RWD-11

RWD-11
Ilustracja
RWD-11 w wersji pierwotnej
Dane podstawowe
Państwo

 Polska

Producent

DWL

Typ

samolot pasażerski

Konstrukcja

dolnopłat o konstrukcji mieszanej, podwozie – chowane w locie

Załoga

2

Historia
Data oblotu

styczeń 1936

Lata produkcji

1935

Wycofanie ze służby

1939

Liczba egz.

1 prototyp

Dane techniczne
Napęd

2 silniki rzędowe Walter Major 6-II

Moc

430 KM (moc maksymalna łącznie)

Wymiary
Rozpiętość

15,20 m

Długość

10,12 m

Wysokość

3,30 m

Powierzchnia nośna

25,00 m²

Masa
Własna

1 740 kg

Użyteczna

910 kg

Startowa

2 650 kg

Osiągi
Prędkość maks.

305 km/h

Prędkość przelotowa

255 km/h

Prędkość minimalna

95 km/h

Prędkość wznoszenia

3,8 m/s

Pułap

4 100 m

Zasięg

800 km

Długotrwałość lotu

3,3 h

Dane operacyjne
Liczba miejsc
6
Rzuty
Rzuty samolotu

RWD-11polski samolot pasażerski z okresu międzywojennego.

Historia

W 1933 roku w Jerzy Drzewiecki i Stanisław Rogalski opracowali projekt samolotu pasażerskiego zdolnego do przewozu 6 pasażerów, samolot ten otrzymał oznaczenie RWD-11. Samolot był konkurentem maszyny PZL.27, którą przewyższał osiągami i cechami lotno-użytkowymi.

Budowę prototypu zamówiło Dowództwo Lotnictwa w 1934 roku, gdyż zamierzało używać tego samolotu do przeszkalania pilotów na samoloty dwusilnikowe. Rozpoczęto wtedy budowę prototypu, lecz Dowództwo Lotnictwa wycofało się z umowy. Pomimo tego kierownictwo Doświadczalnych Warsztatów Lotniczych postanowiło kontynuować budowę samolotu. Ostatecznie budowę ukończono pod koniec 1935 roku.

W styczniu 1936 roku pilot doświadczalny DWL Aleksander Onoszko dokonał oblotu samolotu. Następnie rozpoczęło się szereg prób w locie, a także zmian konstrukcji polepszających warunki lotne samolotu. W okresie od września do grudnia 1936 roku przeszedł badania w Instytucie Techniki Lotniczej i uzyskał certyfikat. Wtedy też Dowództwo Lotnictwa podpisało z wytwórnią DWL umowę na budowę tego prototypu i zapłaciło za niego. Stając się jednak właścicielem prototypu Dowództwo Lotnictwa nie wyraziło zgodny na poddanie go próbom w PLL Lot. Takie postanowienie sprawiło, że nie wprowadzono samolotu do produkcji seryjnej dla lotnictwa cywilnego a lotnictwo wojskowe ostatecznie nie zamówiło tych samolotów do szkolenia załóg. Powstały 4 wersje tego samolotu, zmieniono zarówno nos maszyny, jak też zmieniono statecznik pionowy z pojedynczego na podwójny. Poprawiono też instalację hydrauliczną do chowania podwozia. W wyniku badań w locie usunięto skłonność maszyny do flatteru, a w nurkowaniu Aleksander Onoszko osiągnął 375 km/h, wykazując przewagę prędkości nad myśliwcami PZL P.11 i co zostało krytycznie ocenione przed Dowództwo Lotnictwa.

Zbudowano tylko 1 prototyp samolotu RWD-11.

Użycie

Prototyp samolot RWD-11 po oblataniu w styczniu 1936 roku był używany wyłącznie do lotów próbnych i badawczych. W 1938 roku w czasie jednego z lotów doszło do uszkodzenia podwozia samolotu w trakcie lądowania i samolotu nie udało się już naprawić do wybuchu wojny.

Samolot wziął udział w filmie Dziewczyna szuka miłości z 1938 r. wytwórni Panta-Film, reżysera Romualda Gantkowskiego, ze scenariuszem Wacława Sieroszewskiego, Ferdynanda Goetla, Antoniego Cwojdzińskiego i Tadeusza Królikiewicza[1].

Uszkodzony samolot został przejęty przez Niemców i prawdopodobnie po naprawieniu używano go do lotów dyspozycyjnych.

Konstrukcja

Samolot pasażerski w układzie dwusilnikowego dolnopłatu z chowanym podwoziem.

Kadłub o konstrukcji kratownicowej wykonanej z rur stalowych. W okolicach silnika kryty blachą aluminiową, dalej kryty sklejką, w części ogonowej płótnem. Kabina załogi dwuosobowa (pilot i mechanik-radiotelegrafista) z podwójnymi pedałami, centralną kolumną oraz wolantem przestawialnym z miejsca pilota na miejsce mechanika. Kabina pasażerska miała wymiary 3,5x1,3x1,45 m i mieściła 6 foteli pasażerów. Wentylację i ogrzewanie kabiny zapewniało powietrze pobierane znad rur wydechowych silników. Za kabiną pasażerską znajdował się bagażnik o pojemności 0,6 m3 mieszczący 90 kg bagażu. Dostęp do kabiny załogi i pasażerskiej zapewniały drzwi umieszczone na lewej burcie kadłuba.

Napęd stanowiły dwa silniki rzędowe umieszczone w gondolach pod skrzydłami.

Podwozie trójpunktowe z kółkiem ogonowym. Koła główne chowane za pomocą instalacji hydraulicznej do gondoli silnikowych. Kółko ogonowe samonastawne z możliwością blokowania, amortyzowane sprężyną.

Przypisy

  1. Glass 1976 ↓, s. 312.

Bibliografia