Þjóðverjar uppi á Berlínarmúrnum fyrir framan Brandenborgarhliðið, fáeinum dögum áður en múrinn var rifinn niður.
Hrun Berlínarmúrsins (9. nóvember1989) markaði hápunkt langra ára skiptingar og kúgunar í Þýskalandi. Veggurinn var byggður árið 1961 af Þýska alþýðulýðveldinu (Austur-Þýskalandi) til að stöðva flæði Austur-Þjóðverja sem flúðu til vesturs. Hann stóð sem ljósmynd hins kalda stríðs og hugmyndum um einangrun á milli þjóðfélaga og samfélags.
Fall veggjarins var leidd af röð atburða sem gerðust árið 1989. Í maí byrjaði Ungverjaland að rífa niður landamæragrindverk sitt við Austurríki, sem leyfði Austur-Þjóðverjum að flýja til vesturs. Þetta vakti bylgju af stórum mótmælum í Austur-Þýskalandi, sem kröfðust pólitískra umbóta og frelsis til að ferðast. Þessi öflun hékk yfir í fyrstu stóru mótmælunum í sögu Austur-Þýskalands sem gerðist þann 9. október 1989 í Leipzig.
Á kvöldinu þann 9. nóvember 1989 tilkynntu stjórnvöld Austur-Þýskalands óvænt að borgarar gætu ferðast yfir landamærin óhindrað.[1]: 353 [2] Ætlun stjórnvalda var að rýmka reglur um ferðir yfir landamærin, en blaðamannafundurinn fór út um þúfur.[3][4][1]: 352 Stór fjöldi Austur-Berlínarbúa réðust að veggnum[2], og yfirburðuðu landvarnarlið sem, óviss um hvernig ætti að bregðast við, létu loks eftir. Í skemmtun og vantrú, tóku Austur- og Vestur-Þjóðverjar við, klifruðu upp á vegginn og felldu hann niður með öxum og hömrum. Heimurinn horfði á dásamlega hrunið þar sem tákn um einangrun klofnaði fyrir augum þeirra.
Hrun Berlínarmúrsins leysti bylgju af gleði út, bæði í Þýskalandi og um allan heim. Hann táknar endi Kalda stríðsins og sigur frelsisins yfir kúgun. Austur- og Vestur-Þýskaland voru opinberlega sameinuð 3. október 1990[5], sem merkir enda á kapítula um einangrun og byrjun á nýrri tímabili einingar og endurreisnar.
