ORP Kurp

Polskie okręty podwodne typu M w porcie
Klasa	okręt podwodny
Typ	M-XV
Projekt	96
Historia
Stocznia	Nr 196(inne języki), Leningrad
Położenie stępki	25 stycznia 1949
Wodowanie	24 lipca 1949
Marynarka Wojenna ZSRR
Nazwa	M-246
Wejście do służby	16 listopada 1949
Wycofanie ze służby	29 kwietnia 1955
Marynarka Wojenna (PRL)
Nazwa	ORP „Kurp”
Wejście do służby	27 maja 1955
Wycofanie ze służby	31 grudnia 1966
Los okrętu	złomowany
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu	283 tony 353 tony
Długość	49,5 metra
Szerokość	4,4 metra
Zanurzenie	2,6–2,8 metra
Zanurzenie testowe	80 metrów
Rodzaj kadłuba	półtorakadłubowy
Materiał kadłuba	stal
Napęd
2 silniki wysokoprężne o mocy 441 kW (600 KM) każdy 2 silniki elektryczne o mocy 160 kW (218 KM) każdy 2 śruby
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu	15,7 węzła 7,8 węzła
Zasięg	powierzchnia: 4500 Mm przy 8 węzłach zanurzenie: 85 Mm przy 2,9 węzła
Uzbrojenie
1 działo uniwersalne kal. 45 mm 4 torpedy
Wyrzutnie torpedowe	4 × 533 mm
Załoga	31

ORP Kurp – polski okręt podwodny z okresu zimnej wojny, a wcześniej radziecki M-246, jeden z sześciu pozyskanych przez Polskę okrętów serii XV (projektu 96) typu M. Okręt wypierał 283 tony w położeniu nawodnym i 353 tony pod wodą, a jego główną bronią były cztery torpedy kalibru 533 mm wystrzeliwane z czterech wewnętrznych wyrzutni. Jednostka rozwijała na powierzchni prędkość ponad 15 węzłów, osiągając zasięg 4500 Mm przy prędkości 8 węzłów.

Okręt został zwodowany 24 lipca 1949 roku w stoczni numer 196(inne języki) w Leningradzie, a do służby w Marynarce Wojennej ZSRR wcielono go 16 listopada 1949 roku, z przydziałem do Floty Bałtyckiej. W 1955 roku jednostka została wydzierżawiona przez Polskę i 27 maja tego roku weszła w skład Marynarki Wojennej. Okręt, oznaczony znakami burtowymi M-105, P-105 i 306, po intensywnej eksploatacji został wycofany ze służby 31 grudnia 1966 roku i następnie złomowany.

W latach 30. XX wieku w ZSRR rozpoczęto produkcję seryjną niewielkich okrętów podwodnych typu M serii VI, a następnie VIbis i XII, budując łącznie 96 okrętów (30 sztuk serii VI, 20 sztuk serii VIbis i 46 serii XII)^[1]. Pod koniec lat 30., wobec planów dalszej rozbudowy liczebnej Marynarki Wojennej ZSRR, podjęto prace m.in. nad nowym projektem małego okrętu podwodnego, bazując na konstrukcji jednostek XII serii^[1][2]. 13 sierpnia 1938 roku została zatwierdzona charakterystyka taktyczno-techniczna nowych okrętów, mających być powiększoną wersją poprzedników^[1]. W sierpniu 1938 roku główny inżynier biura konstrukcyjnego CKB-18 (ros. ЦКБ-18) F.F. Połuszkin(inne języki) opracował dwa wstępne projekty nazwane M-VI i M-VII, z których do dalszych prac wybrano ten drugi^[1][2]. Zakładał on zbudowanie okrętu o konstrukcji półtorakadłubowej, uzbrojonego w cztery wyrzutnie torpedowe, z dwuwałową siłownią o powiększonej mocy, charakteryzującego się większym zasięgiem i głębokością zanurzenia^[3][4]. Zewnętrzne siodłowe zbiorniki balastowe były demontowalne, co umożliwiało transport kolejowy^[5][6] .

