Verena „Vreni” Schneider (ur. 26 listopada 1964 w Elm) – szwajcarska narciarka alpejska, pięciokrotna medalistka igrzysk olimpijskich, sześciokrotna medalistka mistrzostw świata oraz trzykrotna zdobywczyni Pucharu Świata. Jedna z najbardziej utytułowanych zawodniczek w historii tego sportu. Jedna z niewielu zawodniczek, która stawała na podium zawodów Pucharu Świata we wszystkich konkurencjach.
Kariera
W zawodach Pucharu Świata Vreni Schneider zadebiutowała 11 grudnia 1983 roku w Val d’Isère, gdzie zajęła 28. miejsce slalomie gigancie. Pierwsze punkty wywalczyła nieco ponad rok później, 14 grudnia 1984 roku w Madonna di Campiglio, zajmując dziewiąte miejsce w slalomie. Już trzy dni później pierwszy raz stanęła na podium, 17 grudnia w Santa Caterina wygrywając giganta. W zawodach tych wyprzedziła Tamarę McKinney z USA i Marię Epple z RFN. W kolejnych startach jeszcze trzykrotnie stawała na podium: 4 stycznia w Mariborze była druga, 3 marca w Vail zajęła trzecie miejsce, a 17 marca 1985 roku w Waterville Valley zwyciężyła w gigancie. W klasyfikacji generalnej sezonu 1984/1985 była dziewiąta, a w klasyfikacji giganta zajęła trzecie miejsce, za swą rodaczką, Michelą Figini i Mariną Kiehl z RFN. Na przełomie stycznia i lutego 1985 roku wystartowała na mistrzostwach świata w Bormio, gdzie w gigancie uplasowała się na dwunastej pozycji.
Po raz pierwszy na podium klasyfikacji generalnej stanęła w sezonie 1985/1986. Na podium zawodów stawała siedem razy, w tym trzykrotnie zwyciężała: 6 stycznia w Mariborze, 19 stycznia w Oberstaufen i 20 marca 1986 roku w Waterville Valley była najlepsza w gigancie. Sezon ukończyła na trzecim miejscu, ulegając dwóm rodaczkom: Marii Walliser i Erice Hess. W gigancie zdobyła pierwszą w karierze Małą Kryształową Kulę, w klasyfikacji kombinacji była piąta, a w slalomie siódma. Jeszcze lepsze wyniki osiągnęła w kolejnym sezonie, w którym jedenastokrotnie plasowała się w najlepszej trójce. Odniosła przy tym sześć zwycięstw: 6 grudnia w Waterville Valley, 5 stycznia w Saalbach-Hinterglemm, 13 lutego w Megève i 22 marca w Sarajewie wygrywała giganty, a 17 grudnia w Courmayeur i 14 lutego 1987 roku w Saint-Gervais była najlepsza w slalomach. W efekcie w klasyfikacji generalnej była druga, 7 punktów za Walliser, drugie miejsce zajęła także w klasyfikacji kombinacji, a w gigancie zdobyła Małą Kryształową Kulę. Na początku 1987 roku wystąpiła także na mistrzostwach świata w Crans-Montana, gdzie zdobyła złoty medal w gigancie. Dwa dni wcześniej zajęła czwarte miejsce w supergigancie, przegrywając walkę o podium z Mateją Svet z Jugosławii o 0,25 sekundy. Czwarte miejsce zajęła również w kombinacji, tym razem w walce o brązowy medal lepsza okazała się Tamara McKinney.
Najważniejszym punktem sezonu 1987/1988 były igrzyska olimpijskie w Calgary. Starty rozpoczęła od kombinacji, w której zajmowała siódme miejsce po zjeździe. Slalomu do kombinacji jednak nie ukończyła i ostatecznie nie była klasyfikowana. Trzy dni później wystartowała w gigancie, w którym po pierwszym przejeździe była piąta, tracąc do prowadzącej Hiszpanki Blanki Fernández Ochoy 0,85 sekundy. W drugim przejeździe Szwajcarka uzyskała najlepszy czas i ostatecznie zwyciężyła, wyprzedzając Christę Kinshofer z RFN o 0,93 sekundy i Marię Walliser o 1,23 sekundy. Na tych samych igrzyskach wystartowała także w slalomie, wygrywając oba przejazdy, co dało jej drugi złoty medal. Pozostałe miejsca na podium zajęły: Mateja Svet ze stratą 1,68 sekundy i Christa Kinshofer ze stratą 1,71 sekundy. W zawodach pucharowych na podium znalazła się osiem razy, jednak tylko dwukrotnie zwyciężała: 5 stycznia w Tignes w gigancie i 24 stycznia w Bad Gastein w slalomie. Sezon zakończyła na piątym miejscu, w klasyfikacji slalomu była druga, a w gigancie trzecia.
