Ο Αρτ Κάρνεϊ (αγγλ.Art Carney), (4 Νοεμβρίου1918 - 9 Νοεμβρίου2003) ήταν Αμερικανός ηθοποιός του κινηματογράφου, της τηλεόρασης, του θεάτρου και του ραδιοφώνου, βραβευμένος με Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του στην ταινία του 1974Χάρι και Τόντο (Harry and Tonto).[5]
Βιογραφία
Ο Αρτ Κάρνεϊ ξεκίνησε την καριέρα του, ως κωμικός ηθοποιός του ραδιοφώνου. Αναγκάστηκε όμως να διακόψει τη ραδιοφωνική του καριέρα μετά το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμιού Πολέμου και να φύγει για το μέτωπο. Κατά την απόβαση στην Νορμανδία τραυματίστηκε στο αριστερό του πόδι και παρέμεινε κουτσός για το υπόλοιπο της ζωής του. Επιστρέφοντας στις Η.Π.Α. μετά τον πόλεμο στράφηκε προς την τηλεόραση, όπου και καθιερώθηκε τη δεκαετία του '50 με τη συμμετοχή του στο Jackie Gleason Show.
Κατά τη δεκαετία του '60 έκανε πέρασμα και από το Μπρόντγουεϊ, όπου ερμήνευσε με επιτυχία διάφορους ρόλους, μεταξύ των οποίων κι εκείνον του Φίλιξ Άνγκαρ, στο θεατρικό του Νιλ ΣάιμονΈνα παράξενο ζευγάρι (The Odd Couple) το 1965. Συμπρωταγωνιστής του στο Μπρόντγουεϊ στο ρόλο του Όσκαρ Μάντισον ήταν ο Γουόλτερ Ματάου, ο οποίος επανέλαβε το ρόλο στην κινηματογραφική μεταφορά του 1968. Έπειτα το 1969 προτάθηκε για βραβείο Τόνι για την ερμηνεία του στο θεατρικό του Μπράιαν Φριλ Lovers. Παράλληλα με την επιτυχία του στο θέατρο, ο Κάρνεϊ έκανε το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη το 1964 ερμηνεύοντας ένα ρόλο στην ταινία Η κίτρινη Ρολς-Ρόις (The Yellow Rolls Royce). Η δεύτερη ταινία που γύρισε κατά τη δεκαετία του '60 ήταν το Οδηγός για παντρεμένους (A Guide for the Married Man, 1967), του Τζιν Κέλι πλάι στον Γουόλτερ Ματάου. Το 1974, η ερμηνεία του στην ταινία Χάρι και Τόντο του Πολ Μαζούρσκι, του χάρισε το Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου. Αντιπαλοί του εκείνη τη χρονιά ήταν οι: Ντάστιν Χόφμαν, Αλ Πατσίνο, Άλμπερτ Φίνεϊ και Τζακ Νίκολσον. Αφού κέρδισε το Όσκαρ ερμήνευσε μια σειρά από κινηματογραφικούς ρόλους κατά τη δεκαετία του '70, σε ταινίες όπως: Άγριος και ατίθασος (W.W. and the Dixie Dancekings, 1975), πλάι στον Μπαρτ Ρέινολντς, Η γάτα είδε τον δολοφόνο (The Late Show, 1976), Πονηρές επισκέψεις (House Calls, 1978), Movie Movie, 1978 και Λίστες για κλάματα (Going in Style, 1979). Κατά τη δεκαετία του '80 οι εμφανίσεις του άρχισαν να λιγοστεύουν. Εμφανίστηκε στην ταινία του Φρανκ Οζ Τα Μάπετς στο Μανχάταν (The Muppets Take Manhattan, 1984) και στο θρίλερ Εξουσία πυρός (Firestarter, 1986) πλάι στην Ντρου Μπάριμορ κι αποσύρθηκε κατά τα τέλη της δεκαετίας του '80. Η τελευταία του κινηματογραφική εμφάνιση ήταν στην ταινία Ο τελευταίος μεγάλος ήρωας (Last Action Hero, 1993) πλάι στον Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ.
Απεβίωσε από φυσικά αίτια το 2003 σε ηλικία 85 ετών.