Od piątego roku życia uprawia sport zaczynając od judo i zapasów[5]. W wieku 14 lat zaczął trenować kickboxing, natomiast w 2012 roku mając 17 lat zdobył złoty i zarazem pierwszy w historii medal dla Południowej Afryki podczas mistrzostw świata WAKO kadetów i juniorów w kategorii do 86 kg w formule K-1[6]. Ponadto zostawał mistrzem kraju w tejże formule walki w 2012 i 2013. Jego bilans amatorski i semi–pro wynosi 33 zwycięstwa w tym 30 przed czasem i zero porażek[7][8].
Kariera MMA
EFC
Stoczył trzy amatorskie walki w MMA, po czym w 2013 przeszedł na zawodowstwo.
13 czerwca 2013 związał się z krajową organizacją Extreme Fighting Championship[9], debiutując dla niej i zarazem tocząc pierwszy zawodowy pojedynek 27 lipca 2013 przeciwko Tshikangu Makuebo, którego pokonał przez techniczny nokaut w pierwszej rundzie[10].
Po serii trzech kolejnych wygranych 30 sierpnia 2014 podczas EFC 33 przegrał pierwszą walkę o tytuł mistrza wagi średniej (do 84 kg), z bardziej doświadczonym Garrethem McLellanem, poddając się w trzeciej rundzie wskutek duszenia[11].
Po kolejnej passie zwycięstw w 2015 i 2016 otrzymał ponownie szanse walki o pas EFC, lecz tym razem wagę niżej. 17 czerwca 2016 poddał duszeniem gilotynowym w trzeciej rundzie Martina van Stadena, zostając nowym mistrzem EFC wagi półśredniej (do 77 kg)[12].
9 grudnia 2016 na EFC 56 wygrał przed czasem z Polakiem Rafałem Haratykiem, którego poddał także gilotyną, jednak tym razem w odsłonie drugiej[13].
13 maja 2017 obronił tytuł wagi półśredniej w starciu z Brazylijczykiem, Maurício da Rochę Jr., którego znokautował w pierwszej rundzie[14],
19 sierpnia 2017 zdobył drugie mistrzostwo południowoafrykańskiej organizacji, w wadze średniej, poddając obrońce tytułu, Brytyjczyka Yannicka Bahatiego, w półtorej minuty od rozpoczęcia pojedynku[15].
KSW i powrót do EFC
30 października 2017 związał się z polską organizacją Konfrontacją Sztuk Walki[16], gdzie 23 grudnia 2017 miał zmierzyć się o mistrzostwo wagi półśredniej z Borysem Mańkowskim, jednak do walki nie doszło z powodu kontuzji Afrykanera[17]. Jego miejsce zajął Chorwat Roberto Soldić, który pokonał Mańkowskiego i odebrał mu tytuł[18].
14 kwietnia 2018 podczas KSW 43 we Wrocławiu, zmierzył się o tytuł z Roberto Soldiciem[19], którego ostatecznie pokonał w drugiej rundzie przez TKO, zostając tym samym nowym mistrzem KSW wagi półśredniej[20]. Organizacja postanowiła nagrodzić du Plessisa bonusem w kategorii nokaut wieczoru[21].
6 października 2018 na gali KSW 45 w Londynie, przystąpił do pierwszej obrony pasa mistrzowskiego KSW w wadze półśredniej[22]. Stracił swój tytuł w rewanżowym boju na rzecz Chorwata, który go znokautował w trzeciej rundzie[23]. Pojedynek nagrodzono bonusem za najlepszą walkę wieczoru[24].
W 2019 roku zawakował tytuł mistrzowski wagi półśredniej afrykańskiej organizacji EFC[25].
14 września 2019 podczas gali KSW 50 w Londynie zmierzył się z byłym mistrzem organizacji FEN w wadze lekkiej, Joiltonem Santosem[26]. Du Plessis znokautował rywala w drugiej rundzie[27].
Później powrócił do EFC, gdzie podczas 83 edycji tej gali zdobył pas wagi średniej, mierząc się z Brendanem Leserem[28]. Du Plessis poddał rywala w pierwszej rundzie.
UFC
W drugiej połowie 2020 roku ogłoszono, że podpisał kontrakt z największą organizacją MMA na świecie – Ultimate Fighting Championship[29]. W pierwszej walce dla tej organizacji 10 października 2020 roku podczas UFC Fight Night: Moraes vs. Sandhagen pokonał przez techniczny nokaut Markusa Pereza[30].