Schneider zdominowała sezon 1988/1989, wygrywając 14 z 29 zawodów Pucharu Świata. Wygrała ty wszystkie slalomy: 16 grudnia w Altenmarkt, 20 grudnia w Courmayeur, 3 stycznia w Mariborze, 8 stycznia w Mellau, 15 stycznia w Grindelwald, 3 marca w Furano i 10 marca w Shiga Kōgen. Wygrała także sześć z siedmiu rozegranych gigantów: 28 listopada w Les Menuires, 18 grudnia w Valzoldana, 6 i 7 stycznia w Schwarzenbergu, 21 stycznia w Tignes i 8 marca w Shiga Kōgen oraz kombinację 16 grudnia w Altenmarkt. W klasyfikacji generalnej zwyciężyła z przewagą ponad 100 punktów nad Walliser i zdobyła pierwszą Kryształową Kulę. Ponadto zdobyła Małe Kryształowe Kule w klasyfikacjach slalomu i giganta, a w kombinacji była trzecia, za swą rodaczką Brigitte Oertli i Austriaczką Ulrike Maier. Rozgrywane w lutym 1989 roku mistrzostwa świata w Vail przyniosły jej trzy medale. Najpierw zdobyła srebro w kombinacji, osiągając jedenasty czas zjazdu i najlepszy czas slalomu. Na Podium rozdzieliła Tamarę McKinney i Brigitte Oertli. Drugie miejsce zajęła także w slalomie, ustępując tylko Matei Svet. Następnie zajęła 26. miejsce w supergigancie, jednak na zakończenie zwyciężyła w gigancie, wyprzedzając Francuzkę Carole Merle i Mateję Svet. W kolejnym sezonie odniosła pięć zwycięstw: 25 listopada w Park City, 6 stycznia w Piancavallo, 9 stycznia w Hinterstoder, 21 stycznia w Mariborze i 18 marca w Åre była najlepsza w slalomach. Nie wystarczyło to jednak na podium klasyfikacji generalnej PŚ, Szwajcarka zajęła tym razem szóste miejsce. Wywalczyła za to drugie z rzędu zwycięstwo w klasyfikacji slalomu.
Kolejne medale zdobyła podczas mistrzostw świata w Saalbach-Hinterglemm w 1991 roku. W kombinacji zdobyła brązowy medal, uzyskując 24. czas zjazdu i najlepszy czas slalomu. W konkurencji tej lepsze okazały się tylko Chantal Bournissen ze Szwajcarii i Austriaczka Ingrid Stöckl. Następnie zwyciężyła w slalomie, wyprzedzając Jugosłowiankę Natašę Bokal o 0,16 sekundy i Austriaczkę Ingrid Salvenmoser o 0,66 sekundy. Wystartowała również w gigancie, zajęła jednak siódmą pozycję. W zawodach pucharowych osiem razy plasowała się na podium, w tym trzy razy zwyciężała: 11 stycznia w Kranjskiej Gorze w gigancie, 11 marca w Lake Louise w slalomie oraz 17 marca w Vail, ponownie w gigancie. W klasyfikacji generalnej zajęła trzecie miejsce za Austriaczkami: Petrą Kronberger i Sabine Ginther, a w klasyfikacji giganta wywalczyła kolejną Małą Kryształową Kulę. Podobne wyniki osiągnęła w sezonie 1991/1992, w którym na podium stanęła dziewięć razy. Pięć razy stawała na najwyższym stopniu podium: 30 listopada w Lech, 18 stycznia w Mariborze i 29 lutego w Narwiku w slalomie, a 8 grudnia w Santa Caterina i 5 stycznia w Oberstaufen w gigancie. W klasyfikacji generalnej była tym razem czwarta, zwyciężyła za to w klasyfikacji slalomu, a w gigancie była druga za Carole Merle. W lutym 1992 roku wzięła udział w igrzyskach olimpijskich w Albertville, jednak nie zdobyła medali. W slalomie po pierwszym przejeździe zajmowała piąte miejsce, tracąc do prowadzącej Julie Parisien z USA 0,44 sekundy. W drugim przejeździe osiągnęła dziesiąty czas, co dało jej siódmy łączny wynik. Wystartowała także w gigancie, jednak nie ukończyła pierwszego przejazdu.
