W 1936 r. w Polsce brak było samolotu wyczynowego o wybitnie nowoczesnych założeniach, który byłby zbliżony swymi osiągami i kształtem aerodynamicznym do znanych na zachodzie Europy płatowców, takich jak z wytwórni niemieckiej Klemm czy francuskiej Caudron. Pod koniec 1936 r. inż. Jerzy Drzewiecki opracował projekt wstępny szybkiego samolotu rajdowego z przeznaczeniem głównie do pobicia rekordu długości przelotu. Projekt konstrukcyjny powstał na przełomie 1937/38 r. pod kierunkiem J.Drzewieckiego. Płat do tego samolotu zaprojektował Tadeusz Chyliński. Płatowiec RWD-19 ze znakami SP-BPD, został oblatany w październiku 1938 r. przez Eugeniusza Przysieckiego na lotnisku Okęcie w Warszawie. Okazało się, że prędkość max. samolotu była mniejsza o kilkanaście km/h niż zakładano. Fakt ten, jak również wiadomość o pobiciu przez niemiecki samolot Arado Ar 79 rekordu długości przelotu, skłoniło kierownictwo DWL do zrezygnowania z dalszych przygotowań do bicia tego rekordu. W zimie 1938/39 r. zostały ukończone pomyślnie badania samolotu przeprowadzone w Instytucie Technicznych Lotnictwa (ITL). Początkowo myślano o wykorzystaniu RWD-19 jako szybkich samolotów turystycznych, jak również do przeszkolenia pilotów na samoloty liniowe. Jednak ze względu na dostępność znacznie tańszych RWD-16 bis oraz RWD-21, władze L.O.P.P. postanowiły nie składać na nie zamówienia. RWD-19 był samolotem bardzo dobrze opracowanym pod względem aerodynamicznym, o zgrabnej linii. Płatowiec malowany był na kolor wiśniowy, natomiast strzała na kadłubie i znaki rejestracyjne były białe. Do wybuchu wojny prototyp znajdował się na terenie wytwórni na Okęciu i na początku września 1939 r. został zniszczony wskutek nalotu niemieckiego lotnictwa.
Opis konstrukcji
Sportowy samolot wyczynowy – dwumiejscowy (w układzie tandem), wolnonośny dolnopłat konstrukcji mieszanej, podwozie stałe.
Skrzydło dwudźwigarowe, trapezowe, składa się z trzech części. Środkowa jest wykonana z rur stalowych, pokryta blachą duralową i stanowi jedną część z kadłubem, zawiera dwa zbiorniki paliwa. Części zewnętrzne łatwo odejmowane, są całkowicie drewniane, pokryte sklejką do pierwszego dźwigara, a dalej płótnem. Skrzydło posiada na całej rozpiętości sloty na krawędzi natarcia, całkowicie automatyczne. Lotki są szczelinowe kryte płótnem. Klapy krokodylowe.
Kadłub wykonany ze spawanych rur stalowych, kratownicowy, oprofilowany drewnem i pokryty płótnem. Ogrzewana kabina posiada dwa siedzenia umieszczone jeden za drugim. Okna ze szkła organicznego w kabinie są odsuwane i zapewniają bardzo dobrą widoczność dla pilota siedzącego z przodu. Dach nad obu siedzeniami jest otwierany, co ułatwia wsiadanie i wysiadanie. Obszerny bagażnik znajduje się za tylnym siedzeniem. Płatowiec posiada podwójne sterowanie, orczyk pilota jest regulowany w czasie lotu.
Usterzenie wolnonośne, konstrukcji drewnianej, kryte płótnem. Statecznik poziomy regulowany w locie. Stery kryte płótnem a stateczniki sklejką.
Podwozie o szerokim rozstawieniu, wolnonośne, jednogoleniowe, zaopatrzone w amortyzatory olejowo powietrzne o dużym skoku. Koła niskociśnieniowe posiadają hamulce, które za pomocą dźwigni są uruchamiane razem lub oddzielnie przy wychyleniu orczyka. Kółko ogonowe swobodne.
Lotniczy silnik czterocylindrowy, rzędowy de Havilland Gipsy Major.
Silnik czterocylindrowy rzędowy de Havilland Gipsy Major chłodzony powietrzem o mocy startowej 130 KM i mocy nominalnej 120 KM przy 2100 obr./min o masie 140 kg. Łoże silnika spawane z rur stalowych. Śmigło drewniane, stałe, dwułopatowe, Szomański. Można było również użyć silnika PZInż. Major.
Bibliografia
Andrzej Glass, Polskie Konstrukcje Lotnicze, wyd. Stratus, 2007.