W drugim pojedynku dla UFC zmierzył się z Trevinem Gilesem podczas UFC 264 10 lipca 2021 roku[31]. Zwyciężył walkę nokautując rywala prawym prostym w drugiej rundzie[32]. Po walce otrzymał pierwszy bonus finansowy za najlepszy występ wieczoru[33].
Na gali UFC 269 miał walczyć z Andre Munizem, jednak z powodu kontuzji był zmuszony się wycofać z pojedynku[34]. Do walki z du Plessisem na gali UFC 273 wycofali się Chris Curtis oraz Kelvin Gastelum[35][36].
Na lipcowej gali UFC 276 stoczył walkę z Bradem Tavaresem[37]. Wygrał jednogłośną decyzją sędziów, którzy punktowali zgodnie w stosunku 3 x 29-28[38].
10 grudnia 2022 podczas gali UFC 282, która odbyła się w Las Vegas skrzyżował rękawice z byłym pretendentem do pasa mistrzowskiego UFC w wadze półśredniej, Darrenem Tillem[39]. Bo zajęciu dosiadu i wpięciu się za plecy rywala zwyciężył przez poddanie duszeniem zza pleców[40]. Pojedynek nagrodzono bonusem za najlepszą walkę wieczoru[41].
4 marca 2023 roku na UFC 285 w T-Mobile Arena, w Las Vegas zmierzył się z Derekiem Brunsonem[42]. Zwyciężył przez techniczny nokaut na sekundę przed końcem drugiej rundy, kiedy to narożnik Brunsona wrzucił ręcznik, poddając zawodnika[43]. Według źródeł, Du Plessis podpisał nowy kontrakt z UFC na kilka walk[42].
Podczas gali UFC 290, która odbyła się z 8 na 9 lipca 2023, przystąpił do eliminatora do walki o tytuł, mierząc się z byłym mistrzem Robertem Whittakerem, który był uznawany za faworyta pojedynku[44][45]. Afrykaner znokautował jednak Australijczyka w drugiej rundzie, wywalczając prawo do walki o mistrzowski pas wagi średniej[46]. Po walce został nagrodzony bonusem w kategorii występ wieczoru oraz awansował z 5. na 1. miejsce w rankingu wagi średniej[47][48].
Mistrz wagi średniej
20 stycznia 2024 podczas walki wieczoru gali UFC 297, która odbyła się w kanadyjskim Toronto, zawalczył z panującym mistrzem Seanem Stricklandem, o jego pas mistrzowski[49]. Zwyciężył przez niejednogłośną decyzję sędziów, stając się pierwszym mistrzem UFC w wadze średniej z Republiki Południowej Afryki[50]. Obaj zawodnicy otrzymali bonus za najlepszą walkę wieczoru gali[51].
Siedem miesięcy później podczas walki wieńczącej galę UFC 305, która odbyła się 17 sierpnia 2024 w australijskim Perth, podjął w pierwszej obronie tytułu byłego mistrza Israela Adesanyę[52]. W czwartej rundzie poddał duszeniem zza pleców reprezentanta Nigerii[53].
W drugiej obronie mistrzowskiego pasa, do której przystąpi 8 lutego 2025 na gali UFC 312 stoczy rewanżowy pojedynek z Seanem Stricklandem[54].
Kariera w submission fighting
Du Plessis reprezentował swój klub CIT MMA na wydarzeniu Submission Kings Quintet, gdzie zwyciężył poddając wszystkich pięciu członków zespołu Gracie Barra[55].
Życie prywatne
W kwietniu 2023 roku przeszedł operację, aby naprawić zaburzenia oddychania nosem. Według postu zamieszczonego na instagramie przez jego trenera Morne’a Vissera, Du Plessis rywalizował w UFC z „tylko 8% tlenu” pobieranymi przez nozdrza. Pierwotnie operacja miała odbyć się w 2020 roku, ale została przełożona po podpisaniu przez Du Plessisa kontraktu z UFC[56][57][58].
2017-2018: Mistrz EFC w wadze średniej (du Plessis nie bronił tytułu, w związku z tym stracił status mistrza. Organizacja EFC wprowadziła tymczasowy pas, który zdobył Brendan Lesar podczas gali EFC 80, pokonując pogromcę du Plessisa, Garretha McLellana[59].)