Bez medalu Schneider wróciła również z mistrzostw świata w Morioce w 1993 roku. Wystartowała tam tylko w slalomie, jednak nie ukończyła rywalizacji i nie była klasyfikowana. W Pucharze Świata na podium stawała sześć razy, z czego cztery razy wygrywała: 6 stycznia w Mariborze, 17 stycznia w Cortina d’Ampezzo, 19 marca w Vemdalen i 8 marca w Åre była najlepsza w slalomie. W klasyfikacji generalnej była szósta, a w klasyfikacji slalomu odniosła kolejne zwycięstwo.
Przez dwa kolejne sezony wygrywała w klasyfikacji generalnej. W tym czasie 27 razy stawała na podium, odnosząc łącznie jedenaście zwycięstw, wszystkie w slalomie: 28 listopada Santa Caterina i 19 grudnia 1993 roku w St. Anton am Arlberg, 9 stycznia w Altenmarkt, 23 stycznia w Mariborze, 5 lutego w Sierra Nevada, 10 marca w Mammoth Mountain, 20 marca w Vail, 27 listopada w Park City i 18 grudnia 1994 roku w Sestriere, 26 lutego w Mariborze i 19 marca 1995 roku w Bormio. W sezonie 1994/1995 wygrała także klasyfikacje giganta i slalomu, a rok wcześniej wygrała w slalomie, a w gigancie była druga za Austriaczką Anitą Wachter. W lutym 1994 roku brała udział w igrzyskach olimpijskich w Lillehammer, gdzie w czterech startach wywalczyła trzy medale. Najpierw wystartowała w zjeździe, zajmując 33. miejsce. Następnie zdobyła srebrny medal w kombinacji, rozdzielając Szwedkę Pernillę Wiberg i Alenkę Dovžan ze Słowenii. Do zwycięstwa Schneider zabrakło 0,13 sekundy. Trzy dni później wywalczyła brązowy medal w gigancie, plasując się 2 sekundy za Włoszką Deborą Compagnoni i 0,78 sekundy za Niemką Martiną Ertl. W swoim ostatnim starcie wzięła udział w slalomie, w którym po pierwszym przejeździe była piąta, tracąc 0,68 sekundy do Słowenki, Katji Koren. W drugim przejeździe była najlepsza i ostatecznie zwyciężyła, z przewagą 0,34 sekundy nad Austriaczką Elfi Eder i 0,60 sekundy nad Katją Koren. Tym samym została pierwszą narciarką alpejską, która zdobyła trzy złote medale i pierwszą, która zdobyła w sumie pięć medali olimpijskich[1]. W marcu 1995 roku zakończyła karierę.
Vreni Schneider odniosła łącznie 55 zwycięstw w zawodach Pucharu Świata i zajmuje trzecie miejsce na liście wszech czasów[2]. Ponadto Schneider zajmuje czwarte miejsce w klasyfikacji wszech czasów pod względem miejsc na podium (101)[3]. Jest także rekordzistką pod względem zwycięstw w klasyfikacjach końcowych giganta (4) i slalomu (6). W sezonie 1988/1989 odniosła łącznie 14 zwycięstw, co do chwili obecnej pozostaje rekordem[4]. Ponadto ustanowiła rekord zdobytych punktów w jednym sezonie z wynikiem 1656 pkt. Wynik ten został pobity przez Pernillę Wiberg w sezonie 1996/1997[5].
