|
Państwo
|
Stany Zjednoczone
|
Data i miejsce urodzenia
|
6 grudnia 1991 Nowy Jork
|
Wzrost
|
185 cm
|
Gra
|
praworęczna
|
Status profesjonalny
|
2008
|
Trener
|
Craig Kardon
|
Gra pojedyncza
|
Wygrane turnieje
|
2 WTA, 1 WTA 125, 2 ITF
|
Najwyżej w rankingu
|
9 (15 stycznia 2018)
|
Australian Open
|
SF (2017)
|
Roland Garros
|
2R (2014, 2016, 2018)
|
Wimbledon
|
QF (2015, 2017)
|
US Open
|
SF (2017)
|
Gra podwójna
|
Wygrane turnieje
|
4 WTA, 1 WTA 125, 6 ITF
|
Najwyżej w rankingu
|
14 (29 października 2018)
|
Australian Open
|
QF (2016)
|
Roland Garros
|
2R (2016)
|
Wimbledon
|
3R (2015, 2022)
|
US Open
|
W (2018)
|
|
Colleen Coco Vandeweghe (ur. 6 grudnia 1991 w Nowym Jorku) – amerykańska tenisistka. Mistrzyni juniorskiego US Open 2008 w grze pojedynczej oraz seniorskiego US Open 2018 w grze podwójnej.
Życiorys
Coco Vandeweghe jest wnuczką Colleen Kay Hutchins, Miss America z 1952 roku i byłego koszykarza New York Knicks – Ernie Vandeweghe, siostrzenicą koszykarza Ernesta „Kiki” Vandeweghe oraz córką Tauny Vandeweghe – reprezentantki USA w pływaniu na Igrzyskach Olimpijskich 1976, reprezentującej kraj również w siatkówce[1][2]. Zaczęła grać w tenisa ze swoim starszym bratem w wieku 11 lat[1].
Kariera tenisowa
2006–2009
W rozgrywkach zawodowych zadebiutowała dzięki dzikiej karcie w turnieju w San Diego. Przegrała wówczas w pierwszej rundzie z Kateryną Bondarenko 4:6, 2:6. W 2007 roku przegrała w pierwszej rundzie eliminacji do Indian Wells z Emmanuelle Gagliardi 5:7, 7:6(4), 4:6. Poza tym występowała przede wszystkim w turniejach ITF, aż do drugiej połowy roku, kiedy znowu otrzymała dziką kartę do turnieju głównego w San Diego. Przegrała w pierwszej rundzie z Jeleną Bowiną 3:6, 5:7. Miesiąc później przegrała w pierwszej rundzie eliminacji do US Open z Hiszpanką Maríą José Martínez Sánchez 2:6, 6:4, 5:7. Sezon zakończyła półfinałem w turnieju ITF w Meksyku z Clarisą Fernández 7:6(3), 1:6, 4:6.
W 2008 roku otrzymała dzikie karty do Indian Wells, Miami, Los Angeles i US Open za każdym razem przegrywała jednak w pierwszych rundach. Najbliżej sukcesu była w pierwszym z nich ulegając Stéphanie Cohen-Aloro 7:6(2), 3:6, 4:6.
W 2008 roku osiągnęła największy sukces w rozgrywkach młodzieżowych, wygrywając juniorski turniej US Open, pokonując w finale 7:6(3), 6:1 zawodniczkę z Wenezueli, Gabrielę Paz Franco.
Pierwsze zwycięstwo w głównym turnieju WTA osiągnęła w sierpniu 2009 roku w Los Angeles. Sklasyfikowana wówczas na 437. miejscu rankingu pokonała 58. w zestawieniu Tathianę Garbin 6:4, 6:4. W drugiej rundzie przegrała już jednak z Flavią Pennettą 2:6, 4:6.
