Trzykrotnie – w 2008, 2009 i 2010 roku – został wybrany przez kanadyjską telewizję Sportsnet sportowcem roku w Kanadzie.
Życiorys
St-Pierre w lutym 2009 r
St-Pierre, Québécois, urodził się w Saint-Isidore, Montérégie, Quebec, jako syn Rolanda i Pauline St-Pierre 19 maja 1981 roku. St-Pierre miał trudne dzieciństwo, uczęszczał do szkoły, w której inni kradli mu ubrania i pieniądze[2]. W dzieciństwie grał w hokeja, jeździł na łyżwach i uprawiał kilka sportów. Rozpoczął naukę Kyokushin Karate w wieku siedmiu lat od swojego ojca, a później od mistrza Kyokushin Karate, aby obronić się przed szkolnym łobuzem[3]. Zajął się zapasami, brazylijskim Jiu-Jitsu i boksem po tym, jak jego nauczyciel karate zmarł, gdy Georges miał około 16 lat. St-Pierre uczęszczał do szkoły średniej w École Pierre-Bédard, gdzie był rekordzistą szkoły w ilości wykonanych podciągnięć[4][5]. Po ukończeniu szkoły podjął studia kinezjologiczne w Cégep Édouard-Montpetit[6]. Przed rozpoczęciem kariery zawodowej w mieszanych sztukach walki, St-Pierre pracował jako bramkarz w montrealskim klubie nocnym w South Shore o nazwie Fuzzy Brossard oraz jako śmieciarz przez sześć miesięcy, aby opłacić czesne w szkole. W wieku 12 lat posiadał już czarny pas karate Kyokushin 2. dan, a pierwszą zawodową walkę stoczył w wieku 20 lat[6].
W młodości St-Pierre był zainspirowany Jean-Claude Van Damme i opisywał walkę z nim w filmie „Kickboxer”: Vengeance jako „spełnienie marzeń”[7].
9 czerwca 2021 roku Saint-Isidore uhonorowało St-Pierre’a odsłonięciem ważącego 136 kg posągu z brązu, wraz z biografią zatytułowaną „Place GSP”. Statua znajduje się w ośmiokącie reprezentującym klatkę UFC z ośmioma podstawowymi wartościami St-Pierre’a wygrawerowanymi po francusku na podłodze ośmiokąta: rodzina, wytrwałość, mądrość, uczciwość, hojność, szacunek, kreatywność i honor[8][9][10].
Trening
St-Pierre trenował z wieloma grupami w wielu różnych siłowniach przez całą swoją karierę zawodniczą. Przed walką z B.J. Pennem na UFC 58, trenował w Renzo Gracie Jiu-Jitsu Academy w Nowym Jorku. St-Pierre otrzymał swój brązowy pas w BJJ od Renzo Gracie 21 lipca 2006 roku. We wrześniu 2008 roku St-Pierre zdobył czarny pas w brazylijskim jiu-jitsu pod okiem Bruno Fernandesa[11].
St-Pierre rozpoczął treningi z Rashadem Evansem, Nathanem Marquardtem, Keithem Jardine’em, Donaldem Cerrone i innymi zawodnikami mieszanych sztuk walki w szkole Submission Fighting Gaidojutsu Grega Jacksona w Nowym Meksyku. Niektórzy z uczniów Jacksona towarzyszyli St-Pierre’owi do Montrealu, aby pomóc mu przygotować się do walki na UFC 94 z B.J. Pennem w Tristar Gym, w tym Keith Jardine, Nathan Marquardt, Donald Cerrone i Rashad Evans. Trenerem siłowym Georges’a jest Jonathan Chaimberg z Adrenaline Performance Centre w Montrealu. Głównym trenerem Georges’a jest Firas Zahabi z Zahabi MMA, z gymu Tristar. Ta dwójka stoczyła wszystkie ostatnie walki St-Pierre’a i pozostaje jego bliskimi przyjaciółmi. W latach 2006–2009 St-Pierre trenował Muay Thai pod okiem Phila Nurse’a w Wat w Nowym Jorku[12].
Sportowa kariera
Pierwszy kontakt ze sportami walki miał w wieku siedmiu lat, gdy rozpoczął treningi karatekyokushin. W późniejszym okresie ćwiczył również zapasy, boks, boks tajski oraz brazylijskie jiu-jitsu (BJJ). W lipcu 2006 roku otrzymał brązowy pas w BJJ od Renzo Gracie, a we wrześniu 2008 czarny od Bruno Fernandesa.