23 lipca 1939 roku projekt M-VII został zaakceptowany przez dowództwo Marynarki Wojennej ZSRR, a na jego podstawie w CKB-18 opracowano dokumentację wykonawczą pod oznaczeniem projektu 96 (serii XV), zatwierdzonego ostatecznie 8 lutego 1940 roku^[1][3]. 31 marca tego roku w leningradzkiej stoczni numer 196 (Sudomech)(inne języki) położono stępki pierwszych dwóch jednostek projektu 96 – M-200 i M-201^[1]. Podczas II wojny światowej w stoczniach Sudomech i numer 112 (Krasnoje Sormowo)(inne języki) w Gorkim w budowie znajdowało się 15 okrętów serii XV, z czego do jej zakończenia ukończono zaledwie cztery; łącznie do 1953 roku powstało 57 jednostek, zbudowanych w zasadzie według tej samej specyfikacji (nie licząc zmian w wyposażeniu)^[1][7][a].

M-246 zbudowany został w stoczni numer 196 w Leningradzie (nr budowy 382)^[8][9][b]. Stępkę okrętu położono 25 stycznia 1949 roku, a zwodowany został 24 lipca 1949 roku^[10][8].

Jednostka była małym okrętem podwodnym o konstrukcji półtorakadłubowej, przeznaczonym do operowania na wodach przybrzeżnych, przystosowanym do długości bałtyckiej fali^[6] [11]. Wykonany ze stali techniką spawania kadłub podzielony był pięcioma grodziami wodoszczelnymi na sześć przedziałów (kolejno od dziobu): I – torpedowy (z kojami dla marynarzy), II – pomieszczenie załogi (kubryk), III – główne stanowisko dowodzenia (centrala), IV – pomieszczenie załogi, V – silników wysokoprężnych i VI – silników elektrycznych^[7][12]. Nad centralą znajdował się kiosk, a pod przedziałami załogowymi umieszczono baterie akumulatorów^[7][12]. Zewnętrzne siodłowe zbiorniki balastowe znajdowały się po obu burtach od połowy I przedziału do połowy V przedziału, a na rufie wewnątrz kadłuba sztywnego znajdował się kolejny zbiornik balastowy; pod przedziałem III znalazły się także zbiornik trymowy i zbiornik szybkiego zanurzania^[7][12]. Dziobowe stery głębokości znajdowały się na wysokości przedziału torpedowego i na rufie za śrubami (tam umieszczono też pojedynczy ster kierunku)^[12].

Długość całkowita wynosiła 49,5 metra, szerokość 4,4 metra i zanurzenie od 2,6 metra na dziobie do 2,8 metra na rufie^[9][13][c]. Wyporność normalna w położeniu nawodnym wynosiła 283 tony, a w zanurzeniu 353 ton^[9][13]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 80 metrów, a operacyjna (robocza) 60 metrów^[9][14][d]. Maksymalny czas nieprzerwanego przebywania pod wodą wynosił 48 godzin^[15]. Autonomiczność okrętu wynosiła 14 dób^[16][17].

Załoga okrętu składała się z sześciu oficerów, 15 podoficerów i 10 marynarzy (łącznie 31 osób)^[18][19][e].

Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa silniki wysokoprężne 11D o mocy 441 kW (600 KM) każdy, a ich spaliny odprowadzane były rurami wydechowymi do kiosku^[18][20]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne PG-17 o mocy 160 kW (218 KM) każdy^[18][21]. Dwa wały napędowe obracające dwiema śrubami umożliwiały osiągnięcie maksymalnej prędkości 15,7 węzła na powierzchni i 7,8 węzła w zanurzeniu (ekonomiczna wynosiła odpowiednio 10 i 3 węzły)^[9][13]. Zasięg wynosił 4500 Mm przy prędkości 8 węzłów w położeniu nawodnym oraz 85 Mm przy prędkości 2,9 węzła w zanurzeniu (lub przy prędkościach maksymalnych 965 Mm na powierzchni oraz 9,7 Mm w zanurzeniu)^[2][15][f]. Zapas paliwa płynnego wynosił 28 ton^[13][19][g]. Energia elektryczna magazynowana była w dwóch bateriach akumulatorów kwasowo-ołowiowych 2-MS po 60 ogniw każda^[21].