2010
Rok 2010 stał się przełomowym. Zaczęło się od pierwszego występu w Australian Open. Mimo porażki w pierwszej rundzie turnieju głównego z Sandrą Záhlavovą 0:6, 1:6 pokazała się poza Stanami Zjednoczonymi. Przegrała później w eliminacjach Indian Wells, Miami i Charleston. W maju wygrała swój pierwszy turniej. W amerykańskim Carson wygrała turniej rangi ITF z pulą nagród 50 tysięcy dolarów. W kolejnym swoim występie, w turnieju w El Paso (25.000 $) odniosła drugi triumf w karierze.
W sierpniu 2010 roku przeszła udanie przez eliminacje do turnieju w San Diego eliminując m.in. Bethanie Mattek-Sands i Sloane Stephens. W głównej drabince wygrała z Giselą Dulko 6:0, 3:0 krecz, by w drugiej rundzie odnieść największy sukces w dotychczasowej karierze pokonując dziewiątą zawodniczkę rankingu WTA – Wierę Zwonariową 2:6, 7:5, 6:4. W ćwierćfinale jednak musiała uznać wyższość późniejszej triumfatorki Swietłany Kuzniecowej 5:7, 2:6.
Później przytrafiły się porażki w pierwszych meczach w turniejach w Cincinnati, New Haven i US Open. Zaliczyła wspólnie z Alexą Glatch drugą rundę US Open w grze podwójnej, w której po dramatycznym meczu uległy Monice Niculescu i Szachar Pe’er 7:6(6), 3:6, 6:7(4).
Pod koniec sierpnia doszło do kolejnego przełomu. Vandeweghe wystartowała w eliminacjach do turnieju w Tokio ogrywając wyżej sklasyfikowane Tathianę Garbin 7:5, 6:4 i Jarmilę Groth 6:4, 7:6(2). W turnieju głównym pokonała Klárę Zakopalovą 6:4, 7:6(6), Aravane Rezaï (wówczas sklasyfikowaną na 18. miejscu rankingu) 6:4, 6:4 oraz Julię Görges 6:3, 6:0. W ćwierćfinale przegrała już jednak z Wiktoryją Azaranką 2:6, 1:6. Dzięki dobrym występom w ciągu sezonu awansowała z 354. miejsca rankingu aż o dwieście czterdzieści pozycji – na 114.
W sezonie okazjonalnie występowała w grze podwójnej. Najlepszym rezultatem Amerykanki było zwycięstwo na koniec sezonu w turnieju ITF w Phoenix. W parze z Tetianą Łużanśką pokonała w meczu mistrzowskim Julię Boserup i Sloane Stephens 7:5, 6:4.
2011
W nowym sezonie występowała już tylko w turniejach rangi WTA. Przegrała w pierwszych rundach eliminacji do turniejów w Brisbane (z Aleksandrą Panową 6:7(4), 6:7(5)) i Sydney (z Jekatieriną Makarową 1:6, 7:6(5), 4:6). Drugi raz z kolei wystąpiła w Australian Open, ale tym razem przechodząc przez trzy rundy eliminacji. Przegrała jednak w pierwszym meczu turnieju głównego z Alizé Cornet 2:6, 1:6. Doszła do ćwierćfinału turnieju w Memphis przegrywając w nim z Rebeccą Marino 1:6, 6:7(6). Odpadła w drugiej rundzie Indian Wells z Jeleną Janković 2:6, 1:6 oraz w pierwszej w Miami z Varvarą Lepchenko 2:6, 3:6.
Sezon na mączce był nieudany. Przegrała w eliminacjach w Charleston, Madrycie i Rzymie. Po raz pierwszy wystąpiła we French Open, lecz, podobnie jak we wcześniejszych startach na mączce, przegrała w pierwszym meczu.
W turnieju na trawiastych kortach w ’s-Hertogenbosch odpadła w drugiej rundzie eliminacji z Arantxą Rus 4:6, 3:6. Jednak w grze podwójnej, wspólnie z Kirsten Flipkens, osiągnęła najlepszy w sezonie rezultat deblowy dochodząc aż do półfinału. Uległa w nim rozstawionej z numerem 4 parze Barbora Záhlavová-Strýcová – Klára Zakopalová 4:6, 1:6. Później po pierwszych meczach pożegnała się z turniejami na Wimbledonie i w Stanford, ulegając odpowiednio Eleni Daniilidu 4:6, 4:6 i Rebecce Marino 4:6, 4:6.
