Naukowa część Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych zainteresowana była rozwojem pocisków balistycznych napędzanych paliwem stałym od roku 1954[1], jednakże wczesne projekty napędu tego rodzaju paliwem nie były w stanie zapewnić mocy odpowiedniej do wystarczającego przyspieszenia pocisków z ciężkimi ładunkami oraz stwarzały problemy w zakresie kontroli[1]. Z powodu jednak problemów wiążących się z napędem na paliwo ciekłe, kontynuowano prace badawcze nad nowym rodzajem napędu. Dzięki pracom Air Force Ballistic Missile Division, około roku 1957, udało się opracować projekt pocisku ICBM na paliwo stałe, o wystarczającej sile ciągu[1]. W przeciwieństwie do drogich i delikatnych pocisków Atlas i Titan I na paliwo ciekłe, zaproponowano budowę mniejszych, trzystopniowych pocisków na paliwo stałe, które byłyby stosunkowo niedrogie w budowie i utrzymaniu, a także mogły być rozmieszczone w bezobsługowych silosach, elektronicznie połączonych z siecią położonych centralnie centrów kontroli startów.
Siły Powietrzne przyjęły początkowo nowy pocisk chłodno, kiedy jednak zaproponowano im opracowany przez US Navy pocisk Polaris[1], siły powietrzne szybko zaakceptowały ideę pocisku opartego na paliwie stałym, skutkiem czego - od roku 1958 program rozwoju pocisku Minuteman uległ znacznemu przyspieszeniu[1]. Program ten szybko wszedł do fazy testów i już we wrześniu 1959 roku pierwszy stopień napędowy został przetestowany w locie, za pomocą startu z podziemnego silosu[1]. Pierwszy test kompletnego trzystopniowego pocisku w locie, przeprowadzono w lutym 1961 roku. Pocisk który wystartował z centrum testowego w Cape Canaveral na Florydzie, zaprezentował wówczas doskonałe parametry lotne[1], co stało się przyczyną formalnego przyspieszenia programu rozwoju tego pocisku w marcu 1961 roku. Równocześnie z rozwojem programu Minuteman, Korpus Inżynieryjny US Army rozpoczął budowę standaryzowanych kompleksów startowych w bazie sił powietrznych Malmstrom AFB w stanie Montana. 22 października 1962 roku, Strategic Air Command podjęło decyzję o wprowadzeniu w stan dyżuru bojowego pierwszych 10 pocisków Minuteman I[1].
Rozmieszczenie
Rozmieszczenie i służba Minuteman I w jednostkach bojowych[2]
Mark A. Berhow, Chris Taylor: US Strategic And Defensive Missile Systems 1950-2004 (Fortress S.). Osprey Books (NY). ISBN 978-1-84176-838-0. Brak numerów stron w książce
Przypisy
↑ abcdefghUS Strategic And Defensive Missile Systems, str. 43-48
↑US Strategic And Defensive Missile Systems, str. 63