Okręt wyposażony był w cztery stałe dziobowe wyrzutnie kalibru 533 mm, z łącznym zapasem czterech torped^[9][21]. Używano parogazowych torped typu 53-38 o długości 7,19 metra i masie 1615 kg (w tym głowica bojowa zawierająca 300 kg materiału wybuchowego) z zapalnikiem kontaktowym^[21][22] . Zasięg torpedy przy prędkości 44,5 węzła wynosił 4000 metrów, a przy prędkości zredukowanej do 34,5 węzła zasięg wzrastał do 8000 metrów^[21][22] . Naprowadzanie odbywało się za pomocą żyroskopu, a jej zanurzenie wynosiło od 0 do 14 metrów^[23]. Torpedy można było odpalać z głębokości do 30 metrów, a ich ładowanie odbywało się od dziobu w bazie, za pomocą dźwigu, po zanurzeniu rufy i podniesieniu dziobu za pomocą zbiorników balastowych^[21][24].

Uzbrojenie artyleryjskie stanowiło początkowo umieszczone przed kioskiem pojedyncze pokładowe działo uniwersalne kalibru 45 mm 21-KM, z zapasem amunicji wynoszącym 200 sztuk^[9][21]. Masa działa wynosiła 867 kg, kąt podniesienia lufy od -10° do +85, donośność pozioma 11 000 metrów, a pionowa 7000 metrów^[14][25]. Działo wykorzystywało amunicję zespoloną o masie 2,389 kg (pocisk 1,43 kg, ładunek miotający 0,384 kg i łuska 0,575 kg)^[14]. Używano naboi z pociskiem odłamkowo-smugowym, odłamkowym, zapalającym, przeciwpancerno-smugowym i z lanego żelaza (ćwiczebnych), które wystrzeliwano z szybkostrzelnością 30–40 strz./min^[14].

Niektóre opracowania (Górski 2011 ↓, s. 78 i Koszela 2017 ↓, s. 280) podają informacje o możliwości zabierania zamiast torped min dennych AMD-500, jednak w związku z tym, że były to miny lotnicze, polskie okręty serii XV ich nie przenosiły^[10][26]. Natomiast Fontenoy 2007 ↓, s. 276 i Volkov i Brichevsky 2023 ↓  podają, że okręt uzbrojony był ponadto w dwa karabiny maszynowe kalibru 7,62 mm.

Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało radiostację R-641, której maszt antenowy umożliwiał łączność na głębokości peryskopowej wynoszącej 5 metrów, szumonamiernik Mars-16K o zasięgu 30 kabli oraz radionamiernik z anteną umieszczoną na kiosku^[12][21]. Jako optyczny środek wykrywania na okręcie zamontowano jeden peryskop PZ-7^[7][25]. Wyposażenie ratownicze stanowiła boja awaryjna z telefonem przewodowym, nadajnikiem sygnału radiowego i ze światłem sygnałowym, a także aparaty pochłaniające dwutlenek węgla i emitujące tlen „RUKTY”^[27].

M-246 został wcielony do służby w Marynarce Wojennej ZSRR 16 listopada 1949 roku^[10][9]. Okręt otrzymał przydział do Floty Bałtyckiej^[11][28] .