Sezon zakończyła porażkami w pierwszych lub drugich rundach turniejów. Wyjątkiem była trzecia runda w Carlsbadzie, w której przegrała z Sabine Lisicki 4:6, 3:6.
2012
Początek roku nie należał do udanych, co kosztowało Vandeweghe spadek na 159. miejsce rankingu WTA (marzec 2012). W efekcie spadku zaczęła szukać punktów w turniejach ITF. Starty te nie przyniosły lepszych rezultatów, aż do występu w Nottingham. W turniej z pulą nagród 75.000 $ przeszła przez eliminacje i całą drabinkę główną eliminując m.in. Camilę Giorgi 6:4, 7:5, Anę Tatiszwili 7:6(5), 7:5 i Hsieh Su-wei 2:6, 7:5, 6:4. W finale zmierzyła się z Urszulą Radwańską, z którą jednak przegrała 1:6, 6:4, 1:6. Później udanie przeszła przez eliminacje do Wimbledonu, lecz w pierwszej rundzie turnieju głównego uległa rozstawionej z numerem dziesiątym Sarze Errani 1:6, 3:6.
W kolejnych zawodach – turnieju rangi WTA Premier w Stanford osiągnęła życiowy sukces. Do turnieju głównego dostała się jako „szczęśliwa przegrana”, a w nim pokonała m.in. w drugiej rundzie Jelenę Janković 6:4, 6:2, w ćwierćfinale Urszulę Radwańską 6:4, 6:4, a w półfinale Yaninę Wickmayer 6:2, 3:6, 6:2. W meczu mistrzowskim stanęła naprzeciwko wielkiej Sereny Williams, której uległa po bardzo wyrównanym meczu 5:7, 3:6. Dzięki dobremu występowi awansowała do pierwszej setki rankingu WTA.
Do końca sezonu wystąpiła jeszcze między innymi w ćwierćfinale turnieju w Waszyngtonie, w którym po raz pierwszy w historii została rozstawiona (z numerem 7). W meczu o półfinał nie sprostała jednak Vanii King ulegając 1:6, 6:3, 4:6. Sezon zakończyła na 95. miejscu w rankingu.
2013
Początek nowego sezonu również nie należał do udanych – w ciągu pierwszych trzech miesięcy udało się Amerykance wygrać zaledwie trzy mecze (tylko jeden w głównej drabince turnieju – w Memphis z Chanelle Scheepers 6:1, 6:2) przy siedmiu porażkach. W kwietniu 2013 roku wystąpiła w turnieju w Monterrey, w którym w pierwszej rundzie wygrała z Marion Bartoli 4:6, 6:3, 6:1. W drugiej już jednak przegrała z Lauren Davis 4:6, 6:7(8). Później musiała występować w turniejach ITF, gdyż była zbyt nisko w rankingu. Wystąpiła m.in. w turnieju w Charlottesville z pulą nagród 50.000,00 dolarów. W turnieju singlowym przegrała w drugiej rundzie, ale w grze podwójnej, w parze z Nicolą Slater, wygrała swój pierwszy turniej. W maju przegrała eliminacje do turnieju w Brukseli, ale dostała się do turnieju głównego jako „szczęśliwa przegrana”. Mimo drugiej szansy przegrała w pierwszej rundzie z Julią Görges 1:6, 5:7. Przegrała też w pierwszej rundzie French Open z rozstawioną z numerem 27 Jarosławą Szwiedową 0:6, 6:3, 2:6.
Druga połowa sezonu też nie rozpoczęła się dobrze, gdyż nie obroniła punktów za finał sprzed roku w turnieju ITF w Nottingham. Odpadła już w drugiej rundzie, mimo iż była rozstawiona z numerem 7. Porażka kosztowała Vandeweghe wypadnięcie z pierwszej setki rankingu WTA – spadła z 96. miejsca na 113. w rankingu z dnia 10 czerwca 2013 roku. Sezon na trawie zakończyła z bilansem jedno 1-3, gdyż przegrała w pierwszych rundach w Birmingham i na Wimbledonie. Porażka w Londynie kosztowała Amerykankę spadek na 245. miejsce w rankingu WTA (22.07.2013).
