Carole Hélène Merle (ur. 24 stycznia 1964 w Barcelonnette) – francuska narciarka alpejska, srebrna medalistka olimpijska, trzykrotna medalistka mistrzostw świata oraz sześciokrotna zdobywczyni Małej Kryształowej Kuli Pucharu Świata.
Kariera
Pierwszy sukces w karierze Carole Merle osiągnęła w 1982 roku, zdobywając srebrny medal w biegu zjazdowym podczas mistrzostw świata juniorów w Auron. W zawodach Pucharu Świata zadebiutowała 4 grudnia 1980 roku w Val d’Isère, zajmując 67. miejsce w gigancie[1]. Pierwsze punkty zdobyła 22 grudnia 1981 roku w Chamonix, zajmując czternaste miejsce w gigancie. Na podium zawodów tego cyklu po raz pierwszy stanęła 23 stycznia 1983 roku w Saint-Gervais-les-Bains, zajmując trzecie miejsce w gigancie. Lepsze okazały się tam dwie reprezentantki USA: Tamara McKinney oraz Christin Cooper. Było to jej jedyne podium w sezonie 1982/1983, który ukończyła na 38. pozycji.
Przełom w karierze Francuzki nastąpił w sezonie 1987/1988, kiedy odniosła swoje pierwsze pucharowe zwycięstwo: 6 stycznia w 1988 roku w Tignes była najlepsza w gigancie. Dzień wcześniej zajęła trzecie miejsce w tej samej konkurencji. W klasyfikacji generalnej była tym razem dziewiętnasta, a w klasyfikacji giganta zajęła szóstą pozycję. W lutym 1988 roku wystartowała na igrzyskach olimpijskich w Calgary, gdzie najlepszy wynik osiągnęła w gigancie, który ukończyła na dziewiątym miejscu. Medal zdobyła za to na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata w Vail, gdzie w tej samej konkurencji była druga. Uplasowała się tam o 1,13 sekundy za Vreni Schneider ze Szwajcarii i o 1,42 sekundy przed Mateją Svet z Jugosławii. W zawodach pucharowych na podium stawała ośmiokrotnie, odnosząc przy tym trzy zwycięstwa: 26 listopada w Schladming, 14 stycznia w Grindelwald i 20 stycznia w Tignes wygrywała supergiganta. Dało jej to czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej sezonu 1988/1989 oraz zwycięstwo w klasyfikacji supergiganta.
Przez cztery kolejne lata Merle należała do ścisłej światowej czołówki. W sezonach 1989/1990 i 1990/1991 zajmowała piąte miejsce w klasyfikacji generalnej. W tym czasie łącznie trzynaście razy stanęła na podium, zwyciężając siedem razy: 10 i 11 lutego 1990 roku w Meribel, 16 marca 1990 roku w Åre, 9 lutego 1991 roku w Garmisch-Partenkirchen i 24 lutego 1991 roku w Furano była najlepsza w supergigancie, a 10 marca 1990 roku w Stranda i 14 marca 1990 roku w Klövsjö wygrywała giganty. W obu tych sezonach zdobywała także Małą Kryształową Kulę za zwycięstwa w klasyfikacji supergiganta. W 1991 roku wystąpiła także na mistrzostwach świata w Saalbach-Hinterglemm, gdzie wywalczyła srebrny medal w supergigancie. W zawodach tych rozdzieliła dwie Austriaczki: Ulrike Maier oraz Anitę Wachter. Na tej samej imprezie była także dziesiąta w zjeździe.
Najlepsze wyniki osiągała w sezonie 1991/1992, w którym na podium stanęła dziesięć razy, siedmiokrotnie zwyciężając. W supergigancie wygrywała 15 grudnia w Santa Caterina, 15 marca w Panoramie oraz 19 marca w Crans-Montana, a w gigancie triumfowała 15 stycznia w Hinterstoder, 20 stycznia w Piancavallo, 27 stycznia w Morzine i 21 marca w Crans-Montana. W klasyfikacji generalnej zajęła drugie miejsce, ulegając jedynie Petrze Kronberger z Austrii. Ponadto zwyciężyła zarówno w klasyfikacji giganta jak i supergiganta. Najważniejszym punktem sezonu były rozgrywane w lutym igrzyska olimpijskie w Albertville. Merle zdobyła tam srebrny medal w supergigancie, przegrywając tylko z Włoszką Deborą Compagnoni o 0,41 sekundy. Na tych samych igrzyskach była także szósta w gigancie oraz trzynasta w biegu zjazdowym.