W 1953 roku, wobec pogarszającego się stanu technicznego wchodzących w skład Dywizjonu Okrętów Podwodnych ORP „Ryś” i ORP „Żbik”, podjęto rozmowy z władzami ZSRR na temat możliwości wydzierżawienia przez Polskę okrętów podwodnych i ścigaczy okrętów podwodnych^[18][29]. Związek Radziecki zgodził się na dzierżawę w 1954 roku czterech małych okrętów podwodnych projektu 96, a w 1955 roku kolejnych dwóch okrętów podwodnych tego samego typu oraz czterech ścigaczy okrętów podwodnych projektu 122bis^[18][30]. Czas dzierżawy dla okrętów podwodnych ustalono na osiem lat, a jej roczny koszt na 93 tys. rubli za jednostkę^[29][30].

27 maja 1955 roku dwa ostatnie wydzierżawione okręty podwodne pod nazwami ORP „Kurp” i „Kujawiak” zostały uroczyście wcielone w skład Marynarki Wojennej, co sankcjonował rozkaz Dowódcy MW nr 019/Org. z 19 czerwca tego roku^[8][31][h]. Pierwszym polskim dowódcą jednostki został kpt. mar. Jerzy Missima^[9]. Okręt z oznaczeniem burtowym M-105 wszedł w skład Dywizjonu Okrętów Podwodnych, dołączając wraz z „Kujawiakiem” do „Sępa”, „Rysia”, „Żbika”, „Kaszuba”, „Mazura”, „Krakowiaka” i „Ślązaka”^[32]. Stan techniczny okrętu po przejęciu przez Polskę nie był najlepszy, w rezultacie trafił on wkrótce na kilkumiesięczny remont stoczniowy; brak też było dokumentacji technicznej okrętów^[33]. 16 września ORP „Kurp” został przyporządkowany do 1. Brygady Okrętów Podwodnych, powstałej w miejsce rozwiązanego Dywizjonu Okrętów Podwodnych^[10][34].

W 1956 roku dowództwo 1. Brygady otrzymała do realizacji następujące zadania: przygotować okręty do działań na wodach przybrzeżnych we współdziałaniu z lotnictwem, rozpocząć szkolenie w realizacji grupowych ataków torpedowych, doskonalić umiejętności prowadzenia rozpoznania oraz operacji blokowania baz i unikania ataków sił ZOP oraz rozpocząć szkolenie w pokonywaniu strefy obrony sił ZOP^[35][36]. W czerwcu tego roku „Kurp”, „Kujawiak” i „Ślązak” wzięły udział w ćwiczeniach floty przeprowadzonych na wodach Zatoki Gdańskiej^[35]. Na koniec roku 1956 ORP „Kurp” zdobył tytuł przodującego okrętu Marynarki Wojennej^[37]. W kolejnym roku szkoleniowym zadania wyglądały następująco: doskonalenie prowadzenia działań dziennych i nocnych oraz prowadzenia rozpoznania i blokady baz przeciwnika, prowadzenie strzelań torpedowych i działań na liniach komunikacyjnych domniemanego wroga, prowadzenie służby dozorowej oraz ćwiczenia w wysadzaniu niewielkich grup dywersyjnych^[35][36]. W pierwszej połowie marca 1957 roku „Kurp”, „Krakowiak” i „Mazur” uczestniczyły w rejsie szkoleniowo-nawigacyjnym z zawinięciem do Szczecina i Świnoujścia^[35]. W lipcu i sierpniu „Kurp”, „Krakowiak” i „Kujawiak” wzięły udział w autonomicznym rejsie na Morze Północne, osiągając wschodnie wybrzeże Wielkiej Brytanii^[35][38]. Latem tego roku z pokładu okrętu zdemontowano działo pokładowe kalibru 45 mm^[25][39][i]. 15 grudnia oznaczenie burtowe okrętu zmieniono na P-105^[39][40].

