Jan Stanisław Samek urodził się 20 lipca 1937 w Pisarowcach[1][2]. Był synem Wawrzyńca i Heleny z domu Borek[1].
Należał do Aeroklubu Podkarpackiego w Krośnie od 1954 i został pilotem szybowcowym[3][4][5]. W lipcu 1958 w Szybowcowych Mistrzostwach Polski Juniorów w Kielcach zajął 10 miejsce na 23 startujących[6]. Przed 1959 uzyskał Odznakę Szybowcową z trzema mewkami[3]. Sterując szybowcem Mucha 100-A w kwietniu 1959 odbył ośmiogodzinny lot na trasie Krosno-Kraków-Sanok o długości 300 km[3]. Tym samym zdobył diament do Złotej Odznaki Szybowcowej[3]. Był w gronie członków AP odnoszących sukcesy, w tym ustanawiających rekordy świata[7]. W maju 1960 dokonał przelotu szybowcem na trójkącie o długości 245 km na trasie Krosno-Mielec-Nowy Sącz-Krosno, gromadząc liczbę punktów uprawniających do startu w zawodach o memoriał Ryszarda Bitnera[8]. W aeroklubie był zarówno zawodnikiem jak i również instruktorem[9]. Karierę pilota lotniczego i szybowcowego przerwał wypadek podczas lotu treningowego[9]. Był także skoczkiem spadochronowym[4].
Zajął się modelarstwem kosmicznym i modelarstwem rakietowym jako zawodnik i szkoleniowiec-instruktor[10][2][11][9]. Był organizatorem i wieloletnim działaczem „Klubu Modelarstwa Lotniczego i Kosmicznego” w Osiedlowym Domu Kultury „Puchatek” Sanockiej Spółdzielni Mieszkaniowej przy ulicy Romualda Traugutta 9 w Sanoku, prowadząc tam zajęcia modelarni lotniczej[12][13]. W Sanockim Domu Kultury w Sanoku, działającym w budynku przy ul. Adama Mickiewicza w Sanoku, na przełomie lat 70./80. prowadził koło modelarstwa lotniczego[14]. Jako zawodnik reprezentował sanocki Klub Modelarstwa Lotniczego i Kosmicznego „Meteor”, działający przy ODK SSM[2][11]. Podczas mistrzostw Polski w dniach 3-5 października 1980 w Słupsku zdobył srebrny medal w kategorii seniorów w klasie rakiet S4A[15][16]. W zawodach Mistrzostw Polski Modeli Rakietowych w dniach 11-13 września 1981 w Toruniu zajął szóste miejsce w klasie rakiet redukcyjnych kategorii seniorów Mistrzostw Polski Modeli Rakietowych w Toruniu[17]. W trakcie mistrzostw Polski w dniach 4-7 września 1986 w Lisich Kątach zdobył brązowy medal i tytuł II wicemistrza w kategorii seniorów w klasie rakiet redukcyjnych S-7[18][2][16]. W rozgrywanych w dniach 20-24 kwietnia 1987 w Dmitro-Stanko (Bułgaria) międzynarodowych mistrzostwach państw socjalistycznych w modelarstwie kosmicznym zdobył brązowy medal w klasie S-7 rakiet redukcyjnych[11][16]. Wraz z partnerami klubowymi Zygmuntem Janowskim i Bartoszem Zmarzem został powołany na obóz kadry Polski w dniach 10-15 maja 1987 w Lesznie[11]. Został powołany do kadry narodowej i reprezentował Polskę na zawodach mistrzostw świata[2].
Jego wychowankowie odnosili sukcesy w szczególności w kategoriach modeli kosmicznych[5], do 1987 zdobywając dziewięć tytułów mistrzowskich[4], a łącznie jego podopieczni zdobyli 16 tytułów mistrzowskich i wicemistrzowskich[19]. Wśród nich była jego córka Małgorzata, która także zajęła się modelarstwem kosmicznym, reprezentowała klub Meteor, przed 13 rokiem życia zdobyła wicemistrzostwo Polski juniorów, łącznie zdobyła cztery medale mistrzostw Polski[20][21][22][23][24][25][26][27][28][29][16].
Nagrobek Jana Samka
Zawodowo był zatrudniony w Sanockich Zakładach Przemysłu Gumowego „Stomil” Sanok[12]. Działał na polu społecznym oraz partyjnym w PZPR[12]. 6 listopada 1977 został wybrany członkiem egzekutywy Komitetu Zakładowego PZPR w SZPG „Stomil” w Sanoku[30]. Był działaczem klubu sportowego Sanoczanka Sanok[31]. W 1982 był wiceprezesem sekcji podnoszenia ciężarów tego klubu[32]. Zajął 19. miejsce w Plebiscycie na Najpopularniejszego Sportowca Sanoka 1986 roku organizowanym przez czasopismo „Gazeta Sanocka – Autosan”[33]. Był inicjatorem niedokonanej ostatecznie reaktywacji przedwojennego Klubu Balonowego przy SZPG „Stomil”[34].
↑70 lat Aeroklubu Podkarpackiego 1945-2015. 100 lat lotnictwa na Podkarpaciu 1915-2015. Praca zbiorowa pod redakcją Witolda Ostrowskiego. 2017, s. 171,172.
a.jpg)
