* Nastupi i golovi u profesionalnim klubovima koji se računaju samo za službene utakmice i tačni su do 15.6.2014.
Alfredo Di Stefano bio je fudbaler i trener poreklom iz Argentine. Rođen je 4. jula1926. godine u predgrađu Buenos Airesa. Bio je najstarije dete u porodici farmera i veoma je rano počeo da radi. Uprkos teškom detinjstvu, Alfredo nikada nije zapostavljao fudbal, a težak rad ga je samo razvio i očvrsnuo, tako da je bio svojevremeno jedan od najjačih igrača lige.
Alfredo Di Stefano izabran je za najboljeg igrača u istoriji madridskog Reala u anketi u kojoj je učestvovalo nešto više od milion navijača najtrofejnijeg evropskog kluba. Anketa je počela 6. marta, na 106. rođendan "kraljevskog kluba", a u saopštenju Reala navodi se da je ukupno registrovano 1.006.965 glasova. Bio je to najveći odziv navijača u jednoj anketi koju je organizovao klub.
Igračka karijera
Sa petnaest godina pridružuje se najtrofejnijoj argentinskoj ekipi, River Plate, u kojem već godinu dana kasnije debituje za prvi tim. River ga ubrzo daje na pozajmicu Harakanu, gde igra odlično i pogotkom odlučuje utakmicu upravo protiv svog Rivera. U argentinskom prvenstvu ima fantastičan prosek od skoro jednog gola po utakmici i već u 21- oj godini debituje za "gaučose" na Kopa Amerika, koje Argentinci lagano osvajaju, što je ujedno i najveći uspeh Di Stefana na reprezentativnom nivou.
Nakon štrajka fudbalera u Argentini 1949. godine, veliki broj fudbalera iz ove zemlje odlazi u kolumbijsku piratsku "Di Mejdžor" ligu, zbog toga što kolumbijski Savez nije priznavao FIFA i gde se nisu oporezivali transferi igrača. Klubovi su zbog toga mogli da ponude veće novčane iznose fudbalerima. Di Stefano odlazi u Milionarios iz Bogote u kojem je igrao sa svojim zemljakom, kasnije saigračem iz Reala Hektorom Rialom. Za samo četiri godine napravio je od "milonera" veliki klub, koji je osvojio četiri titule prvaka Kolumbije, a postao je i najbolji strelac kluba svih vremena.
Di Stefano je izrastao u najboljeg fudbalera Južne Amerike i kao takav je u zrelim fudbalskim godinama (27) prešao u "kraljevski klub" iz Madrida. od kojeg je u sledećih deset godina napravio najveći klub u istoriji fudbala. 1953. godine Milionarios igra utakmicu protiv Reala na madridskom "Šamartinu", gde predsednik Reala Santjago Bernabeu oduševljen Alfredovom igrom vidi u njemu igrača sa kojim će stvoriti ekipu koja će pokoriti fudbalski svet. Obzirom da ljuti rival Madriđana FK Barselona već kontaktirala sa River Platom, Bernabeu šalje sekretara kluba Rajmonda Saportu da pregovara direktno sa Milionariosima o prelasku Di Stefana u madridski klub, pa je dogovor bio da Di Stefano igra sezonu u Realu, zatim sezonu u Barseloni. Katalonci nisu bili impresionirani njegovim nastupima u "belom dresu" pa su svoj deo odlučili da prodaju Juventusu, ali Di Stefano to ne prihvata i Real otkupljuje Barselonin deo. Alfredo tako ostaje u vlasništvu Reala za 70.000 dolara.
Te sezone (1953/54.) Real je 23 koraka (boda) ispred Barselone, a Di Stefano na tronu najboljeg igrača Španije smenjuje Barsinog igrača Kubalu.
Alfredo di Stefano 1957. godine po prvi put biva proglašen najboljim igračem Evrope. Godinu dana kasnije Madriđani su jači za Urugvajca Santamariju, a rival u finalu Kupa šampionaMilan, predvođen Skijafinom, Lidholmom i Ćezare Maldinijem ipak je kapitulirao nakon pogotka Di Stefana za Realov trijumf od 3:2.
Di Stefano je 1959. godine po drugi put proglašen najboljim igračem Evrope. Poslednje u seriji, ali sigurno najzanimljivije je ono što se desilo 1960. godine, kada na krcatom "Hempden Parku" sa 7:3 Real "ponizio" frankfurtski Ajntraht, koji je u polufinalu bio bolji od Glazgov Rendžersa, a finale je ostalo upamćeno i po četiri gola koje je postigao Alfredo di Stefano. Jedini trofej koji je nedostajao u Di Stefanovoj riznici je bio Interkontinentalni kup. U svih pet finala Kupa šampiona, kao i u Interkontinentalnom kupu Alfredo je postizao makar po jedan gol.
Poslednja igračka stanica za Di Stefana je klub Espanjol, gde nakon dvogodišnjeg igranja karijeru završava 1966. godine.
a Iako je službeni dobitnik trofeja Bata, Marca je nagradu pripisala Gorostizi. b Iako je službenik dobitnik Trofeja Pichichi bio Luis Aragonés, Marca je nagradu pripisala Vavi. c Iako su i Forlán i Eto'o imali isti broj golova, Marca je potonjem priznala jedan manje te ovaj tako nije dobio nagradu.