W lipcu wystąpiła w turnieju w Stanford, gdzie broniła punktów za finał. Udanie przeszła przez kwalifikacje, ale przegrała w drugiej rundzie turnieju głównego z Soraną Cîrsteą 3:6, 3:6. Tydzień później wygrała eliminacje do turnieju w Carlsbadzie. W drugiej rundzie przegrała z Aną Ivanović 6:7(5), 3:6. Podczas US Open osiągnęła taki sam rezultat jak w dwóch wcześniejszych turniejach w lipcu – po przejściu przez eliminacje odpadła w drugiej rundzie. W turnieju gry podwójnej również odpadła w drugim meczu – w parze z Jill Craybas ulegała Anastasiji Pawluczenkowej i Lucie Šafářovej 6:7(6), 4:6.
We wrześniu nie przeszła przez eliminacje do turnieju w Québecu, a później zaczęła starty tylko w turniejach ITF. Najpierw w Albuquerque w grze pojedynczej przegrała w ćwierćfinale, a w parze z Eleni Daniilidu wygrała turniej gry podwójnej. Później przegrała finał singla w Las Vegas, zwyciężając turniej deblowy wspólnie z Tamirą Paszek. W Saguenay przegrała w finale singla, a w New Braunfels wygrała (w parze z Aną Tatiszwili) czwarty turniej deblowy ITF w sezonie. Dzięki dobrym występom w październiku udało się Amerykance awansować na 110. miejsce w rankingu singlowym na koniec roku.
2014
Początek sezonu 2014 był znów nieudany. Przegrała w eliminacjach do turniejów w Auckland i Sydney. W tym drugim przegrywając ze sklasyfikowaną na 812 miejscu rankingu WTA Amerykanką Abigail Spears 4:6, 2:6. Odpadła w pierwszej rundzie do Australian Open ulegając Anastasiji Rodionowej 4:6, 4:6.
W dalszej części sezonu odpadła w drugiej rundzie Indian Wells z Petrą Kvitovą 2:6, 1:6. W Miami udanie przeszła przez eliminacje, a w turnieju głównym pokonała m.in. Anastasiję Pawluczenkową 7:6(7), 7:5 i Samanthę Stosur 5:7, 7:5, 7:5. W czwartej rundzie uległa dopiero późniejszej triumfatorce, aktualnej liderce rankingu WTA, Serenie Williams 3:6, 1:6. Dojście do czwartej rundy turnieju rangi Premier Mandatory zaowocowało powrotem do pierwszej setki rankingu WTA – awans ze 104. pozycji na 82.
W maju, po raz pierwszy w karierze, awansowała do drugiej rundy French Open, w której przegrała jednak z Jekatieriną Makarową 4:6, 3:6. Sezon na trawie zaczęła od porażki w drugiej rundzie w turnieju ITF w Nottingham z Michelle Larcher de Brito 6:3, 3:6, 5:7. Później doszła do trzeciej rundy w Birmingham – porażka z Klárą Koukalovą 6:3, 6:7(3), 4:6. Dzięki w miarę wczesnej porażce zdążyła wystartować w kwalifikacjach do turnieju rozgrywanego na kortach trawiastych w ’s-Hertogenbosch. Wygrała je i zakwalifikowała się do turnieju głównego, w którym pokonała m.in. w ćwierćfinale Garbiñe Muguruzę 7:6(3), 6:1, a w walce o finał, swoją pogromczynię sprzed tygodnia – Koukalovą 6:4, 6:2. W meczu mistrzowskim zwyciężyła Zheng Jie 6:2, 6:4, odnosząc swój pierwszy triumf WTA w karierze.
