Ιωάννης Ράλλης
Πρωθυπουργός της Ελληνικής Πολιτείας
Περίοδος 7 Απριλίου 1943 – 12 Οκτωβρίου 1944
Πρωθυπουργός	Κυβέρνηση Ιωάννη Ράλλη 1943
Προκάτοχος	Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος
Διάδοχος	Γεώργιος Παπανδρέου (Βασίλειο της Ελλάδος)
Υπουργός Εξωτερικών
Περίοδος 4 Νοεμβρίου 1932 – 16 Ιανουαρίου 1933
Πρωθυπουργός	Κυβέρνηση Παναγή Τσαλδάρη 1932
Υπουργός Εσωτερικών
Περίοδος 10 Μαρτίου 1933 – 9 Αυγούστου 1933
Πρωθυπουργός	Κυβέρνηση Παναγή Τσαλδάρη 1933
Υπουργός Αεροπορίας
Περίοδος 10 Μαρτίου 1933 – 3 Ιανουαρίου 1934
Πρωθυπουργός	Κυβέρνηση Παναγή Τσαλδάρη 1933
Υπουργός Ναυτικών
Περίοδος 4 Νοεμβρίου 1920 – 24 Ιανουαρίου 1921
Πρωθυπουργός	Κυβέρνηση Δημητρίου Ράλλη 1920
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση	1878, Αθήνα
Θάνατος	26 Οκτωβρίου 1946 Αθήνα
Εθνότητα	Ελληνική
Υπηκοότητα	Ελληνική
Πολιτικό κόμμα	Λαϊκό Κόμμα Ανεξάρτητος βουλευτής
Σύζυγος	Ασπασία Κυριακούλη Μαυρομιχάλη - Ράλλη (α΄ γάμος) Ζαΐρα Γεωργίου Θεοτόκη - Ράλλη (β΄ γάμος) Ειρήνη Λατσένκο ( (γ΄ γάμος)
Παιδιά	Δημήτριος Ράλλης (από τον α΄ γάμο) Κυριακούλης Ράλλης (από τον α΄ γάμο) Γεώργιος Ράλλης (από τον β΄ γάμο) Νίκη Ράλλη (από τον β΄ γάμο) [1]
Συγγενείς	Δημήτριος Ράλλης (πατέρας) Γεώργιος Α. Ράλλης (παππούς)
Σπουδές	Νομικά
Επάγγελμα	Δικηγόρος
Θρήσκευμα	Χριστιανός Ορθόδοξος
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Ιωάννης Δ. Ράλλης (Αθήνα, 1878 – Αθήνα, 26 Οκτωβρίου 1946) ήταν Έλληνας πολιτικός, Μακεδονομάχος, συνεργάτης των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων και πρωθυπουργός της δωσίλογης κυβέρνησης από τις 7 Απριλίου του 1943 μέχρι τις 12 Οκτωβρίου του 1944.^[2]

Ο Ιωάννης Ράλλης ήταν γιος του Δημητρίου Ράλλη, διακεκριμένου Αθηναίου πολιτικού και πρωθυπουργού της χώρας με ρίζες από την Κωνσταντινούπολη. Γεννήθηκε στην Αθήνα όπου και σπούδασε νομική στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, συμπληρώνοντας τις σπουδές του στη Γαλλία και τη Γερμανία, για να επιδοθεί στη συνέχεια στη δικηγορία. Ο Ιωάννης Ράλλης ήταν πατέρας του Γεωργίου Ι. Ράλλη , μετέπειτα πρωθυπουργού από το 1980 έως το 1981.^[3]

Η πρώτη σημαντική ανάμειξη του Ιωάννη Ράλλη στα κοινά της Ελλάδας έγινε την άνοιξη του 1904, όταν, μαζί με το Δημήτρη Καλαποθάκη, το Στέφανο Δραγούμη, τον Πέτρο Σαρόγλου, τον Παύλο Μελά και άλλους, δημιούργησε το Μυστικό Ελληνικό Μακεδονικό Κομιτάτο για τη δημιουργία αντάρτικου στην υπό οθωμανική κατοχή Μακεδονία.^{[εκκρεμεί παραπομπή]} Το 1906 αναμείχθηκε στην πολιτική και εξελέγη πρώτα βουλευτής Μεγάρων, επανεκλεγείς έκτοτε σε όλες σχεδόν τις μέχρι του 1936 εκλογές βουλευτής, άλλοτε Αττικής και άλλοτε Αθηνών. Ανέλαβε για πρώτη φορά υπουργός το 1920 (επί κυβερνήσεως Δημητρίου Ράλλη) στο Υπουργείο Ναυτικών.^[4] Αργότερα, πολιτεύθηκε με το φιλοβασιλικό Λαϊκόν Κόμμα και, επί κυβέρνησης Παναγή Τσαλδάρη, κατέλαβε για λίγους μήνες το Υπουργείο Εξωτερικών (από 4 Νοεμβρίου 1932 έως 16 Ιανουαρίου 1933)^[3][5] και μετά τις εκλογές του Μαρτίου 1933 το Υπουργείο Εσωτερικών και Αεροπορίας (Μάρτιος – Αύγουστος 1933).^[6] Μετά από διαφωνία του με τον Τσαλδάρη, παραιτήθηκε από την κυβέρνηση. Στις εκλογές όμως του 1935 απέτυχε να εκλεγεί, οπότε μαζί με τον Ιωάννη Μεταξά και το Γεώργιο Στράτο κατήλθαν σε εκλογές με το σύνθημα της επαναφοράς της Βασιλευόμενης Δημοκρατίας. Στις εκλογές του 1936 ηγήθηκε ιδίας ομάδας που αντιπροσωπεύθηκε στη Βουλή από 8 βουλευτές. Στη συνέχεια τάχθηκε εναντίον της δικτατορίας Μεταξά και το 1938 ηγήθηκε του Κινήματος της Κρήτης.