Schneider wielokrotnie zdobywała medale mistrzostw Szwajcarii, w tym dziewięć złotych: w gigancie w latach 1987, 1989, 1991 i 1994 oraz slalomie w latach 1988, 1989, 1993, 1994 i 1995. W latach 1988, 1989, 1991, 1994 i 1995 otrzymywała tytuł najlepszej sportsmenki Szwajcarii[6]. W latach 1994–1995 otrzymywała nagrodę Skieur d’Or, przyznawaną przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Dziennikarzy Narciarskich[7]. W 1994 roku otrzymała także tytuł sportsmenki roku na świecie oraz szwajcarskiej sportsmenki stulecia[8].
Jest mężatką, ma dwoje dzieci. Obecnie prowadzi szkołę narciarską w Elm w kantonie Glarus.
Osiągnięcia
Miejsce
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Konkurencja
|
Czas biegu
|
Strata
|
Zwyciężczyni
|
DNF
|
21 lutego
|
1988
|
Calgary
|
Kombinacja
|
29,25 pkt
|
-
|
Anita Wachter
|
1.
|
24 lutego
|
1988
|
Calgary
|
Gigant
|
2:06,49
|
-
|
-
|
1.
|
26 lutego
|
1988
|
Calgary
|
Slalom
|
1:36,69
|
-
|
-
|
DNF
|
19 lutego
|
1992
|
Albertville
|
Gigant
|
2:12,74
|
-
|
Pernilla Wiberg
|
7.
|
20 lutego
|
1992
|
Albertville
|
Slalom
|
1:32,68
|
+1,28
|
Petra Kronberger
|
33.
|
19 lutego
|
1994
|
Lillehammer
|
Zjazd
|
1:35,93
|
+3,42
|
Katja Seizinger
|
2.
|
21 lutego
|
1994
|
Lillehammer
|
Kombinacja
|
3:05,16
|
+0,13
|
Pernilla Wiberg
|
3.
|
24 lutego
|
1994
|
Lillehammer
|
Gigant
|
2:30,97
|
+2,00
|
Deborah Compagnoni
|
1.
|
26 lutego
|
1994
|
Lillehammer
|
Slalom
|
1:56,01
|
-
|
-
|
Miejsce
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Konkurencja
|
Czas biegu
|
Strata
|
Zwyciężczyni
|
12.
|
6 lutego
|
1985
|
Bormio
|
Gigant
|
2:18,53
|
+2,29
|
Diann Roffe
|
DNF1[9]
|
9 lutego
|
1985
|
Bormio
|
Slalom
|
1:29,58
|
-
|
Perrine Pelen
|
4.
|
30 stycznia
|
1987
|
Crans-Montana
|
Kombinacja
|
15,32 pkt
|
+21,17 pkt
|
Erika Hess
|
4.
|
3 lutego
|
1987
|
Crans-Montana
|
Supergigant
|
1:19,17
|
+1,08
|
Maria Walliser
|
1.
|
5 lutego
|
1987
|
Crans-Montana
|
Gigant
|
2:21,22
|
-
|
-
|
DNF1[10]
|
7 lutego
|
1987
|
Crans-Montana
|
Slalom
|
1:33,30
|
-
|
Erika Hess
|
2.
|
2 lutego
|
1989
|
Vail
|
Kombinacja
|
5,65 pkt
|
+20,98 pkt
|
Tamara McKinney
|
2.
|
7 lutego
|
1989
|
Vail
|
Slalom
|
1:30,88
|
+0,61
|
Mateja Svet
|
26.[11]
|
8 lutego
|
1989
|
Vail
|
Supergigant
|
1:19,46
|
+3,04
|
Ulrike Maier
|
1.
|
11 lutego
|
1989
|
Vail
|
Gigant
|
2:29,37
|
-
|
-
|
3.
|
31 stycznia
|
1991
|
Saalbach
|
Kombinacja
|
26,45 pkt
|
+15,68 pkt
|
Chantal Bournissen
|
1.
|
1 lutego
|
1991
|
Saalbach
|
Slalom
|
1:25,90
|
-
|
-
|
7.
