Sven Nilsson (1787–1883) jako pierwszy opisał naukowo gatunek
Gatunek po raz pierwszy opisał naukowo jako Gadus esmarkii szwedzki zoolog Sven Nilsson(inne języki) w 1855 w swojej pracy zatytułowanej Skandinavisk fauna. Do rodzaju Trisopterus przeniósł go radziecki ichtiolog Anatolij Nikołajewicz Swietowidow w 1973. W 1976 Pieter Gaemers umieścił Gadus esmarkii w utworzonym przez siebie rodzaju Neocolliolus, uważanym przez większość ichtiologów za synonim Trisopterus, i wskazał go jako gatunek typowy[4]. Nazwa rodzajowa Trisopterus pochodzi od połączenia greckich słów „tris” (τρις) – oznaczającego „mający trzy części”, „trójdzielny”, i „pterón” (πτερον) – „skrzydło”, będącego odniesieniem trzech płetw grzbietowych ryby[5].
Ryba morska, oceanodromiczna, bentopelagiczna, pelagiczna. Bytuje na głębokości od 50 do 300 m, zazwyczaj od 100 do 200 m[5]. Preferuje strefy przydenne z mulistym dnem[2]. W porównaniu z innymi gatunkami dorszowatych prowadzi dość osiadły tryb życia[3].
Morfologia
Długość maksymalna – 35 cm TL[5], przeciętna 15–20 cm[3]. Wymiary przykładowego osobnika (17 cm TL) w odniesieniu do długości całkowitej: długość standardowa – 89,6%, długość ogonowa – 100,0%, długość przedanalna – 37,0%, długość przedgrzbietowa – 25,2%, długość przedbrzuszna – 20,5%, długość przedpiersiowa – 23,6%, głębokość ciała – 20,3%, długość głowy – 20,1%, średnica oka – 35,1% długości głowy[5]. Ma duże oczy[3], o średnicy ⅓ długości głowy[6]; na końcu pyszczka wąsik. Trzy płetwy grzbietowe: pierwsza – trójkątnego kształtu, z 14–15 promieniami miękkimi, druga z 23–26, trzecia z 23–26. Dwie płetwy odbytowe, pierwsza z 29–31 promieniami miękkimi, druga z 25–27. Płetwy piersiowe zbudowane z 18–19 promieni miękkich, brzuszne z 6; od 52 do 53 kręgów. Obrzeże drugiej i trzeciej płetwy grzbietowej, a także płetw odbytowych lekko wklęsłe[3]. Grzbiet szarobrązowy, boki srebrzyste, brzuch biały[5].
Rozmnażanie
Szczyt tarła przypada z reguły na marzec–kwiecień; u populacji żyjących bardziej na północ, tj. m.in. u wybrzeża Norwegii – od końca marca do czerwca[2]. Dojrzałość płciową osiąga około drugiego roku życia. Trze się zazwyczaj mając około trzech lat i 15–20 cm długości[3]. Tarło odbywa tylko raz w życiu[2], głównie w wodach otaczających północno-zachodnią Szkocję, Norwegię, Wyspy Owcze i Islandię[5]. Ikra jest pelagiczna, okrągła, gładka i nielepka. Maksymalny notowany wiek tej ryby to 5 lat[5].
Odżywianie
Acartia clausii – jeden ze składników diety okowiela
Gatunek istotny dla połowów komercyjnych, przemysłowych. Wykorzystywany do produkcji mączki rybnej i oleju rybnego. Poławiany głównie przy pomocy włoków dennych i niewodów duńskich[2]. W 1999 całkowity połów okowiela według raportów zgłoszonych do FAO wyniósł 112 556 ton, z czego najwięcej, bo 57 441 t połowiły jednostki duńskie, a 51 067 t jednostki norweskie[10].
.jpg)