Podczas wielkoszlemowego Wimbledonu po raz drugi w ciągu tygodnia pokonała Hiszpankę Garbiñe Muguruzę – w pierwszej rundzie 6:3, 3:6, 7:5. Z turnieju odpadła już jednak w następnym meczu po porażce z kwalifikantką Terezą Smitkovą 3:6, 6:7(4). Wygrany turniej w Holandii i występ w Londynie pozwoliły Vandeweghe awansować po raz pierwszy w karierze do pierwszej pięćdziesiątki rankingu WTA.
W sierpniu znów zabłysnęła formą dochodząc do ćwierćfinału w Montrealu eliminując po drodze dwie przedstawicielki TOP 10 rankingu i byłe jego liderki: Anę Ivanović 6:7(7), 7:6(7), 6:4 i Jelenę Janković 7:6(8), 2:6, 7:5. Jednak na drodze do półfinału stanęła ponownie Jekatierina Makarowa, która drugi raz w sezonie powstrzymała Amerykankę – 1:6, 6:4, 1:6. Później w New Haven przegrała w pierwszym meczu, a podczas US Open w drugim. Na tym samym etapie zakończyła również zmagania w grze podwójnej, partnerując Alison Riske.
Koniec sezonu nie był już udany, gdyż przegrała w drugiej rundzie w Tokio, w trzeciej w Wuhanie (w drugiej po raz drugi w sezonie pokonała Serbkę Jelenę Janković) i pierwszej w Pekinie. Rok zakończyła porażką z 16-letnią Aną Konjuh 2:6, 6:3, 3:6, w drugiej rundzie podczas turnieju w Osace.
2015
W styczniu 2015 roku doszła do ćwierćfinału w Auckland, w którym przegrała z Barborą Záhlavovą-Strýcovą 4:6, 5:7. Podczas Australian Open wyeliminowała w drugiej rundzie Samanthę Stosur 6:4, 6:4, lecz w kolejnym meczu przegrała z niżej notowaną Madison Brengle 3:6, 2:6. Po raz pierwszy w karierze wystąpiła w turnieju gry podwójnej w Melbourne, lecz wspólnie z Yaniną Wickmayer przegrały mecz otwarcia przeciwko parze Dominika Cibulková – Kirsten Flipkens 3:6, 4:6.
W marcu otrzymała dziką kartę do turnieju w Indian Wells i po raz pierwszy została w nim rozstawiona – z numerem 30. Przegrała już jednak w trzeciej rundzie z Eugenie Bouchard 3:6, 2:6. W turnieju deblowym, partnerując Swietłanie Kuzniecowej, odpadła po drugim meczu, w którym uległa Klaudii Jans-Ignacik i Andreji Klepač 2:6, 3:6. Później podczas turnieju w Miami przegrała już w pierwszej rundzie z kwalifikantką Urszulą Radwańską 4:6, 7:6(2), 3:6.
Wiosną przegrała w drugich rundach podczas turniejów w Madrycie i Strasburgu. Podczas French Open była pierwszą nierozstawioną zawodniczką (zajmując 33. miejsce w rankingu) i przegrała już w pierwszej rundzie z Julią Görges 2:6, 7:5, 1:6. Tydzień później wystąpiła tylko w grze podwójnej na turnieju ITF w Eastbourne. Wspólnie z Shelby Rogers wygrały zmagania bez straty seta, w finale pokonując Jocelyn Rae i Annę Smith 7:5, 7:6(1).
Nie obroniła tytułu w ’s-Hertogenbosch, odpadając w ćwierćfinale z Kiki Bertens 4:6, 1:6. W parze z Michaëllą Krajicek przegrały mecz otwarcia turnieju deblowego z Oksaną Kalasznikową i Jewgieniją Rodiną 2:6, 2:6. W Birmingham przegrała w pierwszej rundzie, a w Eastbourne w trzeciej. Podczas Wimbledonu osiągnęła życiowy sukces w turniejach wielkoszlemowych dochodząc do ćwierćfinału. W drugiej rundzie pokonała Karolínę Plíškovą 7:6(5), 6:4, w kolejnej Samanthę Stosur 6:2, 6:0, a w czwartej Lucie Šafářovą 7:6(1), 7:6(4). W meczu o półfinał uległa jednak Mariji Szarapowej 3:6, 7:6(3), 2:6. W turnieju gry podwójnej, wspólnie z Anną-Leną Grönefeld w drugiej rundzie wyeliminowały rozstawione z numerem 10 Caroline Garcię i Katarinę Srebotnik 7:6(3), 6:3. W kolejnej przegrały po zaciętym meczu z Hsieh Su-wei i Flavią Pennettą 6:3, 0:6, 7:9.