Kolejne zwycięstwa odniosła w sezonie 1992/1993: 28 lutego 1993 roku w Veysonnaz wygrała supergiganta, a 5 stycznia w Mariborze, 10 stycznia w Cortinie d’Ampezzo i 27 marca 1993 roku w Åre zwyciężała w gigancie. Triumf w Åre był jej ostatnim zwycięstwem w zawodach tej rangi. W klasyfikacji generalnej sezonu była trzecia, za Anitą Wachter oraz Niemką Katją Seizinger. Wywalczyła także ostatnią w karierze Małą Kryształową Kulę w klasyfikacji giganta, a w klasyfikacji supergiganta była trzecia za Seizinger i Ulrike Maier. Podczas mistrzostw świata w Morioce Francuzka zdobyła swój ostatni medal na międzynarodowej arenie. Wygrała tam rywalizację w gigancie, wyprzedzając Anitę Wachter oraz Niemkę Martinę Ertl. Cztery dni później zajęła ósme miejsce w supergigancie.
Startowała także w sezonie 1993/1994, jednak nie osiągała takich wyników, jak w pięciu poprzednich latach. Na podium stanęła tylko raz, w pierwszych zawodach sezonu: 31 października 1993 roku w Sölden zajęła trzecie miejsce w gigancie. Był to jej najlepszy wynik ze wszystkich startów tego sezonu; w klasyfikacji generalnej była ostatecznie dwudziesta. Brała także udział w igrzyskach olimpijskich w Lillehammer w lutym 1994 roku, zajmując piąte miejsce w gigancie oraz dziewiętnaste w supergigancie. W marcu 1994 roku zakończyła karierę.
Wielokrotnie zdobywała medale mistrzostw Francji, w tym pięć złotych: w supergigancie w 1990 roku, gigancie w latach 1985 i 1987 oraz zjeździe i kombinacji w 1987 roku.
Obecnie jest właścicielką restauracji L'Op'traken w ośrodku narciarskim Super Sauze.
Osiągnięcia
| Miejsce
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Konkurencja
|
Czas biegu
|
Strata
|
Zwyciężczyni
|
| 11.
|
13 lutego
|
1984
|
 Sarajewo
|
Gigant
|
2:20,98
|
+2,29
|
 Debbie Armstrong
|
| 16.
|
17 lutego
|
1984
|
Sarajewo
|
Slalom
|
1:36,47
|
+7,83
|
 Paoletta Magoni
|
| 12.
|
19 lutego
|
1988
|
 Calgary
|
Zjazd
|
1:25,86
|
+1,67
|
 Marina Kiehl
|
| DNF2
|
21 lutego
|
1988
|
Calgary
|
Kombinacja
|
29,25 pkt
|
-
|
 Anita Wachter
|
| 12.
|
22 lutego
|
1988
|
Calgary
|
Supergigant
|
1:19,03
|
+1,98
|
Sigrid Wolf
|
| 9.
|
24 lutego
|
1988
|
Calgary
|
Gigant
|
2:06,49
|
+2,87
|
 Vreni Schneider
|
| 13.
|
15 lutego
|
1992
|
 Albertville
|
Zjazd
|
1:52,55
|
+2,18
|
Kerrin Lee-Gartner
|
2.
|
18 lutego
|
1992
|
Albertville
|
Supergigant
|
1:21,22
|
+1,41
|
Deborah Compagnoni
|
| 6.
|
19 lutego
|
1992
|
Albertville
|
Gigant
|
2:12,74
|
+1,50
|
 Pernilla Wiberg
|
| 19.
|
15 lutego
|
1994
|
 Lillehammer
|
Supergigant
|
1:22,15
|
+1,57
|
Diann Roffe
|
| 5.
|
24 lutego
|
1994
|
Lillehammer
|
Gigant
|
2:30,97
|
+2,47
|
Deborah Compagnoni
|
| Miejsce
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Konkurencja
|
Czas biegu
|
Strata
|
Zwyciężczyni
|
| DNF[2]
|
4 lutego
|
1985
|
Bormio
|
Kombinacja
|
18,72 pkt
|
|
Erika Hess
|
| DNF[3]
|
30 stycznia
|
1987
|
Crans-Montana
|
Kombinacja
|
15,32 pkt
|
-
|
Erika Hess
|
| 18.[4]
|
1 lutego
|
1987
|
Crans-Montana
|
Zjazd
|
1:43,80
|
+3,28
|
Maria Walliser
|
| 12.
|
3 lutego
|
1987
|
Crans-Montana
|
Supergigant
|
1:19,17
|
+3,06
|
Maria Walliser
|
| 15.
