Η καταγωγή του είναι από τα Λεχαινά Ηλείας, όπου υπάρχει και ομώνυμο γήπεδο προς τιμήν του, του Ηλειακού Λεχαινών. Ξεκίνησε την καριέρα του από την ομάδα του ΑΟ Δάφνης και στη συνέχεια μεταγράφηκε στον Πανιώνιο, με τον οποίο κατέκτησε το κύπελλο Ελλάδας το 1979, ενώ στο κύπελλο Κυπελλούχων της περιόδου 1979-80 σκόραρε τρεις φορές απέναντι σε Τβέντε και Γκέτεμποργκ.
Το 1980 αποκτήθηκε από τον Ολυμπιακό, με τον οποίο καθιερώθηκε και κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα (1981, 1982, 1983, 1987) και ένα κύπελλο (1981). Αναδείχθηκε τέσσερις φορές πρώτος σκόρερ Ελλάδας και μια φορά τρίτος σκόρερ Ευρώπης (χάλκινο παπούτσι).
Όλες αυτές οι διακρίσεις παρακίνησαν την ιταλική Αβελίνο να τον αποκτήσει. Αυτή η κίνηση προκάλεσε μεγάλη αίσθηση, σε μια εποχή που η μεταγραφή Έλληνα ποδοσφαιριστή στο εξωτερικό (πόσο μάλλον σε ένα κορυφαίο πρωτάθλημα όπως το ιταλικό) ήταν σχεδόν ανήκουστη. Στην Ιταλία αγωνίστηκε την περίοδο 1987-88 χωρίς να καταφέρει να προσαρμοστεί, αλλά εκείνη την περίοδο εμφάνισε τη διάσημη πλέον αδυναμία του για τα ακριβά ιταλικά κοστούμια και για όλα τα είδη ιταλικού καφέ.[1] Τότε πρωταγωνίστησε και σε διαφημίσεις διάφορων προϊόντων. Επέστρεψε στην Ελλάδα την επόμενη χρονιά για να αγωνιστεί στον Πανιώνιο.
Την αγωνιστική περίοδο 1989-90 επέστρεψε στον Ολυμπιακό για να κατακτήσει δύο ακόμα κύπελλα Ελλάδας (1990, 1992). Την περίοδο 1992-93 είχε μια καλή χρονιά με τον Ιωνικό, μετά από την οποία επέστρεψε για τρίτη φορά στον Ολυμπιακό, όπου και έκλεισε τη μεγάλη του καριέρα στο 5-2 του σταδίου Καραϊσκάκης επί του Απόλλωνα Καλαμαριάς για το κύπελλο στις 11 Νοεμβρίου 1993.[2]
Στις εθνικές ομάδες
Στις 21 Σεπτεμβρίου 1977 μετείχε για πρώτη φορά στην εθνική Ελλάδας με την οποία αγωνίστηκε έως το 1988 σε 74 αγώνες[σ 1] και σκόραρε 29 γκολ, επίδοση που τον κατατάσσει στην πρώτη θέση των σκόρερ όλων των εποχών. Αγωνίστηκε στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1980 στην Ιταλία σημειώνοντας το μοναδικό τέρμα της Ελλάδας στη διοργάνωση, απέναντι στην Τσεχοσλοβακία.
Προηγουμένως είχε αγωνιστεί με τις μικρότερες εθνικές ομάδες, με την Νέων στην προκριματική και στην τελική φάση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος 1977 σημειώνοντας πέντε γκολ (τα δύο πρώτα στη νίκη με 4-0 επί της Ουγγαρίας στην Κατερίνη την 6η Απριλίου 1977), καθώς και με την Ελπίδων πετυχαίνοντας στις 7 Φεβρουαρίου 1979 το πρώτο ελληνικό γκολ σε φιλικό αγώνα με τη Λιβύη, που έληξε ισόπαλος 2-2.
Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας ταξίδεψε στο εξωτερικό και παρακολούθησε μαθήματα προπονητικής δίπλα σε μεγάλους Ευρωπαίους προπονητές κυρίως στην Ιταλία και επέστρεψε στην Ελλάδα για να ακολουθήσει καριέρα προπονητή. Έχει δουλέψει σε αρκετές ομάδες, ενώ αξιοσημείωτο ήταν το έργο του το 2002 στον ΠΑΣ Γιάννινα, στον οποίο επέστρεψε ξανά τον Ιούνιο του 2008.[11]
Από το 2010 έως το 2012 εργάστηκε στον ΟΦΗ, ενώ στα τέλη του 2012 ανέλαβε προπονητής του Ατρόμητου Αθηνών, από τον οποίο απολύθηκε έπειτα από την ήττα 0-1 κατά τον εντός έδρας αγώνα με τον Άρη Θεσσαλονίκης στις 6 Απριλίου 2013.[12]
Τον Νοέμβριο του 2013 ανέλαβε προπονητής στον ΑΟ Πλατανιά, από τον οποίο αποχώρησε τον Φεβρουάριο του 2014 και μερικές ημέρες αργότερα ήρθε σε συμφωνία με τον Πανιώνιο,[13] στον οποίο παρέμεινε ως το τέλος της περιόδου, εξασφαλίζοντας την παραμονή του στην πρώτη κατηγορία. Τον Ιανουάριο του 2015 ανέλαβε για δεύτερη φορά στην καριέρα του (μετά την περίοδο 2010-12) την τεχνική ηγεσία του ΟΦΗ.[14]
Τον Σεπτέμβριο του 2015 ανέλαβε την τεχνική ηγεσία του Άρη Θεσσαλονίκης,[15] επιστρέφοντας έπειτα από 9 χρόνια, καθώς την περίοδο 2005-06 είχε συνεργαστεί με τον σύλλογο για πρώτη φορά, θέση από την οποία αποχώρησε τον Φεβρουάριο του 2017.[16]
Τον Φεβρουάριο του 2020 ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Καλαμάτας στην οποία την σεζόν 2020-2021 κατέκτησε το πρωτάθλημα του Νότιου Ομίλου της Φούτμπολ Λιγκ και την άνοδο στην νέα Σούπερ Λιγκ 2. Αποχώρησε από την Καλαμάτα τον Φεβρουάριο του 2022, επέστρεψε μετά από λίγους μήνες και εν τέλει αποχώρησε τον Ιανουάριο του 2023 [17].
Σημειώσεις
↑εσφαλμένα κάποιες πηγές αντιγράφουν 75 από τον κατάλογο Ελλήνων διεθνών που τηρεί η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (ΕΠΟ).[3] Το ορθό 74 επιβεβαιώνουν άλλες,[4][5][6] βασικά δε η απλή καταμέτρηση των συμμετοχών του Αναστόπουλου στο αρχείο της ίδιας της ΕΠΟ.[7]
↑ 2,02,1περιλαμβάνεται ο αγώνας κατάταξης (μπαράζ) για την κατάκτηση του πρωταθλήματος 1981-82 Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός 2-1 και το ένα τέρμα που σημείωσε
↑αρκετές πηγές αναφέρουν 17, προσμετρώντας εσφαλμένα το τέρμα του στον αγώνα Ολυμπιακός-Αθηναϊκός 2-2 που διακόπηκε εξαιτίας εισβολής των γηπεδούχων οπαδών και κατακυρώθηκε υπέρ των φιλοξενούμενων με 0-2
↑ 10,010,1Στάθης Αρβανίτης, Η ιστορία του Ολυμπιακού, με πλήρη στοιχεία 1925-2000 • 75 χρόνια θρύλου, Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2000, ISBN 960-0329-45-1, σελ. 24
.jpg)