Amerykańską część sezonu Vandeweghe zakończyła w singlu z bilansem 2-5. Zaczęła wówczas występować częściej w deblu, odnosząc dobre rezultaty. Osiągnęła m.in. ćwierćfinał w Cincinnati z Christiną McHale oraz półfinał US Open ponownie z Grönefeld.
Azjatyckie tournee rozpoczęła ponownie od porażki w pierwszej rundzie, tym razem musiała uznać wyższość Agnieszki Radwańskiej podczas turnieju w Tokio (3:6, 3:6). Z lepszej strony pokazała się w Wuhanie, gdzie odpadła dopiero w ćwierćfinale z Angelique Kerber – przy stanie 1:6, 1:3 poddała mecz. Sezon zakończyła kolejną porażką z Agnieszką Radwańską – poddała mecz otwarcia w Pekinie po przegraniu pierwszego seta 3:6.
2016
W rozgrywkach z cyklu WTA Vandeveghe wygrała 1 turniej deblowy – w marcu 2016 wraz z Bethanie Mattek-Sands zwyciężyły w lokalnym turnieju BNP Paribas Open w Indian Wells, w finałowym pojedynku wygrywając 4:6, 6:4, 10–6 z niemiecko-czeskim duetem Julia Görges–Karolína Plíšková.
Podczas igrzysk olimpijskich w Rio de Janeiro zakwalifikowała się tylko do turnieju deblowego, w którym wystąpiła wspólnie z Bethanie Mattek-Sands. W pierwszej rundzie pokonały Hiszpańską parę Anabel Medina Garrigues – Arantxa Parra Santonja 6:1, 6:1. W drugiej rundzie musiały jednak uznać wyższość, późniejszych srebrnych medalistek, Szwajcarek Timei Bacsinszky i Martiny Hingis 4:6, 4:6.
W pierwszym starcie po igrzyskach wystąpiła w turnieju w Cincinnati. W grze pojedynczej odpadła już w drugiej rundzie po meczu z Garbiñe Muguruzą 6:7(4), 2:6. W turnieju gry podwójnej wystąpiła po raz pierwszy wspólnie ze Szwajcarką Martiną Hingis. Awans do półfinału osiągnęły bez wychodzenia na kort. W pierwszej rundzie, jako para rozstawiona z numerem 4, miały wolny los. W dwóch kolejnych otrzymały walkowery kolejno od Kiki Bertens i Johanny Larsson oraz Sary Errani i Carli Suárez Navarro. W starciu półfinałowym pokonały Julię Görges i Karolínę Plíškovą 6:1, 6:4. W decydującym meczu stanęły naprzeciwko Sanii Mirzy i Barbory Strýcovej. Mimo prowadzenia w pierwszej partii 5:1 nie były w stanie jej wygrać. Przegrały kolejne sześć gemów i set zakończył się wynikiem 5:7. W drugiej sytuacja się odwróciła i to Hinduska z Czeszką objęły prowadzenie 5:1. Vandeweghe z Hingis udało się jeszcze wygrać trzy gemy, ale mecz ostatecznie przegrały 5:7, 4:6[3].
