Wybory prezydenckie we Francji w 2007 roku zostały przeprowadzone w dwóch turach; pierwsza odbyła się 22 kwietnia (niedziela), druga zaś miała miejsce dwa tygodnie później, 6 maja 2007. Mandat urzędującego prezydenta wygasa 16 maja 2007 o północy.

Po raz pierwszy od 1873 roku wybory odbyły się pięć, a nie jak dotychczas, siedem lat po poprzednich. Stało się tak w wyniku referendum przeprowadzonego przez Jacques’a Chiraca w 2000 roku, podczas którego Francuzi zadecydowali o zmianie siedmioletniej kadencji (septennat) na pięcioletnią (quinquennat).

Daty wyborów zostały podane do publicznej wiadomości 24 października 2006. Tym samym na Gwadelupie, Martynice, Saint-Pierre i Miquelon, Polinezji Francuskiej oraz w Gujanie, ambasadach i konsulatach na kontynencie amerykańskim wybory odbyły się dzień wcześniej. Pierwsza tura odbyła się w sobotę 21 kwietnia, a druga w sobotę 5 maja.

W pierwszej turze zwyciężył Nicolas Sarkozy, przed Ségolène Royal, François Bayrou i Jean-Marie Le Penem. Drugą turę wyborów, w której nastąpiła konfrontacja przedstawiciela prawicy Nicolasa Sarkozy’ego i socjalistki Ségolène Royal, wygrał ten pierwszy kandydat.

Lista kandydatów, której zamknięcie ogłoszono 19 marca 2007 roku, objęła 12 osób (w tym 4 kobiety). Według sondaży, największe szanse na przejście do drugiej tury mieli Nicolas Sarkozy (obecny minister spraw wewnętrznych) i Ségolène Royal (oficjalna kandydatka francuskiej Partii Socjalistycznej). Jednak według sondażu Ifop z 10 marca 2007 roku, François Bayrou mógł przez pewien moment liczyć na 23% głosów, czyli tyle samo co – zgodnie z tym samym badaniem – Ségolène Royal^[1]. Gdy Bayrou ogłosił swoją kandydaturę w grudniu 2006, sondaże wskazywały na sześcioprocentową popularność kandydata^[2]. Poważnym kandydatem wydawał się być także Jean-Marie Le Pen, który przed pięcioma laty przeszedł do drugiej tury wyborów.

Kampania przed pierwszą turą wyborów charakteryzowała się obecnością tematu „głosu użytecznego” (vote utile): namawiano do głosowania na kandydatów mających największe szanse na znalezienie się w drugiej turze, nie zaś na kandydatów wyraźnie mniejszościowych, popieranych symbolicznie. Temat „głosu użytecznego” stał się istotny w czasie poprzednich wyborów prezydenckich, gdzie w drugiej turze głosowano na Jacques’a Chiraca przeciwko Jeanowi-Marie Le Penowi; przedstawiciele lewicy robili to nie z przekonania (vote de conviction), ale instrumentalnie, by uniemożliwić Le Penowi zostanie prezydentem. W 2007 roku vote utile ma, dla wyborców lewicy, z jednej strony uniemożliwić Le Penowi przejście do drugiej tury, a z drugiej wypromować kandydata lub kandydatkę mającą większe szanse na zwycięstwo z Nicolasem Sarkozym 6 maja.

Poniżej lista kandydatów, którzy znaleźli się na biuletynach wyborczych. Politycy ci musieli zebrać minimum 500 podpisów funkcjonariuszy publicznych (m.in. merów, posłów oraz senatorów). Frekwencja 22 kwietnia wyniosła 85,6%, co jest najlepszym rezultatem w historii Piątej Republiki. Oficjalne wyniki zostały podane w środę 24 kwietnia 2007 roku.

• Conseil Constitutionnel. conseil-constitutionnel.fr. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-04-27)].

Odbyła się 6 maja 2007; Nicolas Sarkozy pokonał w niej Ségolène Royal. 2 maja miała miejsce blisko trzygodzinna konfrontacja między dwoma kandydatami, transmitowana przez radio i telewizję, a moderowana przez dziennikarzy Arlette Chabot i Patricka Poivre d’Arvor. Frekwencja wyniosła 84%.

Dane podane w procentach (%).

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. Wybory prezydenckie we Francji

Zobacz galerię związaną z tematem: Wybory prezydenckie we Francji, 2007

• Blog Francjawybiera2007