Η Κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου 1928 (Ιούλιος 1928 – Ιούνιος 1929) είναι η πέμπτη μιας σειράς κυβερνήσεων με επικεφαλής τον Ελευθέριο Βενιζέλο, στα χρόνια που ακολούθησαν.
Αν και ο Βενιζέλος ηγήθηκε της νέας κυβέρνησης, που ακολούθησε την παραίτηση της κυβέρνησης Ζαΐμη, με αμφιλεγόμενο συνταγματικά τρόπο, η μεγάλη του νίκη στις εκλογές του Αυγούστου του 1928 (226 έδρες σε σύνολο 250) [1]κατοχύρωσε την κυβέρνησή του και του επέτρεψε να ονομάσει τον εαυτό του, «κοινοβουλευτικό δικτάτορα». [2]
Στις 21 Απριλίου 1929, έγιναν οι εκλογές για τη Γερουσία. Πρώτος «Πρόεδρος της Γερουσίας» εκλέγεται ο Αλέξανδρος Ζαΐμης. Στις 2 Ιουνίου 1929, Βουλή και Γερουσία εκλέγουν (με 259 ψήφους υπέρ, σε σύνολο 309 [3]) οριστικό «Πρόεδρο της Δημοκρατίας», το ναύαρχο Κουντουριώτη.
Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής η διαπραγμάτευση του Βενιζέλου στη «Συνδιάσκεψη επανορθώσεων της Χάγης», τον Αύγουστο του 1929, επέφερε μείωση («κούρεμα») του ελληνικού δημόσιου χρέους, ανακουφίζοντας, έτσι, σημαντικά τον προϋπολογισμό της χώρας. Στις 23 Σεπτεμβρίου 1928, ο Βενιζέλος υπέγραψε το «Ελληνοϊταλικό σύμφωνο φιλίας, συνδιαλλαγής και δικαστικού διακανονισμού» με την Ιταλία, κάτι που τόνωσε τις σχέσεις των δύο χωρών και βοήθησε, επίσης, στην εξομάλυνση των σχέσεων με τη Σερβία. [4]
Στις 11 Οκτωβρίου 1928 υπογράφηκε το «Ελληνοσερβικό πρωτόκολλο του 1928», και λύνεται, έτσι, προς όφελος της Ελλάδας, το θέμα της ελεύθερης ζώνης της Θεσσαλονίκης. [5]
Ο Βενιζέλος, προκειμένου να ανασχηματίσει την κυβέρνηση, υποβάλλει την παραίτησή της, την επομένη της επίσημης ορκωμοσίας του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Σύνθεση υπουργικού συμβουλίου
[6]
- «Υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργό» : από 23 Νοεμβρίου 1928 ο Αχιλλέας Παπαδάτος
Ο Βενιζέλος επανέφερε το θεσμό των «Γενικών Διοικήσεων» που ο ίδιος πρωτο-δημιούργησε το 1918. Ο θεσμός αυτός, που ενεργοποιούταν κατά περιόδους και αφορούσε απομακρυσμένα (τότε) ή νέα τμήματα της ελληνικής επικράτειας, καταργήθηκε οριστικά το 1949. [8]
Αναφορές
.svg){kind=small}
.JPG)
.svg){kind=small}