13 sierpnia 1929 został przyjęty do Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. 21 czerwca 1930 ukończył szkołę, jako prymus 5. baterii[5]. Praktykę odbył w 18 Pułku Artylerii Polowej w Ostrowi Mazowieckiej[6]. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 i 13. lokatą w korpusie oficerów rezerwy artylerii[7]. Później został przeniesiony do korpusu oficerów rezerwy uzbrojenia. W 1934 posiadał przydział w rezerwie do Kadry 1 Oddziału Uzbrojenia[8]. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1938 i 12. lokatą w korpusie oficerów rezerwy uzbrojenia[7].
Początki kariery zawodowej (1930–1939)
W latach 1928–1934 pracował w Biurze Projektów i Studiów PKP, a w latach 1934–1938 pełnił funkcję zastępcy kierownika robót przy elektryfikacji pierwszego odcinka kolei w Warszawie. W tym samym czasie był starszym asystentem na Politechnice Warszawskiej. W latach 1938–1939 był dyrektorem Fabryki Sygnałów Kolejowych w Bydgoszczy[2].
Po uwolnieniu powrócił do pracy naukowej[9]. Wznowił działalność na PW, gdzie na przykładzie Warszawy opracował pierwszą w Polsce koncepcję układu komunikacyjnego dla szybko rozwijających się aglomeracji miejskich[12]. W 1956 został mianowany profesorem nadzwyczajnym[1], a w 1958 objął stanowisko dziekanaWydziału Elektrycznego PW. Był nim do 1962, kiedy to również uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. W latach 1964–1969 ponownie był dziekanem[12] i równolegle pracował w zorganizowanym przez siebie Zakładzie Komunikacji Miejskiej w Instytucie Gospodarki Komunalnej[1]. W 1969 również otrzymał godność honorowego członka SEP[2].
Od 1958 do 1974 był wielokrotnie ekspertem ONZ w sprawach komunikacji w krajach Afryki Zachodniej i środkowego Wschodu. Po przejściu na emeryturę przez kilka lat pracował jako profesor zwyczajny w Uniwersytecie w Zairze i na Politechnice w Algierii. Był członkiem założycielem Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej, a w latach 1962–1968 jego przewodniczącym. Przez ponad 40 lat był członkiem Komitetu Elektrotechniki Polskiej Akademii Nauk, a w latach 1970–1975 również jego przewodniczącym. Przez ponad 20 lat był przewodniczącym Techniczno-Ekonomicznej Rady Naukowej przy prezydencie Warszawy. Od 1982 był członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, a w latach 1983–1997 przewodniczącym Rady Naukowo-Konsultacyjnej w Generalnej Dyrekcji Budowy Metra. Był także członkiem Komitetu Transportu PAN i Union Internationale des transports Publics w Brukseli oraz honorowym członkiem Stowarzyszenia Urbanistów Polskich i Institution of Electrical Engineers w Londynie. Wieloletni członek Rady Naukowej Instytutu Elektrotechniki oraz doradca dyrektora tego instytutu[1].
Grób Jana Podoskiego
W uznaniu zasług w dziedzinie nauki i jej popularyzacji oraz działalności społecznej Senat Politechniki Warszawskiej zadecydował o nadaniu Janowi Podoskiemu tytułu doktora honoris causa uczelni. Uroczystość miała miejsce 5 listopada 1986 w Małej Auli Politechniki Warszawskiej[2].
W 1989 został w pełni oczyszczony z postawionych mu w 1949 zarzutów[3].
29 marca 1993 Rada Warszawy jednogłośnie przyznała mu tytuł honorowego obywatela miasta[2][13].
7 kwietnia 1995 podczas uroczystości otwarcia I linii warszawskiego metra mających miejsce na stacji Wilanowska Jan Podoski przeciął wstęgę[14].
Pod koniec życia przebywał w szpitalu[9]. Zmarł 22 bądź 24 listopada 1998 w Warszawie[1][3][12][9][15]. Został pochowany w grobie rodzinnym na Powązkach[16] (kwatera 284 wprost-5-9)[17].
Upamiętnienie po śmierci
Tablica upamiętniająca Jana Podoskiego na stacji metra Politechnika
21 kwietnia 1999 na stacji warszawskiego metraPolitechnika miała miejsce uroczysta prezentacja tablicy upamiętniającej Jana Podoskiego, który przyczynił się do budowy warszawskiej kolei podziemnej. Jej odsłonięcia dokonała wdowa Jadwiga Podoska. Tablica z odlanym popiersiem zawiera cytat wypowiedzi Jana Podoskiego[18]:
…budowa metra przywróci Warszawie rolę wielkiej europejskiej metropolii, która się nam, Polsce, należy…
↑ abcdefghCzłowiek, o którego upomniało się metro. „Ratusz”. 4/1995, s. 6, 1995-04-07. Warszawa: Biuro Informacji Biura Zarządu m.st. Warszawy. ISSN1231-7950. (pol.).
↑ abcJan Podoski. W: Andrzej Rogiński: Bitwy o metro. Warszawa: Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”, 2008, s. 70–71. ISBN 978-83-7232-834-2. (pol.).
↑ abcdefghijProfesor Jan Podoski 1904-1998. „Technika Transportu Szynowego”. 12/1998, s. 57. Łódź: Emi-Press. ISSN1232-3829. (pol.).
↑JanJ.JaźwińskiJanJ., Dziennik czynności Wydz. „S” Oddziału Specjalnego Sztabu Naczelnego Wodza i Bazy Nr 11, niepublikowany, w zbiorach Studium Polski Podziemnej w Londynie, s. 104, sygn. SK 16.9, Centralne Archiwum Wojskowe sygn. CAW – 1769/89.
↑JanJ.JaźwińskiJanJ., Dramat dowódcy. Pamiętnik oficera sztabu oddziału wywiadowczego i specjalnego, t. I i II, przygotowanie do druku: Piotr Hodyra i Kajetan Bieniecki, Montreal: Polski Instytut Naukowy w Kanadzie, 2012, ISBN 978-0-9868851-3-6. Brak numerów stron w książce
↑ abcdeMałgorzata Stawicka: Jan Podoski. radawarszawy.um.warszawa.pl, 2013-10-08. [dostęp 2015-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-22)]. (pol.).
↑ abDariusz Czechowski. Człowiek, o którego upomniało się metro. „Biuletyn”. 2–87–9, s. 30–34, 1987. Warszawa: Generalna Dyrekcja Budowy Metra w Warszawie. (pol.).
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
.jpg)
.png)
