Włodzimierz (ukr.Володимир, Wołodymyr; do 1922 Włodzimierz Wołyński[1]) – miasto w zachodniej części Ukrainy, w obwodzie wołyńskim, nad rzeką Ług, stolica rejonu. W 2022 roku liczyło 37 tys. mieszkańców[2].
Położenie
Włodzimierz jest położony na północnym krańcu Wyżyny Wołyńskiej, około 15 km od polskiej granicy. W pobliżu miasta usytuowane jest kolejowe przejście graniczne. Otaczającymi dużymi miastami (min. 100 tys. mieszkańców) są:
Włodzimierz zlokalizowany był na gruntach należących do króla[6]. 28 sierpnia 1366 roku we Włodzimierzu brat Jakusza Cztana ze Strzelc Janusz Suchywilk przekazał swoje dobra bratankom Piotrowi i Mikołajowi. Ustanowił w ten sposób pierwszą ordynację w Polsce. Król Kazimierz Wielki potwierdził ten dokument.
7 lipca 1792 roku pod Włodzimierzem odbyła się jedna z bitew Polaków z Rosjanami, w której wziął udział Tadeusz Kościuszko. Odparte zostało wówczas trzykrotnie silniejsze wojsko rosyjskie, przez co ukształtowała się opinia o wysokich umiejętnościach dowódczych słabo znanego jeszcze w Polsce Kościuszki. W 1793 Włodzimierz wyznaczono na stolicę nowego województwa włodzimierskiego. Po III rozbiorze Polski w 1795 miasto znalazło się w zaborze rosyjskim.
Od średniowiecznej łacińskiej nazwy Włodzimierza – Lodomeria pochodzi drugi człon nazwy Galicja i Lodomeria, którą oficjalnie nosił zabór austriacki, choć sam Włodzimierz Wołyński nie był częścią zaboru austriackiego, a rosyjskiego.
Już 24 listopada 1918 roku miasto opanował oddział Wojska Polskiego pod dowództwem kpt. Wacława Zbrowskiego. Dnia 18 grudnia 1918 r. polska załoga we Włodzimierzu otrzymała pewne wzmocnienie w postaci szwadronu jazdy pod dowództwem rtm.Feliksa Jaworskiego. 21 stycznia 1919 roku siły ukraińskie (ok. 2 pułki piechoty, artyleria oraz ok. 400 konnych) zaatakowały miasto, którego polska załoga liczyła wówczas ok. 5 kompanii piechoty, jedną armatę i ok. 70 konnych. Początkowo natarcie ukraińskie załamało się w ogniu polskiego karabinu maszynowego ustawionego na wieży kościelnej. Polacy zdobyli wówczas 2 karabiny maszynowe oraz wzięli wielu jeńców, w tym podpułkownika i sztabskapitana. Jeszcze tej samej nocy główne siły ukraińskie (wsparte przez samochód pancerny) zaatakowały miasto, zmuszając wojska polskie do odwrotu. Już 24 stycznia 1919 roku atak grupy mjr. Bończy-Uzdowskiego doprowadził do odzyskania przez Polaków miasta przez 17 pułk piechoty.
W 1922 roku przywrócono nazwę "Włodzimierz"[10]. Obszar miasta rozszerzano. 1 sierpnia 1925 przyłączono wsie: Białobrzegi, Ryłowicę, Ostrówek, Fedorówkę, Załęże, Zarzecze oraz Łobaczyn z gminy Werba[11]. 1 października 1933 przyłączono miejscowości: wieś Szystów, folwark Zarzecze (Nowozarzecze), leśniczówka Długa Łoza, kolonia Pomirki, kolonia Handżaba, wieś Poniczów i folwark Poniczów z tej samej gminy[12].
11 września 1939 r. w mieście sformowana została improwizowana Grupa „Włodzimierz”, składająca się z jednostek rezerwowych Wojska Polskiego. Po agresji ZSRR na Polskę uległa ona rozformowaniu. Wbrew porozumieniu z Armią Czerwoną dowódca zgrupowania, gen. Mieczysław Smorawiński, oraz podlegli mu oficerowie zostali wzięci do niewoli i następnie zamordowani w ramach zbrodni katyńskiej[16]. Między wrześniem 1939 a czerwcem 1941 Włodzimierz był pod okupacją sowiecką, następnie pod okupacją niemiecką do 1944 roku. Po zajęciu przez wojska radzieckie miasto funkcjonowało ponownie pod nazwą Włodzimierz Wołyński.
W 1943 roku Włodzimierz stanowił schronienie dla polskich uchodźców z rzezi wołyńskiej, a napady UPA miały miejsce głównie na przedmieściach. Polaków broniła utworzona przez Niemców po 11 lipca 1943 polska policja oraz nielegalna samoobrona. Wśród uchodźców panowało przeludnienie, głód i choroby. Łącznie według obliczeń Władysława i Ewy Siemaszków w kilkunastu napadach UPA we Włodzimierzu zginęło 111 Polaków. Po wojnie zdecydowana większość polskich mieszkańców Włodzimierza została ekspatriowana[15].