Podczas US Open wystąpiła w grze pojedynczej, podwójnej i mieszanej. W turnieju singlowym odpadła już w pierwszej rundzie, po porażce z Naomi Ōsaką 7:6(4), 3:6, 4:6. W mikście wraz z Rajeevem Ram zostali rozstawieni z numerem 7. W drugiej rundzie zmierzyli się z nową deblową partnerką Amerykanki – Martiną Hingis i dziesięciokrotnym triumfatorem turniejów wielkoszlemowych grze mieszanej Leanderem Paesem i wygrali 7:6(1), 3:6, 13–11. Doszli do finału, w którym zmierzyli się z Laurą Siegemund i Mate Paviciem. Mimo wyrównanego pojedynku przegrali 4:6, 4:6. W rozgrywkach gry podwójnej wraz ze Szwajcarką zostały rozstawione z numerem 6. W pierwszej rundzie musiały już zmierzyć się trudnymi rywalkami Anną-Leną Grönefeld i Květą Peschke i po trudnym meczu wygrały 4:6, 6:1, 6:2. W drugiej rundzie pokonały Maríę Irigoyen i Paulę Kanię 7:5, 6:3. W kolejnym starciu zmierzyły się z rozstawionymi z nr 11 Chinkami: Xu Yifan i Zheng Saisai i po ponad dwugodzinnym meczu wygrały 6:4, 4:6, 6:2. W starciu ćwierćfinałowym pokonały Czeszki Barborę Krejčíkovą i Kateřinę Siniakovą 6:1, 6:2. W walce o finał musiały jednak uznać wyższość najwyżej rozstawionej w turnieju francuskiej pary Caroline Garcia – Kristina Mladenovic przegrywając 3:6, 4:6.
2017
W Melbourne po pokonaniu Angelique Kerber oraz Garbiñe Muguruzy dotarła do przedostatniej rundy, w której, mimo prowadzenia w setach, uległa ostatecznie Venus Williams. Następnie szło jej słabiej, aż do Wimbledonu, gdzie, zwyciężając Caroline Wozniacki, awansowała do ćwierćfinału. W Stanford zaliczyła finał singla, a w deblu zdobyła tytuł, ale w Toronto i Cincinnati nie wygrała żadnego meczu. Na US Open znów osiągnęła wielkoszlemowy półfinał, pokonując m.in. Agnieszkę Radwańską i Karolínę Plíškovą.
Historia występów wielkoszlemowych
- Legenda
W, wygrany turniej
F, przegrana w finale
SF, przegrana w półfinale
QF, przegrana w ćwierćfinale
xR, przegrana w x rundzie
Qx, przegrana w x rundzie kwalifikacji
A, brak startu
NH, turniej nie odbył się
Występy w grze pojedynczej
Występy w grze podwójnej
Występy w grze mieszanej
Finały turniejów WTA
Gra pojedyncza 6 (2–4)
Gra podwójna 7 (4–3)
Gra mieszana 2 (0–2)
Finały turniejów WTA 125
Gra pojedyncza 2 (1–1)
Końcowy wynik |
Nr |
Data |
Turniej |
Nawierzchnia |
Przeciwniczka |
Wynik finału
|
Finalistka
|
1.
|
17 listopada 2019
|
Houston
|
Twarda
|
Kirsten Flipkens
|
6:7(4), 4:6
|
Zwyciężczyni
|
1.
|
14 sierpnia 2022
|
Concord
|
Twarda
|
Bernarda Pera
|
6:3, 5:7, 6:4
|
Gra podwójna 1 (1–0)
Występy w Turnieju WTA Elite Trophy
W grze pojedynczej
Wygrane turnieje rangi ITF
turnieje z pulą nagród 100 000 $
|
turnieje z pulą nagród 75 000 $
|
turnieje z pulą nagród 50 000 $
|
turnieje z pulą nagród 25 000 $
|
turnieje z pulą nagród 15 000 $
|
turnieje z pulą nagród 10 000 $
|
Gra pojedyncza
Finały juniorskich turniejów wielkoszlemowych
Gra pojedyncza (1)
Przypisy
Bibliografia
Triumfatorki
US Open w grze podwójnej (XXI wiek)
2001–2010 |
|
---|
2011–2020 |
|
---|
od 2021 |
|
---|
Identyfikatory zewnętrzne: