Karierę muzyczną rozpoczęła w wieku ośmiu lat w kabarecie Rumpelkammer w Saarbrücken. W 1985 podczas jednego z występów została wypatrzona przez francuskiego aktora, Gérarda Depardieu, dzięki którego wstawiennictwu nagrała swój pierwszy singiel – „Jalouse” we współpracy z François Bernheimem. Trzy lata później wydała swój debiutancki album studyjny pt. Mademoiselle chante..., z którym dotarła do drugiego miejsca krajowych list najczęściej kupowanych płyt we Francji. Od tamtej pory sprzedała łącznie ponad 16 milionów egzemplarzy płyt na całym świecie. W 2009, reprezentując Francję z utworem „Et s’il fallait le faire”, zajęła ósme miejsce w finale 54. Konkursu Piosenki Eurowizji w Moskwie. W 2011 wydała książkę autobiograficzną pt. L’Ombre de ma Voix i album studyjny pt. Kaas chante Piaf nagrany z okazji 50. rocznicy śmierci Édith Piaf[1][2].
Urodziła się 5 grudnia 1966 w Forbach jako siódme, najmłodsze dziecko francusko-niemieckiej rodziny zamieszkującej Lotaryngię[3]. Dorastała w miejscowości Stiring-Wendel, mieszczącej się między Forbach i francuską częścią Saarbrücken[4][5]. Zaczęła śpiewać na scenie w wieku ośmiu lat, wykonywała utwory z repertuaru Sylvie Vartan, Dalidy, Claude’a Francois i Mireille Mathieu. Kiedy miała 13 lat, podpisała kontrakt z klubem Rumpelkammer w Saarbrücken[3], w którym występowała pod pseudonimem Pady Pax[6]. W 1985, po siedmiu latach współpracy z zespołem Dob’s Lady Killers, została dostrzeżona przez Gérarda Depardieu, który zapoznał ją z autorem tekstów François Bernheimem[7] i opłacił nagranie i wydanie jej debiutanckiego singla[3] – „Jalouse”[5][8]. Dwa lata później spotkała Didiera Barbeliviena, który napisał dla niej utwór „Mademoiselle chante le blues”. Singiel został wydany w 1987 pod szyldem wytwórni Polydor i zajął siódme miejsce na francuskiej liście przebojów[9].
W1988 wydała singiel „D’Allemagne” i debiutancki album studyjny pt. Mademoiselle chante..., z którym trafiła na drugie miejsce najczęściej kupowanych płyt we Francji; album utrzymał się na drugim miejscu zestawienia przez dwa miesiące, a także 64 tygodni w najlepszej dziesiątce i 118 tygodni w najlepszej setce zestawienia[10]. Kaas za wysoką sprzedaż albumu uzyskała certyfikat platynowej płyty we Francji, Belgii i Szwajcarii oraz złotej płyty w Kanadzie. Została okrzyknięta odkryciem roku na ceremonii rozdania nagród Victoires de la Musique[11].
W 1989 zmarła matka Kaas[3], u której zdiagnozowano raka. Od tamtej pory nosi ze sobą maskotkę, którą podarowała matce podczas jej pobytu na rekonwalescencji w szpitalu[12]. Niedługo później zmarł także jej ojciec. Kaas o śmierci rodziców powiedziała: Nie jestem smutna, tylko melancholijna. Jeżeli tracisz matkę w wieku 20 lat, a niedługo potem także i ojca, melancholia jest częścią twojego życia[13].
W 1990 wyruszyła w swoją pierwszą trasę koncertową, która trwała 16 miesięcy[1]. W tym czasie śpiewała także w najpopularniejszych paryskich salach koncertowych: Olympia[14] i Le Zénith, co zostało udokumentowane na wydawnictwie DVD pt. Carnets de scène (1991)[15], a także w Stanach Zjednoczonych[1]. Pod koniec trasy koncertowej za album Mademoiselle chante... otrzymała certyfikat diamentowej płyty za osiągnięcie wyniku 1 mln sprzedanych egzemplarzy. W tym samym roku została wyróżniona statuetką Golden Europa, przyznawaną przez niemiecki rynek muzyczny[2], a także zmieniła wytwórnię płytową z Polydor na CBS/Sony. Jej nowymi menedżerami zostali Cyril Prieur i Richard Walter z paryskiej firmy Talent Sorcier, którzy zajęli miejsce Bernarda Schwartza[1]. Po podpisaniu umowy z nową wytwórnią wydała album pt. Scène de vie (1990)[16], z którym dotarła do pierwszego miejsca list najczęściej kupowanych albumów we Francji[17] i za którego sprzedaż zdobyła certyfikat diamentowej płyty[18]. Na krążku znalazł się m.in. utwór dedykowany Rose Kennedy, „Kennedy Rose”, podczas którego nagrywania Kaas ponownie nawiązała współpracę z Elisabeth Depardieu i François Bernheimem[2]. Piosenka dotarła do 34. miejsca krajowej listy przebojów. W ramach promocji płyty Kaas wyruszyła w trasę koncertową, która obejmowała 210 występów w 13 państwach[1]. W 1991 otrzymała dwie nagrody muzyczne: Bambi i World Music Awards, a na gali rozdania tych drugich zaśpiewała także utwór „Kennedy Rose”[19].
W połowie lat 90. wyprodukowała i wydała album pt. Black Coffee (fr. Café noir), który nagrała z myślą o wydaniu go na amerykańskim rynku muzycznym[2]. Na płycie znalazło się 12 piosenek, w tym m.in. jej interpretacji przebojów „Black Coffee” z repertuaru Billie Holiday, „If You Leave Me Now” zespołu Chicago oraz „Ain't No Sunshine” Billa Withersa[28]. W tym samym roku nagrała płytę ze ścieżką dźwiękową do filmu Nędznicy, będącej ekranizacją powieści Victora Hugo o tym samym tytule[29].
W 1997 wydała album pt. Dans ma chair, który wyprodukowała w Nowym Jorku z Philem Ramonem[30][2]. Na płycie umieściła m.in. utwór „Je voudrais la connaitre” autorstwa Jeana-Jacques’a Goldmana, z którym wówczas nawiązała stałą współpracę[30]. Rok później wydała album koncertowy pt. Rendez-vous, której premiera odbyła się po trasie koncertowej promującej jej ostatni album studyjny[31]. W grudniu tego samego roku wystąpiła z tenoramiPlácido Domingo i Alejandro Fernándezem podczas koncertu w Guildhall w Wiedniu[2]. Materiał nagrany w trakcie wydarzenia został umieszczony na płycie Christmas in Vienna Vol. VI z 1999[32].
Kaas w trakcie koncertu w Wiesbaden (2005)
W 1999 wydała album pt. Le mot de passe, którego producentem został Pascal Obispo, akompaniujący wokalistce na fortepianie i gitarze akustycznej na większości utworów z płyty. Kaas po raz kolejny zaprosiła do nagrania płyty Jean-Jacques’a Goldmana, który tym razem zagrał gościnnie na gitarze w utworze „Une fille de ’l’Est”[33]. Inna piosenka z płyty, „Les éternelles”, została wydana na niemieckim rynku jako singiel pod tytułem „Unter der Haut”, na którym zaśpiewał także tenorErkan Aki[34]; nowa wersja kompozycji została wykorzystana w ścieżce dźwiękowej serialu Sturmzeit, którego fabuła oparta była na książce autorstwa Charlotte Link.
W 2000 wytwórnia Sony przygotowała wydawnictwo Long Box, zawierające wszystkie dotychczas wydane albumy studyjne Kaas[37]. W październiku tego samego roku w Berlinie artystka otrzymała Nagrodę Adenauera/de Gaulle’a[38]. Zdecydowała się też na przeprowadzkę do Zurychu w Szwajcarii, co poskutkowało także zmianą zamieszkania jej menedżerów, którzy zmienili nazwę swojej firmy na International Talent Consulting.
W 2002 wydała album pt. Piano Bar, a kilka utworów z płyty znalazło się na oficjalnej ścieżce dźwiękowej filmu A Teraz... Panie i Panowie. Na krążku umieściła m.in. swoje interpretacje przebojów „Where Do I Begin” z repertuaru Shirley Bassey oraz „Ne me quitte pas” (wydany jako „If You Go Away”) Jacques’a Brela[41]. Album dotarł do 10. miejsca krajowej listy najczęściej kupowanych płyt[42], do szóstego w Szwajcarii[43] i Belgii[44], do 12. w Niemczech[45], do 35. w Nowej Zelandii[46] i do 38. miejsca w Austrii[47]. W tym samym roku po raz drugi otrzymała niemiecką nagrodę muzyczną Golden Europa[38] oraz wyruszyła w trasę koncertową promującą wydawnictwo Piano Bar.
Kaas podczas koncertu (2009)
Na początku grudnia 2003 wydała album pt. Sexe fort zawierający utwory, którymi chciała podkreślić znaczenie kobiet i ich wyższość nad mężczyznami – „C´est les femmes qui mènent la danse” (pol. To kobiety rządzą światem) i „Où sont les hommes” (pol. Gdzie są mężczyźni). Płyta zadebiutowała na dziewiątym miejscu francuskiej listy bestsellerów[48] oraz dotarła m.in. do trzeciego miejsca w Belgii (Walonii)[49] oraz do szóstego w Szwajcarii[50]. Wśród wszystkich piosenek na albumie znalazł się także m.in. utwór „On pourrait” nagrany w duecie z piosenkarzem Stephanem Eicherem[51].
W listopadzie 2005 przerwała działania artystyczne do początku 2008, a w tym okresie sporadycznie występowała na koncertach. Powróciła do muzyki w lutym 2008, nagrywając z zespołem Uma2rman swój pierwszy singiel w języku rosyjskim – „Ne pozwonisz”, który zdobył popularność w Rosji[56]. Pod koniec kolejnego miesiąca wydała album pt. Kabaret[57], który promowała podczas europejskiej trasy koncertowej, w ramach której wystąpiła łącznie na 170 koncertach, m.in. na Litwie, w Niemczech, Szwajcarii, Luksemburgu, Ukrainie, Polsce, Rumunii i 28 miastach Rosji[58].
Pod koniec stycznia 2009 została wybrana wewnętrznie przez krajową telewizję publiczną France 3 na reprezentantkę Francji podczas 54. Konkursu Piosenki Eurowizji, organizowanego w Moskwie[59][60][61]. Jak wyjaśniła, wzięła udział w konkursie, bo „kocha wyzwania”[62]. W internetowym głosowaniu słuchacze zagłosowali na ulubiony utwór z ostatniej płyty Kaas, który został ogłoszony jej konkursową propozycją; wybrano piosenkę „Et s’il fallait le faire”[63]. Mimo że była jedną z głównych faworytek do wygrania[62][64], zajęła ósme miejsce w finale Eurowizji organizowanym w hali sportowej „Olimpijskij” w Moskwie[65]. W trakcie jednej z konferencji prasowych przed finałem konkursu dyrektor wytwórni Sony Music Russia wręczył wokalistce certyfikat diamentowej płyty za wysoki wynik sprzedaży albumu pt. Kabaret w Rosji[64]. Po finale Eurowizji otrzymała Nagrodę Artystyczną im. Marcela Bezençona, przyznawaną najlepszemu uczestnikowi w opinii wszystkich krajowych komentatorów przedsięwzięcia[66]. Przyznała także:
To było wspaniałe doświadczenie. Oczywiście, jestem trochę rozczarowana wynikiem, ale to normalne. Rezultat jest zarówno ważny, jak i nieważny. Ważne jest być tutaj i być częścią tego [konkursu] – jednak nadal czuję pewne rozczarowanie. Spędziłam tutaj miły tydzień, było wspaniale reprezentować Francję. Mój występ był trochę za wcześnie podczas finału, ale ogólnie jestem zadowolona[67]
W lipcu 2009 na kanale francusko-niemieckiej telewizji Arte wyemitowano dokument o życiu Kaas pt. Ma vie[68].
Flammarion książkę autobiograficzną pt. L’Ombre de ma Voix, która ukazała się w sześciu językach m.in. francuskim, angielskim, rosyjskim i niemieckim[69]. W 2012 wystąpiła w telewizyjnej produkcji Assassinée w reżyserii Thierry Binisti[70] oraz wydała album pt. Kaas chante Piaf (fr. Kaas śpiewa Piaf), na którym umieściła 21 największych przebojów Édith Piaf w swojej interpretacji i nagrane z Royal Philharmonic Orchestra; aranżacje na album przygotował polski kompozytor Abel Korzeniowski[70][71]. Wydawnictwo powstało na pamiątkę 50. rocznicy śmierci Piaf[70][72], Kaas promowała go singlami: „L’Hymne à l’amour” i „Avec ce soleil”[73]. Wyruszyła także w trasę koncertową i wystąpiła m.in. na najbardziej prestiżowych scenach muzycznych na świecie[70], m.in. w Royal Albert Hall w Londynie[74], nowojorskiej Carnegie Hall[75], Operetta Theatre w Moskwie[76], Sejong Cultural Center w Seulu[77] czy Olympia w Paryżu[78]. Występ z trasy został zarejestrowany i wydany na CD/DVD Kaas chante Piaf a L’Olympia (2014)[79].
Pod koniec grudnia 2012 wydała linię kobiecych perfum o nazwie K[80][81]. W 2016 wydała album, zatytułowany po prostu Patricia Kaas, który promowała singlami: „Le jour et l'heure”, „Madame tout le monde” i „Adèle”[82].
.svg)