W styczniu 2002 roku zadebiutował jako zawodowiec w MMA. Wygrawszy 5 walk z rzędu przed czasem w kanadyjskiej federacji UCC i zdobywając jej pas mistrzowski, podpisał kontrakt z organizacją UFC. Zadebiutował dla niej w styczniu 2004 roku na UFC 46, gdy pokonał Karapeta Parizjana przez jednogłośną decyzję sędziów. Po kolejnym zwycięstwie (nad Jayem Hieronem) otrzymał szansę walki o wakujące mistrzostwo UFC w wadze półśredniej przeciwko byłemu mistrzowi, Mattowi Hughesowi. Odbyła się on 22 października 2004 roku (UFC 50); St-Pierre przegrał przez poddanie na sekundę przed końcem pierwszej rundy. Była to jego pierwsza porażka w profesjonalnej karierze MMA. Po przegranej z Hughesem, w maju 2005 obronił mistrzostwo TKO Major League (wcześniej UCC) poddając Dave’a Strassera. To była ostatnia walka dla kanadyjskiego TKO Major League, po niej podpisał długoterminowy kontrakt z UFC.
W ciągu następnych dwóch lat zwyciężył w 5 kolejnych walkach (w tym z B.J. Pennem), dzięki czemu zdobył prawo do rewanżowej walki z Hughesem. Doszło do niej 18 listopada 2006 na UFC 65. Tym razem zwyciężył St-Pierre (przez TKO), odbierając Hughesowi mistrzowski pas. Jednak sensacyjnie stracił go już w pierwszej obronie (UFC 69), przegrywając przez TKO z niżej notowanym Mattem Serrą.
Mistrzostwo odzyskał 19 kwietnia 2008 roku w Montrealu, nokautując Serrę w walce rewanżowej na UFC 83 (wcześniej zdobył tymczasowe mistrzostwo, pokonując po raz drugi Hughesa). Następnie sześciokrotnie je obronił, pokonując wszystkich rywali w dominującym stylu (Jona Fitcha, B.J. Penna, Thiago Alvesa, Dana Hardy’ego, Josha Koschecka i Jake’a Shieldsa). Swoją siódmą obronę pasa mistrzowskiego miał stoczyć 29 października 2011 roku na UFC 137 przeciw Carlosowi Conditowi, ale z powodu kontuzji kolana na 10 dni przed galą musiał się wycofać z tego pojedynku[13]. Kolejną datę mistrzowskiego starcia ogłoszono na 4 lutego 2012, ale i tym razem do walki nie doszło ze względu na zerwanie więzadła w kolanie w grudniu przez St-Pierre’a, co spowodowało ponad 10-miesięczną absencję mistrza. Zamiast pojedynku St-Pierre vs Condit na lutowej gali, włodarze UFC zestawili ze sobą Condita z Nickiem Diazem o tymczasowe mistrzostwo w wadze półśredniej – ostatecznie zwyciężył Condit[14].
Do walki unifikacyjnej St-Pierre’a z Conditem w końcu doszło pod koniec 2012 roku na gali UFC 154 w Montrealu. Kanadyjczyk narzucił szybkie tempo, dzięki czemu miał przewagę w pierwszych dwóch rundach. W 3. rundzie Condit znokdaunował St-Pierre’a wysokim lewym kopnięciem w głowę, ale pod koniec rundy Kanadyjczyk doszedł do siebie i do końca rundy atakował Amerykanina w parterze. Ostatnie dwie rundy wyglądały podobnie co dwie pierwsze – obalenia przez St-Pierre’a i zadawanie przez niego serii ciosów łokciami i pięściami w parterze. Po końcowym gongu jednogłośnie na punkty zwyciężył St-Pierre oraz obronił siódmy raz z rzędu pas mistrzowski w kategorii do 77 kg[15].
16 marca 2013 pokonał jednogłośnie na punkty Nicka Diaza broniąc ósmy raz mistrzostwo[16], natomiast 16 listopada tego samego roku niejednogłośną decyzją sędziów zwyciężył Johny’ego Hendricksa[17] po czym zawiesił karierę zawodniczą[18].
Po prawie czterech lata wrócił do zawodowych startów mierząc się 4 listopada 2017 na UFC 217 z mistrzem wagi średniej Brytyjczykiem Michaelem Bispingiem, którego ostatecznie pokonał przez techniczne poddanie duszeniem zza pleców w drugiej rundzie, zostając tym samym mistrzem kat. średniej. Kanadyjczyk został również jednym z czterech zawodników w historii którzy zdobyli dwa pasy UFC w innych kategoriach wagowych, wcześnie ta sztuka udawała się Randy’emu Couturowi, B.J. Pennowi i Conorowi McGregorowi[19]. 7 grudnia 2017 zwakował pas z powodów zdrowotnych[20].
13 grudnia 2018 roku, St-Pierre ujawnił w podcaście La Sueur, że całkowicie wyzdrowiał z wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, ale nie podjął jeszcze decyzji, czy wróci do walki.
St-Pierre ogłosił swoje oficjalne przejście na emeryturę 21 lutego 2019 roku na konferencji prasowej w Bell Centre w Montrealu.
9 maja 2020 roku, UFC ogłosiło, że St-Pierre zostanie wprowadzony do nowoczesnego skrzydła UFC Hall of Fame.
_(cropped).jpg)