Miasto zostało ponownie zajęte przez Armię Czerwoną 20 lipca 1944.
W latach 1945–1947 Polacy zamieszkujący Włodzimierz Wołyński i okolice zostali wysiedleni w nowe granice Polski, głównie na ziemie zachodnie przyznane państwu polskiemu w 1945 roku (zwane też odzyskanymi).
W 1997 w trakcie prac archeologicznych odnaleziono pierwsze szczątki ofiar z czasów II wojny światowej, wśród których odnaleziono polskie orzełki i guziki od mundurów. Początkowo szczątki identyfikowane jako ofiary masakr więziennych dokonanych przez NKWD w 1941 przed nadejściem frontu po rozpoczęciu operacji Barbarossa[18][19]. Prace kontynuowano w 2009, 2011 i 2012 roku we współpracy polskich i ukraińskich archeologów. Nowo odnalezione szczątki identyfikowano jako żydowskie ofiary Holokaustu[19].
15 grudnia 2021 roku Rada Najwyższa Ukrainy zadecydowała o przywróceniu historycznej nazwy miasta pozbawionej członu rozróżniającego Wołyński[20].
kościół parafialny św. Anny w stylu barokowym z 1752 roku. Świątynię ufundował biskup Adam Woyna-Orański. Opiekę nad nim sprawował zakon kapucynów. Parafia katolicka istniała tu do 1958 roku, kiedy to władze komunistyczne zamknęły kościół i go zdewastowały, rabując rokokowy ołtarz i rozbierając dzwonnicę. Następnie komuniści umieścili w nim kawiarnię oraz salę koncertową. Katolicy odzyskali kościół i 3 stycznia 1992 r. odprawili pierwszą mszę św. Obecnie pod opieką karmelitów trzewiczkowych. Na lewo od wejścia znajduje się tablica z 1561 roku, z płaskorzeźbą przedstawiającą rycerza Podhoreńskiego w zbroi. W pobliżu znajdowały się zabudowania klasztoru kapucynów rozebrane w 1833 roku przez Rosjan po powstaniu listopadowym[21].
Sobór Narodzenia Pańskiego, wzniesiony jako kościół oo. jezuitów pw. Rozesłania Apostołów przez Michała Radzimińskiego w latach 1755–1766. Po kasacie zakonu w 1787 roku zabudowania przejęli bazylianie. Od 1840 władali nimi prawosławni. Na krótko w okresie międzywojennym świątynia wróciła do katolików. W 1927 roku w poklasztornym gmachu umieszczono seminarium duchowne. W 1992 przekazany został Ukraińskiemu Kościołowi Prawosławnemu Patriarchatu Kijowskiego i zaadaptowany na katedralny sobór Narodzenia Pańskiego.
klasztor oo. dominikanów, ufundowany przez Aleksandra Jagiellończyka w 1497 r., rozbudowany w 1707 r, skasowany i zamieniony na cele świeckie w 1850 r. Kościół rozebrali Rosjanie w XIX wieku[22].
cmentarz z zachowanymi polskimi grobami z XIX–XX w.
kwatery żołnierzy Wojska Polskiego z 1919–1920 roku odnowione w 2000 roku staraniem „Stowarzyszenia Upamiętniania Polaków Pomordowanych na Wołyniu”[23]
zamek – na wiadomość o śmierci króla Polski Kazimierza Wielkiego w 1370 roku Kiejstut wraz z Lubartem zajęli ziemię włodzimierską, niszcząc nieukończony murowany zamek we Włodzimierzu. Obecnie nie istnieje.
↑Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 15 lipca 1925 r. o zmianie granic miasta Włodzimierza w powiecie włodzimierskim (Dz.U. z 1925 r. nr 75, poz. 528).
↑Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 16 września 1933 r. o zmianie granic miasta Włodzimierza w powiecie włodzimierskim, województwie wołyńskiem (Dz.U. z 1933 r. nr 73, poz. 539).
↑TomaszT.CiesielskiTomaszT., Stan techniczny i wykorzystanie zabudowań po klasztorach skasowanych w guberni wołyńskiej w latach 1832–1853 w świetle raportu wołyńskiego gubernatora cywilnego z 1861 roku, „Echa Przeszłości”, XX/2, 2019, s. 173, ISSN1509-9873.
↑„27 Dywizja Wołyńska AK” Biuletyn Informacyjny, nr 1 (101), styczeń–marzec 2009 Warszawa, s. 79–80.
↑ abcdІгор Щупак, Зоряна Бондар, Єгор Врадій, Антон Дробович, Раїса Євтушенко, Ірина Піскарьова, ПАМ’ЯТІ УКРАЇНЦІВ, ЯКІ РЯТУВАЛИ ЄВРЕЇВ ПІД ЧАС ДРУГОЇ СВІТОВОЇ ВІЙНИ, Київ – Дніпро 2021, s. 59-60
.jpg)