Η ενότητα αυτή δεν τεκμηριώνεται επαρκώς με παραπομπές. Παρακαλούμε βοηθήστε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Ατεκμηρίωτο υλικό μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί. (Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 23/10/2020)

Κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής, τον Απρίλιο του 1943^[2] ο Ιωάννης Ράλλης ανέλαβε πρωθυπουργός της διορισμένης κυβέρνησης της ναζιστικής «Ελληνικής Πολιτείας», προκαλώντας — καθώς λέγεται — ακόμα και την οργή του γιου του, Γεωργίου. Παράλληλα, διατήρησε ο ίδιος τα υπουργεία Γεωργίας, Επισιτισμού και Εθνικής Άμυνας. Ως κατοχικός πρωθυπουργός, ο Ιωάννης Ράλλης οργάνωσε τα Τάγματα Ασφαλείας, για την άμυνα της υπαίθρου και την αντιμετώπιση των ενόπλων ανταρτών του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ) και των άλλων αντιστασιακών ομάδων. Επίσης αναδιοργάνωσε την Ειδική Ασφάλεια σε μια υπηρεσία με απεριόριστη εξουσία για την απηνή δίωξη του κομμουνισμού και των αντιστασιακών οργανώσεων ειδικά στις πόλεις. Ο ίδιος εκτιμούσε ότι τελικά θα επικρατούσαν οι Σύμμαχοι, αλλά πίστευε πως μόνο με τη δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας και υπό την καθοδήγηση της Βέρμαχτ θα αποτρεπόταν προσωρινά η επικράτηση του κομμουνισμού στην Ελλάδα.

Τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν υπό τις απόλυτες διαταγές των Γερμανών κατακτητών (ακόμη και ο όρκος τους ήταν προς το Χίτλερ), όπως και όλες οι υπηρεσίες του κρατικού μηχανισμού της χώρας. Όμως, υπό το πρόσχημα της αποτροπής του κινδύνου του κομμουνισμού, τα Τάγματα Ασφαλείας συμμετείχαν σε πάμπολλες εγκληματικές ενέργειες και έγιναν ιδιαιτέρως μισητά από την πλειονότητα του ελληνικού λαού. Τα μέλη των Ταγμάτων Ασφαλείας έφεραν στολή ευζώνου, και γι' αυτό έγιναν γνωστοί ως «Γερμανοτσολιάδες» ή «Ράλληδες» ή «Γερμανικοί».

Η ενότητα αυτή δεν τεκμηριώνεται επαρκώς με παραπομπές. Παρακαλούμε βοηθήστε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Ατεκμηρίωτο υλικό μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί. (Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 23/10/2020)

Με την απελευθέρωση, ο Ιωάννης Ράλλης συνελήφθη και δικάστηκε για εθνική αναξιότητα (προδοσία) . Στη δίκη του (Φεβρουάριος 1945), συνήγοροί του ήταν ο γιος του και μετέπειτα πρωθυπουργός της Ελλάδας, Γεώργιος Ράλλης, ο Γεώργιος Πωπ και ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς. Κατά τη διάρκεια της δίκης, οι συνήγοροι ισχυρίσθηκαν ότι «ο Ιωάννης Ράλλης προσέφερε τεράστιες εθνικές υπηρεσίες κατά την κατοχή ενόσω ήταν πρωθυπουργός με το να αποσοβήσει τον λιμό των Ελλήνων, δίδοντας καθημερινά ένα μισθό, ενώ έσωσε επίσης πολλούς πατριώτες από το εκτελεστικό απόσπασμα των Γερμανών και ακόμη διευκολύνοντας τη διαφυγή πολλών πολιτικών και σημαινόντων πολιτών στη Μέση Ανατολή». Ωστόσο, το προεδρείο δεν πείστηκε και τελικά, ο Ιωάννης Ράλλης καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά.

Πέθανε από καρκίνο του πνεύμονα, στη φυλακή, στις 26 Οκτωβρίου του 1946. Ένα χρόνο μετά, ο γιος του εξέδωσε ένα βιβλίο απολογητικό για τις επιλογές του πατέρα του.

• Βιογραφική Εγκυκλοπαίδεια του Νεωτέρου Ελληνισμού 1830-2010 - Αρχεία Ελληνικής Βιογραφίας, Εκδόσεις Μέτρον, τόμος Γ΄^{[Χρειάζεται σελίδα]}
• Αντώνης Μακρυδημήτρης, Οι υπουργοί των εξωτερικών της Ελλάδας 1829-2000, εκδ. Καστανιώτης, Αθήνα, 2000, σελ. 86