Dominikanie, Zakon Kaznodziejski (łac. Ordo Praedicatorum) – katolickizakon męski założony w 1216 r. przez św. Dominika Guzmána „szczególnie dla kaznodziejstwa i zbawiania dusz”[4]. Według księgi Vitae fratrum (Życie braci), opracowanej przez Gerarda de Frachet OP, opisującej życie pierwszego pokolenia braci, spisanej jeszcze za ich życia, zakon został „założony przez św. Dominika w Tuluzie przede wszystkim dla zwalczania herezji i schizmy”. Stąd dosyć wcześnie papież Grzegorz IX powierzył im Urząd Inkwizycji[5]. W Prowansji istniał wówczas ruch katarów i Albigensów.
Zakon Kaznodziejski dał Kościołowi 4 papieży, 68 kardynałów, 13 patriarchów, 242 arcybiskupów i 1201 biskupów oraz 54 świętych i 246 błogosławionych[6].
Powstanie zakonu
Początki zakonu dominikanów wiążą się z langwedocką misją nawrócenia katarów. Do legatów i misjonarzycysterskich przyłączyli się w 1206 dwaj kapłani z Kastylii: biskup Osmy Diego z Acebes i podprzeor jego kapitułyśw. Dominik Guzman. Przychylnie przyjęci przez papieża w Rzymie, spotkali się z jego legatami i uzyskali od nich poparcie dla akcji nawracania katarów. Obrana przez nich metoda różniła się od cysterskiej programowym eksponowaniem ubóstwa misjonarzy, którzy żebrząc uprawiali wędrowne kaznodziejstwo na wzór apostolski. Obok apostolskich wędrówek od domu do domu nowi misjonarze, mający odpowiednie przygotowanie teologiczne i oratorskie, organizowali uczone dysputy z katarami i waldensami (np. na zamku w Pamiers w 1207), starając się przy pomocy argumentów wykazać fałsz ich nauki. Papież Innocenty III w pełni zaakceptował ich metody.
Do św. Dominika przyłączali się kandydaci na kaznodziejów. Rozszerzał się zakres działalności: nie ograniczali się już do nawracania katarów, ale podjęli ewangelizację wśród miejscowej ludności. Powierzenie zadań kaznodziejskich przez biskupa Tuluzy nadało grupie charakter instytucjonalny i powiększyło jej wiarygodność. Powstała silna, dynamiczna wspólnota, która znacznie szybciej niż „ubodzy z Asyżu” została przekształcona w oficjalny zakon. Wstępną aprobatę papieską otrzymali podczas czwartego soboru laterańskiego, w którym św. Dominik uczestniczył osobiście. 22 grudnia 1216 papież Honoriusz III wydał bullę zatwierdzającą nowy zakon w Kościele. Dominik przy ustalaniu zasad funkcjonowania nowego zgromadzenia wykorzystał regułę św. Augustyna, omijając przepis soboru laterańskiego, zakazujący tworzenia nowych zakonów. Mimo iż przyjęli regułę kanoniczą, bracia wyrzekli się wszelkich form własności i stali się zakonem żebrzącym. Żebrzący charakter klasztorów kształtował się stopniowo, przesądziło o nim dopiero postanowienie pierwszej kapituły generalnej w 1220. Zachowały się pierwsze Konstytucje Zakonu, obowiązujące przed poprawionym wydaniem dokonanym przez św. Rajmunda z Penyafort, które weszło w życie w 1241 roku. Część pierwsza zaczerpnęła wiele z konstytucji Premonstratensów (Norbertanie) i pochodzi z pierwszej kapituły odbytej w 1216 roku, na której Zakon został uformowany[7].
Nazwa i symbole
Zakon nazywa się oficjalnie po łacinie „Ordo Praedicatorum” (pol. Zakon Kaznodziejów), stąd skrót przy nazwisku „OP”, czasem w wersji spolszczonej „ZK”. Dominikanie to nazwa bardziej potoczna pochodząca od imienia założyciela Dominika, po łacinie Dominicus. Podobnie jak nazwa franciszkanie pochodzi od św. Franciszka. Przypadkowo, przywołuje ona dwa słowa łacińskie Domini canes (dosłownie „psy Pana”). Stąd czasem czarno-biały pies jest używany jako symbol graficzny Zakonu. Biel i czerń – od habitów takich kolorów[8].
Cele
Dominikanie w Warszawie. Od lewej Martin Stanislas Gillet, Jacek Woroniecki i Henryk Jakubiec (1933)
Zakon wyrósł ze spotkania Dominika z neo-manichejskimi ruchami albigensów, katarów i waldensów na południu Francji. Dominik toczył z nimi skuteczne dysputy teologiczne – nie z pozycji władzy, lecz przekonując mocą prawdy. Z tego powodu papieże, począwszy od Grzegorza IX, zaczęli powierzać dominikanom zadania inkwizytorów. Jednym z pierwszych kaznodziejów-inkwizytorów był św. Piotr z Werony, sam nawrócony katar, zabity 6 kwietnia 1252 w trakcie misji kaznodziejskiej.
