Od 1973 do 2002 (z przerwami w okresach pracy w administracji rządowej) sprawował mandat posła do Zgromadzenia Narodowego, dziewięciokrotnie skutecznie kandydując do tej izby parlamentu. W latach 1974–1988 był radnym regionu Franche-Comté, przez rok pełnił funkcję wiceprzewodniczącego tej rady. W okresach 1977–1983 i 1997–2000 zajmował stanowisko pierwszego zastępcy meraBelfortu, natomiast w okresie 1983–1997 oraz ponownie od 2001 do 2007 był burmistrzem tego miasta.
W 1981 wszedł po raz pierwszy w skład rady ministrów, kiedy to w rządzie Pierre’a Mauroy został ministrem stanu, obejmując też resort nauki i technologii (od 1982 nauki i przemysłu). Podał się do dymisji w 1983 w proteście przeciwko popieraniu przez prezydenta François Mitterranda koncepcji Europejskiego Systemu Walutowego[2]. Już w 1984 powrócił jednak do lewicowego rządu jako minister edukacji w gabinecie Laurenta Fabiusa, którym był przez kolejne dwa lata.
Po zwycięstwie socjalistów w 1988 mianowano go ministrem obrony w rządzie Michela Rocarda. Zrezygnował z tej funkcji, krytykując udział wojsk francuskich w I wojnie w Zatoce Perskiej[2]. Dwa lata później odszedł z Partii Socjalistycznej, zakładając własne, nacjonalistyczne, lewicowe i eurosceptyczne ugrupowanie – Ruch Obywateli. W 1997 wprowadził tę partię w skład bloku lewicy. W tym samym roku został ministrem spraw wewnętrznych w gabinecie Lionela Jospina.
W 1998 przeszedł operację chirurgiczną pęcherzyka żółciowego. Po reakcji alergicznej na zastosowane znieczulenie zapadł w kilkudniową śpiączkę[3]. Do pracy powrócił po kilku miesiącach. W 2000 po raz trzeci demonstracyjnie zrzekł się urzędu ministra, tym razem sprzeciwiając się planom przyznania Korsyce większej autonomii[2].
Wystartował w wyborach prezydenckich w 2002, jako kandydat „Bieguna Republikańskiego”. Kampanię wyborczą prowadził pod populistycznymi hasłami opartymi na krytyce głównych kandydatów, Jacques'a Chiraca i Lionela Jospina. Jego zdaniem prowadzili oni lub proponowali taką samą politykę. Odrzucenie zarówno prawicy, jak i lewicy znalazło pewien oddźwięk wśród wyborców[4]. W głosowaniu otrzymał 5,33% poparcia, co przyczyniło się do rozbicia głosów na lewicy i porażki lidera socjalistów już w pierwszej turze[5].
W konsekwencji w tym samym roku Partia Socjalistyczna wystawiła w jego okręgu wyborczym własnego kandydata, co ułatwiło zwycięstwo kandydatce Unii na rzecz Większości Prezydenckiej. W 2003 Jean-Pierre Chevènement przekształcił swoje zaplecze polityczne w Ruch Obywatelski i Republikański. W wyborach prezydenckich w 2007 ogłosił swoje poparcie dla Ségolène Royal. W zamian za to dostał wsparcie PS w wyborach do Zgromadzenia Narodowego, w których jednak ponownie przegrał z reprezentantem UMP.
W 2008 Jean-Pierre Chevènement powrócił do parlamentu, wygrywając wybory do Senatu w departamencie Territoire-de-Belfort. Został powołany na wiceprzewodniczącego frakcji RDSE. W wyższej izbie francuskiego parlamentu zasiadał do 2014[6]. Pod koniec kwietnia 2022 powołał partię „Refondation républicaine” skupiającą środowiska republikańskie popierające prezydenta Emmanuela Macrona[7].
Przypisy
↑Obowiązki ministra spraw wewnętrznych od 3 września 1998 do 30 grudnia 1998 wykonywał Jean-Jack Queyranne.
.jpg)
