Caltagirone

Caltagirone
Comune di Caltagirone
Panorama grada
Panorama grada
Panorama grada
Koordinate: 37°14′N 14°31′E / 37.233°N 14.517°E / 37.233; 14.517
Država  Italija
regija Sicilija
provincija Catania
Vlast
 - gradonačelnik Nicola Bonanno
Površina
 - Ukupna 382 km² [1]
Visina 608
Stanovništvo (2011.)
 - Grad 38 123
 - gustoća s
Vremenska zona UTC+1 (UTC+2)
Poštanski broj 95041, 95040
Pozivni broj 0933
Službena stranica www.comune.caltagirone
Karta
Caltagirone na mapi Italije
Caltagirone
Caltagirone
class=notpageimage|
Caltagirone na karti Italije

Caltagirone (sicilijanski: Caltaggiruni) je peti po veličini grad u talijanskoj provinciji Cataniji, u regiji Sicilija od 38 123 stanovnika.[2]

Caltagirone je s još 7 gradova iz regije Val di Noto (Noto, Palazzolo Acreide, Ragusa, Modica, Scicli, Catania i Militello in Val di Catania) uvršten 2002. na UNESCO- vu Listu mjesta svjetske baštine u Evropi, kao izvrstan primjer dobro očuvanih kasnobarkonih gradova iz 18. vijeka.[3]

Geografske karakteristike

Caltagirone leži na istoku Sicilije, u unutrašnjosti na visoravni koja povezuje planinske masive Monti Erei i Monti Iblei, u gornjem toku istoimene riječice - Caltagirone.[1]

Caltagirone je udaljen oko 70 km jugozapadno od Catanije.

Geografske karakteristike

Caltagirone je bio izvorno naselje sikulsko - grčkog porijekla.[1] Iz tih vremena ostala je nekropola (2000. pne.) sa brojnim arheološkim nalazima.

Dekorirano stepenište koje povezuje donji i gornji grad

U 9. vijeku zuzeli su ga Saraceni koji su ga prezvali Qal ‛at alghīrān (Utvrda među vrtačama)[1], po utvrdi koju izgradili iznad grada. Nakon njih - 1090. gradom su zavladali Normani, za njihove vladavine Caltagirone je ekonomski procvjetao i formirao se kao grad. Nakon njih postao je srednjovjekovna komuna, u stalnim sukobima sa okolnim moćnim feudalcima - Chiaramonte i Moncada, koji su ga htjeli podčiniti. Od početka 15. vijeka Caltagirone je feudalni posjed Pietra vojvode od Nota, sve do 1464. kad je vraćen pod krunu španjolskih Aragonaca.[1]

Nakon katastofalnog potresa 1693. koji je gotovo razorio cijeli grad, obnovljen je baroknom stilu, po nacrtima katanijskog arhitekta Rosarija Gagliardija.[1]

Kasnobarokni gradovi regije Val di Noto
Svjetska baština – UNESCO
 Italija
Registriran:2002. (26. zasjedanje)
Vrsta:Kulturno dobro
Mjerilo:i, ii, iv, v
Ugroženost:no
Referenca:UNESCO

Znamenitosti

Glavna atrakcija grada su monumentalne stepenice Santa Maria del Monte koje povezuju donji i gornji grad, izgrađene u fazama između 1143. - 1693.[1] Svaka stepenica ukršena je jedinstvenom polihromnom majolikom.

Ostale atrakcije Caltagironea su katedrala San Giuliano, koja potječe još iz normanskih vremena, koja je secesijsku fasadu dobila u 20. vijeku, barokna crkva Santa Maria del Monte (izvorno iz 12. vijeka, barokna crkva San Francesco di Paola, sa starom gotičkom sakristijom, crkva San Francesco d'Assisi iz 1236., obnovljena u baroknom stilu nakon potresa iz 1693., jezuitska crkva Il Gesù iz 1570., crkva San Giacomo i Palazzo Senatorio (stara gradska vijećnica) iz 15. vijeka.

Caltagirone ima Institut keramike sa muzejom, koji ima bogatu kolekciju koja se proteže od antičkih vremena Magne Graecie, sve do današnjih dana.

Privreda

Caltagirone je trgovački centar poljoprivrednog kraja, koji ima nešto tvornica prehrambenih proizvoda.[1]

Caltagirone ima dugu tradiciju zanatske proizvodnje keramike i obojnih figurica iz terakote po kojima je poznat.[1]

Gradovi prijatelji

  • Fasada crkve Santa Maria del Monte
    Fasada crkve Santa Maria del Monte
  • Okolica Caltagironea
    Okolica Caltagironea
  • Institut i muzej keramike
    Institut i muzej keramike
  • Villa Patti
    Villa Patti
  • Zvonik crkve San Gregorio
    Zvonik crkve San Gregorio
  • Nekropola
    Nekropola

Izvori

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 1,8 „Caltagirone” (talijanski). Trecani enciclopedia Italiana. Pristupljeno 10. 06. 2013. 
  2. ↑ „ITALY: Sicilia” (engleski). Citypopulationde. Pristupljeno 05. 06. 2013. 
  3. ↑ „Late Baroque Towns of the Val di Noto (South-Eastern Sicily)” (engleski). UNESCO. Pristupljeno 08. 06. 2013. 

Vanjske veze