|
5 lutego
|
1987
|
Crans-Montana
|
Gigant
|
2:21,22
|
+4,07
|
Vreni Schneider
|
| 25.[5]
|
5 lutego
|
1989
|
Vail
|
Zjazd
|
1:46,50
|
+3,22
|
Maria Walliser
|
| DNF[6]
|
8 lutego
|
1989
|
Vail
|
Supergigant
|
1:19,46
|
-
|
Ulrike Maier
|
2.
|
11 lutego
|
1989
|
Vail
|
Gigant
|
2:29,37
|
+1,13
|
Vreni Schneider
|
| 10.
|
26 stycznia
|
1991
|
Saalbach
|
Zjazd
|
1:29,12
|
+1,25
|
Petra Kronberger
|
| 2.
|
29 stycznia
|
1991
|
Saalbach
|
Supergigant
|
1:08,72
|
+0,11
|
Ulrike Maier
|
| 19.[7]
|
2 lutego
|
1991
|
Saalbach
|
Gigant
|
2:07,45
|
+4,46
|
Pernilla Wiberg
|
1.
|
10 lutego
|
1993
|
 Morioka
|
Gigant
|
2:17,59
|
-
|
-
|
| 30.
|
11 lutego
|
1993
|
Morioka
|
Zjazd
|
1:27,38
|
+2,20
|
Kate Pace
|
| 8.
|
14 lutego
|
1993
|
Morioka
|
Supergigant
|
1:33,52
|
+1,27
|
Katja Seizinger
|
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Zwycięstwa w zawodach
- Tignes – 6 stycznia 1988 (gigant)
- Schladming – 26 listopada 1988 (supergigant)
- Grindelwald – 14 stycznia 1989 (supergigant)
- Tignes – 20 stycznia 1989 (supergigant)
- Meribel – 10 lutego 1990 (supergigant)
- Meribel – 11 lutego 1990 (supergigant)
- Stranda – 10 marca 1990 (gigant)
- Klövsjö – 14 marca 1990 (gigant)
- Åre – 16 marca 1990 (supergigant)
- Garmisch-Partenkirchen – 9 lutego 1991 (supergigant)
- Furano – 24 lutego 1991 (supergigant)
- Santa Caterina – 15 grudnia 1991 (supergigant)
- Hinterstoder – 15 stycznia 1992 (gigant)
- Piancavallo – 20 stycznia 1992 (gigant)
- Morzine – 27 stycznia 1992 (gigant)
- Panorama – 15 marca 1992 (supergigant)
- Crans-Montana – 19 marca 1992 (supergigant)
- Crans-Montana – 21 marca 1992 (gigant)
Maribor – 5 stycznia 1993 (gigant)- Cortina d’Ampezzo – 10 stycznia 1993 (gigant)
- Veysonnaz – 28 lutego 1993 (supergigant)
- Åre – 27 marca 1993 (gigant)
- 22 zwycięstwa (12 supergigantów i 10 gigantów)
Pozostałe miejsca na podium
- Saint-Gervais – 23 stycznia 1983 (gigant) – 3. miejsce
- Saint-Gervais – 29 stycznia 1984 (gigant) – 3. miejsce
- Tignes – 5 stycznia 1988 (gigant) – 3. miejsce
- Schwarzenberg – 7 stycznia 1989 (gigant) – 3. miejsce
- Grindelwald – 12 stycznia 1989 (zjazd) – 3. miejsce
- Grindelwald – 13 stycznia 1989 (zjazd) – 2. miejsce
- Tignes – 19 stycznia 1989 (zjazd) – 2. miejsce
- Tignes – 21 stycznia 1989 (gigant) – 2. miejsce
- Santa Caterina – 27 stycznia 1990 (supergigant) – 2. miejsce
- Veysonnaz – 3 lutego 1990 (zjazd) – 2. miejsce
- Veysonnaz – 4 lutego 1990 (zjazd) – 2. miejsce
- Méribel – 18 stycznia 1991 (zjazd) – 2. miejsce
- Méribel – 19 stycznia 1991 (supergigant) – 3. miejsce
- Garmisch-Partenkirchen – 8 lutego 1991 (zjazd) – 2. miejsce
- Oberstaufen – 5 stycznia 1992 (gigant) – 3. miejsce
- Vail – 8 marca 1992 (supergigant) – 3. miejsce
- Panorama – 14 marca 1992 (zjazd) – 2. miejsce
- Park City – 28 listopada 1992 (gigant) – 2. miejsce
- Cortina d’Ampezzo – 15 stycznia 1993 (zjazd) – 2. miejsce
- Cortina d’Ampezzo – 16 stycznia 1993 (supergigant) – 2. miejsce
- Vemdalen – 20 marca 1993 (gigant) – 3. miejsce
- Sölden – 31 października 1993 (gigant) – 3. miejsce
Bibliografia
Przypisy
Identyfikatory zewnętrzne:
