|
Valmiera
Valmiera, do 1917 Wolmar – miasto w północno-wschodniej części Łotwy, w Liwonii, nad Gaują, na skrzyżowaniu kilku ważnych dróg, ok. 100 km od Rygi, stolicy kraju, 50 km od granicy z Estonią, stolica novadsu Valmiera, 27 515 mieszkańców (2006). Historia Wolmar i jego okolice to jedne z najwcześniej zasiedlonych terenów na Łotwie. Znaleziska archeologiczne potwierdziły obecność stałych siedzib ludzkich na tym terenie już 9000 lat temu. W XI w. znajdował się tu gród przynależący do kraju Tālava. Murowany zamek w Wolmarze wzniesiony został przez zakon kawalerów mieczowych w roku 1224. Po raz pierwszy jako miasto Wolmar jest wspominany w 1323 roku. Właściwa lokacja miała najprawdopodobniej miejsce co najmniej 40 lat wcześniej, kiedy to mistrz krajowy inflanckiej gałęzi zakonu krzyżackiego Wilhelm von Nindorf wzniósł tu w 1283 r. kościół. Wieża kościelna dobudowana została w drugiej połowie XIV w. Wolmar był członkiem Hanzy od XIV do XVI wieku. Przynależność do tego związku przyniosła znaczący rozwój handlu i transportu.  Wolmar włączył do Rzeczypospolitej w 1561 roku król Zygmunt II August po pakcie wileńskim. Administracyjnie miasto przynależało do województwa parnawskiego. W 1601 roku podczas wojny ze Szwecją o Inflanty został zdobyty przez Szwedów i odbity po oblężeniu 19 grudnia przez hetmana Jana Zamoyskiego. Wzięto wtedy do niewoli syna króla Karola Sudermańskiego Carla Carlssona Gyllenhielma. Ponownie Wolmar Szwedzi zdobyli w 1622 roku podczas IV wojny polsko-szwedzkiej. Gustaw II Adolf nie napotykając oporu zajął 2 stycznia 1622 roku miasto, a 4 stycznia rozpoczął ostrzał zamku na skutek czego w dniu 6 stycznia licząca zaledwie 28 dragonów załoga, nie mając wody, by gasić pożary, skapitulowała. W zamian otrzymała prawo swobodnego wyjścia i przeszła do Rumborka. 25 października 1657 Wolmar został ponownie zajęty przez Polaków, lecz 3 sierpnia 1658 został znów utracony na rzecz Szwecji[1][2]. Rzeczpospolita zrzekła się formalnie Wolmaru w 1660 roku wraz z Liwonią w pokoju oliwskim[1]. Podczas wielkiej wojny północnej Wolmar był zniszczony i spalony przez Rosjan w 1702. Następnie miasto dzieliło losy północnej Liwonii. W 1755 założona została tu druga najstarsza apteka na obszarze dzisiejszej Łotwy, w której zabytkowym budynku obecnie mieści się sala wystawowa[3]. W 1872 założony został łotewski zespół teatralny, który w 1885 wzniósł gmach teatru[4]. Uruchomienie kolei z Rygi do Pskowa w 1889 r. wpłynęło na rozwój drobnego przemysłu, głównie przetwórstwa rolnego. W 1905 w mieście gościł klasyk literatury łotewskiej Rūdolfs Blaumanis, który wystawiał swoje sztuki w miejscowym teatrze[4]. W końcu 1917 r. Valmiera razem z całą Liwonią znalazła się pod kontrolą łotewskich bolszewików, w tzw. Republice Iskołatu[5]. Republika ta przestała istnieć, gdy Niemcy przeszli do ofensywy na Łotwie po zerwaniu rozmów pokojowych z Rosją Radziecką w Brześciu Litewskim[6]. W rezultacie pod koniec I wojny światowej (od 22 lutego 1918) miasto było okupowane przez Niemcy[2]. Po wojnie znalazło się w granicach nowo proklamowanej Republiki Łotewskiej. W końcu listopada 1918 r. działania zbrojne przeciwko Łotwie rozpoczęła Rosja Radziecka. Valmiera została zajęta przez Armię Czerwoną 22 grudnia 1918 r.[7] W granicach Łotewskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej pozostawała do 31 maja 1919 r., kiedy zajęły ją jednostki armii estońskiej, sprzymierzonej z niepodległą Łotwą, której też niemal natychmiast przekazano zarząd nad miastem[8]. W okresie międzywojennym Valmiera zasłynęła jako ośrodek sportów lekkoatletycznych, pochodzili stąd znani w kraju chodziarze, np. Jānis Daliņš (1904-1978), sześciokrotny rekordzista świata, zdobywca srebrnego medalu na igrzyskach olimpijskich w Los Angeles i mistrz Europy z 1934 r. Na początku II wojny światowej 20 września 1939 w mieście zorganizowano obóz dla polskich uchodźców cywilnych, zbiegłych z Polski na Łotwę podczas kampanii wrześniowej[9]. W obozie było zarejestrowanych 268 Polaków, z których większość została już w październiku zwolniona[9]. Od 1940 pod okupacją radziecką, od 1941 do 1944 niemiecką, i od 1944 ponownie radziecką. II wojna światowa przyniosła prawie całkowite zniszczenie miasta, zwłaszcza jego zabytkowej części. Po wojnie pozostało w składzie ZSRR jako część Łotewskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej i nieopodal Valmiery znajdowała się baza wojsk lotniczych Liepas. Po odzyskaniu niepodległości przez Łotwę i upadku ZSRR, ponownie w granicach Łotwy. ObecnieValmiera jest, obok Rygi, de facto kulturalnym i administracyjnym ośrodkiem Liwonii. Jest jedynym poza Rygą miastem w regionie posiadającym profesjonalny teatr, Valmieras teātris, którego początki sięgają zespołu teatralnego z 1872 roku, a jako profesjonalny teatr funkcjonujący od 1923 roku[4]. W latach 90. XX wieku założono tutaj również regionalną uczelnię, Vidzemes Augstskola. Mieści się tu także muzeum poświęcone lokalnej historii[10]. Valmiera stanowi również gospodarcze centrum rejonu. Dominującymi gałęziami przemysłu są przemysł spożywczy, produkcja włókna szklanego, przemysł metalowy, drzewny i meblowy. W planach jest budowa w mieście elektrowni geotermalnej oraz hali sportowej i centrum olimpijskiego. SportW mieście znajdują się kluby sportowe:
Miasta partnerskie
Galeria
Ludzie związani z ValmierąPrzypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Kontrola autorytatywna (state city of Latvia): Information related to Valmiera |
||||||||||||||||||||||||||
