Stopień Wodny Psie Pole obejmuje podstawowe budowle piętrzące oraz budynki i budowle pomocnicze. Do podstawowych elementów hydrotechnicznych tego stopnia wodnego należą[1][2]:
umocnienia brzegów, obwałowania i groble, wraz z językiem rozdzielczym grobli rozdzielającej Starą Odrą i Kanał Miejski.
Lokalizacja stopnia
Stopień ten jest o tyle nietypowy, że poszczególne obiekty nie są zlokalizowane w jednym lub zbliżonym przekroju rzeki lecz w dwóch grupach[1][2]:
jaz i brama przeciwpowodziowa wraz z budynkami obsługi tej grupy, w rejonie osiedla Ołbin i Plac Grunwaldzki, w około 3 kilometrze biegu Starej Odry oraz Kanału Miejskiego, a
śluza z wrotami przeciwpowodziowymi i budynkami obsługi tej grupy, w rejonie osiedla Kleczków, około 3-4 km poniżej pierwszej grupy budowli, tj. ok. 6–7 km biegu Kanału Miejskiego.
Miejsce w układzie funkcjonalnym
Stopień wodny Psie Pole zlokalizowany jest na skanalizowanym odcinkiem rzeki Odra[3][4]. Jest więc jednym z wielu stopni umiejscowionym w całym ciągu stopni piętrzących i utrzymujących odpowiedni poziom wody. Poprzednim stopniem wodnym, dla którego Stopień Wodny Psie Pole kształtuje poziom wody dolnej, jest Stopień Wodny Szczytniki. Natomiast następnym stopniem wodnym jest[2]:
częściowo Stopień Wodny Różanka (dla Jazu Psie Pole, którego poziom wody dolnej jest kształtowany przez ten stopień), a
częściowo Stopień Wodny Rędzin (dla Śluzy Miejskiej, której przez ten stopień jest kształtowany poziom wody dolnej).
Równolegle (równorzędnie) ze Stopniem Wodnym Psie Pole umiejscowiony jest[2]:
Choć jednym z celów inwestycji była budowa drogi wodnej szumnie nazwaną Drogą Wielkiej Żeglugi, szybko okazało się, iż jest ona niedostosowana do rosnących potrzeb transportowych i technicznego rozwoju transportowego taboru pływającego. Dotyczyło to między innymi wymiarów śluz i głębokości tranzytowych na tym szlaku. Również według współczesnych kryteriów ta droga wodna może mieć znaczenie jedynie lokalne i pomocnicze. Wymiary śluz na szlaku, w tym Śluzy Miejskiej wchodzącej w skład tego stopnia wodnego oraz głębokości tranzytowe są bowiem zdecydowanie zbyt małe i odpowiadają tylko II klasie dróg wodnych[2][5].
Obiekty pomocnicze stopnia wodnego obejmują budynki i budowle towarzyszące podstawowym budowlom piętrzącym stopnia.
Jednym z takich obiektów jest Most Burzowy powiązany konstrukcyjnie i funkcjonalnie z Bramą Przeciwpowodziową. Most ten powstał na potrzeby obsługi zarówno Bramy Przeciwpowodziowej – na moście umieszczono tory prowadzące zamknięcia bramy (wrota wsporne); jak i jazu kozłowo-iglicowego, zapewniając dostęp z budynków mieszkalnych, gospodarczych i administracyjnych do jazu.
Innym elementem pomocniczym stopnia był wybudowany na początku XX wieku krótki odcinek toru łączącego nowy magazyn iglic z mostem bramy przeciwpowodziowej[1].
Razem ze stopniem wodnym powstało szereg budynków, w tym budynki mieszkalne dla pracowników obsługujących stopień wodny, budynki na potrzeby administracji stopnia oraz budynki gospodarcze. Jak wyżej zaznaczono powstały dwie grupy budynków, co związane było z dużymi odległościami pomiędzy poszczególnymi elementami stopnia wodnego, wynoszącymi około 3-4 kilometry.
Pierwsze budynki przy jazie powstały w latach 1895–1898. Były to: budynek pełniący funkcję mieszkalną oraz biurową dla kierownika stopnia i magazyn iglic. Następnie w 1899 powstał budynek gospodarczy. Kolejne budynki obejmowały nowy magazyn iglic, w przeciwieństwie do poprzedniego drewnianego, nowy budynek został wzniesiony w technologii murowanej i przylegający do niego budynek mieszkalny dla dwóch rodzin pracowników stopnia wodnego. Na przełomie XIX i XX wieku dobudowano przy budynkach mieszkalnych komórki gospodarcze. Powstał również nowy budynek gospodarczy – szopa z tzw. muru pruskiego. Przed wojną dokonano jeszcze przebudowy starego magazynu iglic, wydzielono w nim pomieszczenia dyżurek. Dalsza przebudowa obiektu wraz ze zmianą jego przeznaczania nastąpiła w latach 70. XX wieku. Przy śluzie natomiast zrealizowano budynki: budynek biura budowy w 1895 roku, następnie budynek mieszkalny i budynek gospodarczy. W 1898 roku wybudowano szkieletowy budynek przepompowni i nieco później obok niego budynek szopy roboczej[1].
↑Wiesław Depczyński, Andrzej Szamowski: Budowle i zbiorniki wodne. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, 1997, seria: Inżynieria Środowiska. ISBN 83-87012-66-1. (pol.). Brak numerów stron w książce
↑Zbigniew Szling, Jan Winter: Drogi wodne śródlądowe. Wrocław: Wydawnictwo Politechniki Wrocławskiej, 1988, seria: skrypt budownictwo. (pol.). Brak numerów stron w książce
↑Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 26 czerwca 2019 r. w sprawie śródlądowych dróg wodnych (Dz.U. z 2019 r. poz. 1208)