|
2 lutego
|
1991
|
Saalbach
|
Gigant
|
2:07,45
|
+1,25
|
Pernilla Wiberg
|
DNF1[12]
|
9 lutego
|
1993
|
Morioka
|
Slalom
|
1:27,66
|
-
|
Karin Buder
|
DNF1[13]
|
10 lutego
|
1993
|
Morioka
|
Gigant
|
2:17,59
|
-
|
Carole Merle
|
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Zwycięstwa w zawodach Pucharu Świata
- Santa Caterina – 17 grudnia 1984 (gigant)
- Waterville Valley – 17 marca 1985 (gigant)
- Maribor – 6 stycznia 1986 (gigant)
- Oberstaufen – 19 stycznia 1986 (gigant)
- Waterville Valley – 20 marca 1986 (gigant)
- Waterville Valley – 6 grudnia 1986 (gigant)
- Courmayeur – 17 grudnia 1986 (slalom)
- Saalbach – 5 stycznia 1987 (gigant)
- Megève – 13 lutego 1987 (gigant)
- Saint-Gervais – 14 lutego 1987 (slalom)
- Sarajewo – 22 marca 1987 (gigant)
- Tignes – 5 stycznia 1988 (gigant)
- Bad Gastein – 24 stycznia 1988 (slalom)
- Les Menuires – 28 listopada 1988 (gigant)
- Altenmarkt – 16 grudnia 1988 (slalom)
- Altenmarkt – 16 grudnia 1988 (kombinacja)
- Valzoldana – 18 grudnia 1988 (gigant)
- Courmayeur – 20 grudnia 1988 (slalom)
- Maribor – 3 stycznia 1989 (slalom)
- Schwarzenberg – 6 stycznia 1989 (gigant)
- Schwarzenberg – 7 stycznia 1989 (gigant)
- Mellau – 8 stycznia 1989 (slalom)
- Grindelwald – 15 stycznia 1989 (slalom)
- Tignes – 21 stycznia 1989 (gigant)
- Furano – 3 marca 1989 (slalom)
- Shiga Kōgen – 8 marca 1989 (gigant)
- Shiga Kōgen – 10 marca 1989 (slalom)
- Park City – 25 listopada 1989 (slalom)
- Piancavallo – 6 stycznia 1990 (slalom)
- Hinterstoder – 9 stycznia 1990 (slalom)
- Maribor – 21 stycznia 1990 (slalom)
- Åre – 18 marca 1990 (slalom)
- Kranjska Gora – 11 stycznia 1991 (gigant)
- Lake Louise – 11 marca 1991 (slalom)
- Vail – 17 marca 1991 (gigant)
- Lech – 30 listopada 1991 (slalom)
- Santa Caterina – 8 grudnia 1991 (gigant)
- Oberstaufen – 5 stycznia 1992 (gigant)
- Maribor – 18 stycznia 1992 (slalom)
- Narwik – 29 lutego 1992 (slalom)
- Maribor – 6 stycznia 1993 (slalom)
- Cortina d’Ampezzo – 17 stycznia 1993 (slalom)
- Vemdalen – 19 marca 1993 (slalom)
- Åre – 28 marca 1993 (slalom)
- Santa Caterina – 28 listopada 1993 (slalom)
- St. Anton am Arlberg – 19 grudnia 1993 (slalom)
- Altenmarkt – 9 stycznia 1994 (slalom)
- Maribor – 23 stycznia 1994 (slalom)
- Sierra Nevada – 5 lutego 1994 (slalom)
- Mammoth Mountain – 10 marca 1994 (slalom)
- Vail – 20 marca 1994 (slalom)
- Park City – 27 listopada 1994 (slalom)
- Sestriere – 18 grudnia 1994 (slalom)
- Maribor – 26 lutego 1995 (slalom)
- Bormio – 19 marca 1995 (slalom)
Pozostałe miejsca na podium
- Maribor – 4 stycznia 1985 (gigant) – 2. miejsce
- Vail – 3 marca 1985 (gigant) – 3. miejsce
- Bad Gastein – 12 stycznia 1986 (slalom) – 3. miejsce