Cel dominikanów wyraził papież Honoriusz III we fragmencie listu do Dominika i jego braci, zawartym także we współczesnej, obowiązującej dziś tzw. Konstytucji Podstawowej:
Objąwszy ubóstwo i życie zakonne, jesteście wolni dla zachęty przepowiadania słowa Bożego, rozgłaszając (dosł. ewangelizując) po świecie imię Pana Naszego Jezusa Chrystusa” (amplexi paupertatem et regularem vitam professi verbi Dei exhortationi vacetis, evangelizantes per orbem nomen Domini nostri Iesu Christi)
Klasztor Dominikanów w Lublinie
Sami dominikanie zapisali w swych pierwotnych konstytucjach, że od początku zostali powołani jako zakon ustanowiony „szczególnie dla przepowiadania i zbawiania dusz” („specialiter ob praedicationem et animarum salutem ab initio noscitur institutus fuisse”)[9][10]. Według Konstytucji głównym zadaniem Zakonu jest głoszenie Ewangelii „wszędzie, wszystkim i na wszystkie sposoby”. Charakterystycznym rysem dominikanów jest duży nacisk kładziony na studium teologii i filozofii. Poznawanie wiary, treści Objawienia jest u dominikanów nierozłącznie związane z kontemplacją czyli osobistym spotkaniem, osobistą relacją z Bogiem. Z relacji czerpią duchową moc swojego nauczania, zgodnie z zasadą contemplare et contemplata aliis tradere (kontemplować i dzielić się owocami kontemplacji z innymi)[11].
Podobnie jak u minorytów (franciszkanów) podstawą służenia Bogu było i jest ubóstwo. Ubóstwo dominikańskie jest wyraźnie związane z apostolskimi celami zakonu. Konstytucja zakonu mówi, że jeśli zakonnicy pragną naśladować Apostołów, muszą żyć podobnie jak oni. Każdy z braci przed złożeniem profesji pozbywał się tego, co posiadał i tego, co mógłby otrzymać z dziedzictwa lub darowizny; od tego momentu wszystko, co miał, należało do całego zakonu. Celem ubóstwa było naśladowanie Chrystusa, który także nic nie posiadał. Sądzono, iż pozbycie się wszelkich dóbr materialnych pozwoli lepiej słyszeć głos Pana.
Ta sekcja jest niekompletna. Jeśli możesz, rozbuduj ją.
Aleksander IV, papież, poleca arcybiskupowi i biskupom polskim, aby przestrzegali konstytucji zakonu dominikanów, 1256
Powstanie polskiej prowincji dominikanów nastąpiło w maju 1228 roku i wiązało się z działalnością Jacka Odrowąża i jego kuzyna Czesława, założycieli licznych klasztorów w Czechach i w Polsce.
Jarosław (zał. 1777), Konwent Matki Bożej Bolesnej, Parafia Matki Bożej Bolesnej, Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej
Warszawa – Służew (zał. 1934), Konwent św. Józefa, Parafia św. Dominika; Sanktuarium Matki Bożej Różańcowej
Korbielów (zał. 1958), Dom Najświętszej Maryi Panny Królowej Aniołów, Parafia Najświętszej Maryi Panny Królowej Aniołów; Dom rekolekcyjny im. o. Jacka Woronieckiego
Małe Ciche (zał. 1975), Dom św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny, Ośrodek duszpasterstwa parafii św. Marii Magdaleny w Poroninie
Ustroń – Hermanice (zał. 1987), Dom Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski, Parafia Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski
Szczecin (zał. 1995), Konwent św. Dominika, Parafia św. Dominika
Rzeszów (zał. 1997), Konwent św. Jacka, Parafia św. Jacka
Jeden z licznych herbów, którymi posługują się dominikanie. Cechą wspólną jest biel i czerń.
Jeden z herbów używanych przez polskich dominikanów, innym jest herb biało-czarny Odrowąż (herb św. Jacka – założyciela polskiej prowincji dominikanów)
Na pamiątkę męczeńskiej śmierci 49 dominikanów w Sandomierzu, polscy dominikanie mają przywilej noszenia czerwonych pasów u habitów
Benedykt XI, generał zakonu i jeden z papieży – dominikanów
Św. Tomasz z Akwinu, doktor Kościoła. Jeden z najwybitniejszych intelektualnie dominikanów
↑Jean Puyo, Y. Congar: Życie dla prawdy. Jean Puyo rozmawia z ojcem Y. Congarem. Adam Paygert (przekład). Warszawa: IW Pax, 1982, s. 34. ISBN 83-211-0326-X.
↑Tak już w Pierwszych Konstytucjach: „Specialiter ob praedicationem et animarum salutem ab initio noscitur institutus fuisse”. por. Liber Constitutionum et Ordinationum, Constitutio fundamentalis § II, Rzym 2010, s. 35.
↑Por. Lives of the brethren of the Order of Preachers, 1206-1259. Newcastle-on-Tyne – Londyn: 1955, s. 199-200.
↑GeorgeG.FergusonGeorgeG., George WellsG.W.FergusonGeorge WellsG.W., Signs & Symbols in Christian Art, Oxford University Press, 1959, ISBN 978-0-19-501432-7 [dostęp 2016-06-21](ang.).1 stycznia Brak numerów stron w książce
