Η Κυβέρνηση Παναγή Τσαλδάρη 1932 (Νοέμβριος 1932 - Ιανουάριος 1933) - ανέλαβε μετά τις βουλευτικές εκλογές του 1932.
Στις 3 Οκτωβρίου 1932, ο αρχηγός του Λαϊκού κόμματος, Παναγής Τσαλδάρης, προχώρησε σε μια δήλωση που ο αντιβενιζελικός χώρος είχε αργήσει 8 χρόνια να κάνει: στην αναγνώριση της αβασίλευτης κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας ως πολίτευμα της χώρας.[1] Αυτή η δήλωση καθησύχασε τους δημοκρατικούς στρατιωτικούς (οι οποίοι απειλούσαν με παντός είδους επεμβάσεις αν αναλάμβανε Πρωθυπουργός βασιλόφρων). Τα κόμματα επιδόθηκαν σε ένα μαραθώνιο διαβουλεύσεων, προκειμένου να σχηματιστούν βιώσιμοι κυβερνητικοί συνασπισμοί, που κράτησαν ένα σχεδόν μήνα. Τελικά, στις 4 Νοεμβρίου, ο Παναγής Τσαλδάρης κατόρθωσε να σχηματίσει κυβέρνηση με τη συνεργασία του Εθνικού Ριζοσπαστικού Κόμματος του Κονδύλη (που εγκατέλειψε τις τάξεις των Φιλελευθέρων) και του Μεταξά.
Η κυβέρνηση, με 106 βουλευτές να τη στηρίζουν σε σύνολο 250, διατηρήθηκε στην εξουσία για τους επόμενους 2,5 μήνες περίπου, χάρη στην «ψήφο ανοχής» του ευρύτερου Φιλελεύθερου χώρου. Στην κοινοβουλευτική συνεδρίαση της 12ης Ιανουαρίου 1933 όμως, ύστερα από έντονους διαξιφισμούς, ο Τσαλδάρης έθεσε θέμα εμπιστοσύνης, και στην ψηφοφορία που ακολούθησε, η κυβέρνηση καταψηφίστηκε (91 υπέρ - 109 κατά - σε σύνολο 201 ψηφισάντων). [2]Την επόμενη ημέρα, ο πρωθυπουργός υπέβαλε την παραίτησή του.
Σύνθεση υπουργικού συμβουλίου
[3]
- - αντικαταστάθηκε στις 25 Νοεμβρίου 1932 από τον Κωνσταντίνο Αγγελόπουλο
- - αντικαταστάθηκε στις 9 Ιανουαρίου 1933 από τον Σπυρίδωνα Λοβέρδο
Παραπομπές
- ↑ Γεώργιος Μαυρογορδάτος: «Μεταξύ δυο πολέμων: Πολιτική ιστορία 1922 - 1940», από την «Ιστορία του Νέου Ελληνισμού 1770 - 2000», τόμος 7ος εκδ. "ΤΑ ΝΕΑ", σελ. 21
- ↑ Πρακτικά Συνεδριάσεων Βουλής - Περίοδος Γ - Σύνοδος Α, σελ. 94. [1]
- ↑ «Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης» http://www.ggk.gov.gr/?p=992
- ↑ Από την 1η Δεκεμβρίου 1932 καταργείται το Υπουργείο Υγιεινής, οι διευθύνσεις του οποίου συνγχωνεύονται στο Υπουργείο Προνοίας και Αντιλήψεως. Το νέο Υπουργείο ονομάζεται «Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως» (ΦΕΚ Α 419 1932)