RWD-3

RWD-3
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Polska

Producent

DWL

Konstrukcja

drewniana

Załoga

2 osoby

Historia
Data oblotu

1930

Dane techniczne
Moc

59 kW (80 KM)

Wymiary
Rozpiętość

10,5 m

Długość

6,98 m

Wysokość

2,26 m

Powierzchnia nośna

15 m²

Masa
Własna

380 kg

Zapas paliwa

110 l

Osiągi
Prędkość maks.

170 km/h

Prędkość przelotowa

140 km/h

Prędkość minimalna

68 km/h

Prędkość wznoszenia

4 m/s

Pułap

4500 m

Zasięg

700 km[1]

Rozbieg

90 m

Dane operacyjne
Multimedia w Wikimedia Commons

RWD-3 – polski samolot turystyczno-sportowy, skonstruowany przez zespół konstrukcyjny RWD na przełomie 1929 i 1930 roku.

Historia

RWD-3 przed odlotem na zlot w Brnie' Widoczne otwarte drzwi kabiny załogi

Departament Aeronautyki Ministerstwa Spraw Wojskowych w październiku 1929 roku zamówił prototyp samolotu, który miał być rozwinięciem RWD-2[2]. Zamawiający przewidywał zastosowanie nowej konstrukcji w charakterze lekkiego samolotu łącznikowego, dlatego też zlecił wyposażenie go w mocniejszy silnik, składane skrzydła oraz wzmocnione podwozie. Konstrukcja maszyny miała też pozwalać na wykonywanie akrobacji oraz na przebazowanie po szosach poprzez holowanie za samochodem[3].

Stanisław Rogalski, Stanisław Wigura i Jerzy Drzewiecki opracowali projekt samolotu, w którym wprowadzono zmiany zgodne z żądaniem zamawiającego. Prototyp został zbudowany w Warsztatach Sekcji Lotniczej Koła Mechaników Politechniki Warszawskiej. 24 kwietnia 1930 roku został poddany badaniom statycznym, które wykazały niewłaściwą wytrzymałość konstrukcji. Po wzmocnieniu okuć, jeszcze w kwietniu, prototyp oblatał Jerzy Drzewiecki[4].

Samolot nie spełnił założeń konstruktorów: przekroczona została masa własna, spadła znacznie masa użyteczna, samolot nie mógł też wykonywać akrobacji. W tej sytuacji wojsko zrezygnowało z zakupu samolotu, został przekazany Warszawskiemu Aeroklubowi Akademickiemu[1]. Otrzymał znaki rejestracyjne SP-WAA i był używany jako maszyna treningowa i rajdowa[5]. 24 maja 1930 roku, z załogą kpt. pil. Tadeusz Halewski i W. Bereza, wziął udział w zlocie w Bernie zajmując 3. miejsce[6]. W tym samym roku zaprezentowano go na Międzynarodowej Wystawie Komunikacji i Turystyki w Poznaniu[7]. Wkrótce po tym został skasowany[8].

Konstrukcja

Samolot RWD-3 ze złożonymi skrzydłami

Jednosilnikowy, dwumiejscowy górnopłat wolnonośny o konstrukcji drewnianej[3].

Kadłub o przekroju prostokątnym na dole, na górze zwężonym, kryty sklejką. Silnik i przód kadłuba kryty blachą aluminiową. Miejsca załogi w układzie tandem, dostęp do wnętrza kadłuba przez drzwi umieszczone po prawej stronie. Za silnikiem był umieszczony zbiornik oleju[9].

Płat trójdzielny, składany, o konstrukcji dwudźwigarowej i obrysie trapezowym. W centralnej części umiejscowiony zbiornik paliwa. Do pierwszego dźwigara kryty sklejką, dalej płótnem. Wyposażony w lotki o napędzie linkowym[8].

Usterzenie wolnonośne, krzyżowe. Stateczniki o konstrukcji i pokryciu drewnianym, stery kryte płótnem. Napęd sterów linkowy[1].

Podwozie trójpunktowe z płozą ogonową. Koła główne z amortyzacją olejowo-powietrzną, płoza wykonana ze stalowej sprężyny piórowej[10].

Napęd – silnik gwiazdowy Armstrong-Siddeley Genet napędzający dwułopatowe drewniane śmigło o stałym skoku[11].

Przypisy

  1. ↑ a b c Dulęba, Glass 1983 ↓, s. 92.
  2. ↑ Młody Lotnik 1930 ↓, s. 155.
  3. ↑ a b Morgała 2014 ↓, s. 301.
  4. ↑ Glass 1976 ↓, s. 288-289.
  5. ↑ Cynk 1971 ↓, s. 494.
  6. ↑ Młody Lotnik 1930 ↓, s. 165.
  7. ↑ Skrzydlata Polska 1930 ↓, s. 16.
  8. ↑ a b Glass 2004 ↓, s. 347.
  9. ↑ Glass 1976 ↓, s. 289.
  10. ↑ Morgała 2014 ↓, s. 302.
  11. ↑ Cynk 1971 ↓, s. 498.

Bibliografia

Ciąg oznaczeń samolotów RWD