- Puy St. Vincent – 17 stycznia 1986 (supergigant) – 3. miejsce
- Oberstaufen – 20 stycznia 1986 (gigant) – 2. miejsce
- Bromont – 22 marca 1986 (gigant) – 3. miejsce
- Park City – 29 listopada 1986 (gigant) – 3. miejsce
- Val d’Isère – 14 grudnia 1986 (supergigant) – 3. miejsce
- Maribor – 4 stycznia 1987 (slalom) – 2. miejsce
- Mellau – 11 stycznia 1987 (kombinacja) – 2. miejsce
- Bischofswiesen – 18 stycznia 1987 (gigant) – 2. miejsce
- Sestriere – 26 listopada 1987 (slalom) – 3. miejsce
- Piancavallo – 20 grudnia 1987 (gigant) – 2. miejsce
- Saas-Fee – 18 stycznia 1988 (slalom) – 2. miejsce
- Bad Gastein – 24 stycznia 1988 (kombinacja) – 2. miejsce
- Kranjska Gora – 30 stycznia 1988 (gigant) – 2. miejsce
- Kranjska Gora – 31 stycznia 1988 (slalom) – 2. miejsce
- Furano – 4 marca 1989 (gigant) – 3. miejsce
- Vail – 3 grudnia 1989 (gigant) – 3. miejsce
- Valzoldana – 1 grudnia 1990 (gigant) – 2. miejsce
- Morzine – 22 grudnia 1990 (slalom) – 3. miejsce
- Zwiesel – 10 lutego 1991 (gigant) – 3. miejsce
- Lake Louise – 10 marca 1991 (gigant) – 2. miejsce
- Waterville Valley – 20 marca 1991 (slalom) – 2. miejsce
- Lech – 1 grudnia 1991 (slalom) – 2. miejsce
- Hinterstoder – 14 stycznia 1992 (slalom) – 2. miejsce
- Hinterstoder – 15 stycznia 1992 (gigant) – 3. miejsce
- Piancavallo – 20 stycznia 1992 (gigant) – 2. miejsce
- Park City – 28 listopada 1992 (gigant) – 3. miejsce
- Maribor – 5 stycznia 1993 (gigant) – 3. miejsce
- Santa Caterina – 26 listopada 1993 (gigant) – 2. miejsce
- Veysonnaz – 11 grudnia 1993 (gigant) – 3. miejsce
- Morzine – 6 stycznia 1994 (slalom) – 2. miejsce
- Maribor – 21 stycznia 1994 (gigant) – 2. miejsce
- Maribor – 22 stycznia 1994 (slalom) – 2. miejsce
- Sierra Nevada – 5 lutego 1994 (kombinacja) – 2. miejsce
- Vail – 16 marca 1994 (zjazd) – 3. miejsce
- Vail – 19 marca 1994 (gigant) – 2. miejsce
- Park City – 26 listopada 1994 (gigant) – 3. miejsce
- Vail – 4 grudnia 1994 (gigant) – 2. miejsce
- Méribel – 30 grudnia 1994 (slalom) – 2. miejsce
- Haus – 8 stycznia 1995 (gigant) – 3. miejsce
- Cortina d’Ampezzo – 23 stycznia 1995 (gigant) – 2. miejsce
- Åre – 18 lutego 1995 (gigant) – 2. miejsce
- Lenzerheide – 12 marca 1995 (slalom) – 2. miejsce
- Lenzerheide – 12 marca 1995 (kombinacja) – 2. miejsce
Statystyka miejsc na podium
Sezon |
1. miejsce |
2. miejsce |
3. miejsce |
Razem
|
1984/1985 |
2 |
1 |
1 |
4
|
1985/1986 |
3 |
1 |
3 |
7
|
1986/1987 |
6 |
3 |
2 |
11
|
1987/1988 |
2 |
5 |
1 |
8
|
1988/1989 |
14 |
- |
1 |
15
|
1989/1990 |
5 |
- |
1 |
6
|
1990/1991 |
3 |
3 |
2 |
8
|
1991/1992 |
5 |
3 |
1 |
9
|
1992/1993 |
4 |
- |
2 |
6
|
1993/1994 |
7 |
6 |
2 |
15
|
1994/1995 |
4 |
6 |
2 |
12
|
suma |
55 |
28 |
18 |
101
|
Bibliografia
Przypisy
Identyfikatory zewnętrzne: