Γεννήθηκε στη Σπινατσόλα (σημερινή Απουλία) σε μια από τις πιο αριστοκρατικές οικογένειες του Βασιλείου της Νεάπολης, το οποίο περιελάμβανε πολλούς Αντιβασιλείς, και υπουργούς του στέμματος, και εκπαιδεύθηκε στο Ιησουιτικό κολλέγιο στη Ρώμη.[1] Στο εικοστό του έτος έγινε ένας αξιωματούχος της αυλής του Ουρβανού Η΄ (1623–1644). Με τους διάδοχους Πάπες υπηρέτησε ως Νούντσιο στην Φλωρεντία και τη Βιέννη και την Πολωνία, ως Ιεροεξεταστής στη Μάλτα. Ο Πάπας Ιννοκέντιος ΙΑ΄ (1676–1689) τον διόρισε Καρδινάλιο-Ιερέα του Σ. Πανκράτσιο το 1681 και Aρχιεπίσκοπο της Νάπολης.[2] Αφού το Κονκλάβιο που διεξήχθη μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου Η΄ από το Κολλέγιο των Καρδιναλίων είχε επιμηκυνθεί για πέντε μήνες ήταν ένας συμβιβαστικός υποψήφιος μεταξύ των καρδιναλίων της Γαλλίας και της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο Αντόνιο Πινιατέλι θεωρήθηκε ως η καλύτερη επιλογή για να φέρει την συμφιλίωση απέναντι στις δύο πλευρές αφού ο άλλος υποψήφιος Γρηγόριος Μπαρμπαρίγκο δεν φαινόταν κατάλληλος από τους Καρδιναλίους για Πάπας.[2] Με εξασφαλισμένες τις 53 από τις 61 ψήφους ο Αντόνιο Πινιατέλη εξελέγη νέος πάπας, πήρε το όνομα Ιννοκέντιος ΙΒ΄ για να τιμήσει τον προκάτοχο του Ιννοκέντιο ΙΑ΄. Την στέψη του έκανε ο Καρδινάλιος Ουρμπάνο Σακέτι (15 Ιουλίου 1691), κατόπιν εγκαταστάθηκε στην Βασιλική του Αγίου Ιωάννη του Λατερανού (13 Απριλίου 1692).
Πάπας
Monument to Innocent XII, St. Peter's Basilica.
Αμέσως μετά την εκλογή του στις 12 Ιουλίου 1691, ο Ιννοκέντιος μίλησε εναντίον του Νεποτισμού ο οποίος πολύ και πολύ καιρό ήταν ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της Παποσύνης. Η βούλα Romanum decet Pontificem, που εκδόθηκε το 1692, απαγόρευσε το αξίωμα στην Κούρια του Καρδινάλιου Ανιψιού και απαγόρευσε οι Πάπες για πάντα να παραδίδουν κτήματα, αξιώματα, ή χρήματα σε κάποιο συγγενή. Μόνο ένας συγγενής, "αν αλλιώς κατάλληλος", θα αναγορευόταν στο Καρδιναλάτο.[1] Την ίδια εποχή προσπάθησε να ελέγξει τις Σιμωνιακές πρακτικές της αποστολικής κάμερας, και σε συνδυασμό με αυτό να παρουσιάσει έναν πιο απλό και οικονομικότερο τρόπο ζωής στην αυλή του. Ο Ιννοκέντιος ΙΒ΄ είπε ότι "οι φτωχοί ήταν τα ανίψια του", συγκρίνοντας τη δημόσια ευεργεσία του με τον νεποτισμό των προκατόχων του. Την ίδια χρονιά κάλεσε στην Ρώμη τον Μαρτσέλο Μαλπίγκι ως προσωπικό γιατρό, τον διόρισε Καθηγητή Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Σαπιέντσα Ρώμης, εισήγαγε στους Ρωμαίους φοιτητές το Μικροσκόπιο.[3]
Ο Ιννοκέντιος ΙΒ΄ παρουσίασε πολλές μεταρρυθμίσεις στα Παπικά Κράτη, και για την καλύτερη διοίκηση της δικαιοσύνης ανέγειρε το Forum Innocentianum. Το 1693 ανάγκασε τους Γάλλους επισκόπους να ανακαλέσουν τις τέσσερις δηλώσεις σχετικά με τις Γαλλικανικές Ελευθερίες οι οποίες είχαν διατυπωθεί από τη συνέλευση του 1682. Το 1699, αποφάσισε υπέρ του Ζακ Μπενίν Μποσσυέ σε αυτή τη διαμάχη του ιεράρχη με τον Φενελόν για την Explication des Maximes des Saints sur la Vie Intérieure του τελευταίου. Το Ποντιφικάτο του Ιννοκέντιου ΙΒ΄ διέφερε με αυτά μιας σειράς προκατόχων έχοντας χαρακτηρίσει τάσεις προς τη Γαλλία αντί για τη Γερμανία. Ο Ιννοκέντιος ΙΒ΄ εμφανίζεται ως ένας από τους αφηγητές στο μακρύ ποίημα του Ρόμπερτ Μπράουνινγκ "Το δαχτυλίδι και το βιβλίο" (1869), βασισμένο στην αληθινή ιστορία της μεσολάβησης του Πάπα σε μια ιστορική δίκη για φόνο στη Ρώμη κατά το Ποντιφικάτο του. Αυτός ο καλοκάγαθος, με αυταπάρνηση και ευσεβής Πάπας πέθανε στις 27 Σεπτεμβρίου 1700 και τον διαδέχθηκε ο Πάπας Κλήμης ΙΑ΄ (1700–1721). Ο τάφος του στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου σκαλίσθηκε από τον Φίλιππο ντε λα Βάλλε.
Ago, R. (1994), "La carriera curiale di Antonio Pignatelli," in: Riforme, religione e politica durante il pontificato di Innocenzo XII (1691-1700), σσ. 23–30.
Pastor, Ludwig (1891). The history of the popes from the close of the Middle Ages Volume 32. London: Kegan, Paul, Trench, Trubner.
Pellegrino, B. (ed.). Riforme, religione e politica durante il pontificato di Innocenzo XII (1691-1700) Lecce 1994. (Στα Ιταλικά)
Spedicato, M. (1994), "L'episcopato di Antonio Pignatelli a Lecce (1671-82): un governo pastorale a distanza?," in: Riforme, religione e politica, σσ. 31–44. (Στα Ιταλικά)