W kolejnych latach szkoleniowych wszystkie polskie jednostki projektu 96 przeprowadzały intensywne rejsy szkoleniowe, wykonując regularne strzelania torpedowe, a także doskonaląc pozorowane działania na szlakach komunikacyjnych przeciwnika, blokowanie jego baz, rozpoznanie i współdziałanie z okrętami nawodnymi i lotnictwem^[39]. 1 stycznia 1960 roku numer burtowy okrętu został zmieniony z P-105 na 306^[39][41]. W tym roku ze względu na pogarszający się stan techniczny kadłubów okrętów podwodnych projektu 96 Dowództwo Marynarki Wojennej zdecydowało o ograniczeniu maksymalnej głębokości zanurzania do 40 metrów oraz pływania pod wodą na akwenach o głębokości maksymalnie 60 metrów^[37].

W 1962 roku Polska zdecydowała się odkupić od ZSRR dzierżawione okręty podwodne w cenie 400 tys. złotych za sztukę^[29][31]. Okres od kwietnia do lipca 1962 roku okręt spędził w doku Gdańskiej Stoczni „Remontowa”, gdzie przeprowadzono przegląd i konserwację podwodnej części kadłuba^[37]. Jesienią członkowie Komitetu Technicznego przy Dowództwie Marynarki Wojennej zarekomendowali wycofanie ze służby wszystkich jednostek projektu 96, wobec niemożliwości pełnego oszacowania stanu technicznego ich kadłubów w związku z brakiem dostępu do radzieckiej dokumentacji pomiaru wgięć kadłuba sztywnego; ograniczono też maksymalną głębokość zanurzania do 20 metrów^[37]. W połowie 1963 roku „Kurp” wraz z „Kujawiakiem” znajdowały się nadal w grupie bojowej 1. Brygady Okrętów Podwodnych^[37]. W 1966 roku „Kurp” i „Kujawiak” po raz ostatni wzięły udział w ćwiczeniach polskiej floty, a w drugiej połowie czerwca „Kurp” ćwiczył z okrętami Volksmarine, a jego załoga zwiedziła Sassnitz^[42].

Ostatnie opuszczenie bandery na ORP „Kurp” odbyło się 31 grudnia 1966 roku i tego samego dnia został skreślony z listy floty, rozkazem Dowódcy MW nr 078/Org. z 12 grudnia tego roku^[31][43]. Rozformowanie załogi jednostki odbyło się na podstawie rozkazu Dowódcy MW nr 09/Org. z 15 marca 1967 roku^[31]. Wycofany okręt został złomowany w Gdańsku^[42].

Zestawienie zostało opracowane na podstawie Sołkiewicz 2018 ↓, s. 136 i Ciślak 2012 ↓, s. 23:

• kpt. mar. Jerzy Missima (27.05.1955 roku – 28.02.1958 roku)
• por. mar. Edward Sut (28.02.1958 roku – 14.07.1960 roku)
• kpt. mar. Michał Zawadzki (29.08.1960 roku – 18.11.1963 roku)
• ? (18.11.1963 roku – 30.10.1965 roku)
• por. mar. Ryszard Tylek (30.10.1965 roku – 24.07.1966 roku)

• Czesław Ciesielski, Walter Pater, Jerzy Przybylski: Polska Marynarka Wojenna 1918-1980. Wyd. I. Warszawa: Bellona, 1992. ISBN 83-1108-202-2.
• Jarosław Ciślak. Dywizjon Okrętów Podwodnych 1945–2011. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 5 (123), 2012. Magnum-X. ISSN 1426-529X. 
• Conway’s All the World’s Fighting Ships 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
• Tony DiGiulian: Torpedoes of Russia/USSR: 533 mm (21") 53-38. navweaps.com. [dostęp 2023-09-30]. (ang.).
• Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
• Ivan Gogin: KASZUB submarines (1948-1952/1954-1955). Navypedia. [dostęp 2023-09-30]. (ang.).
• Ivan Gogin: „Series XV” submarines (M-200) (project 96) (1943–1953). Navypedia. [dostęp 2023-09-30]. (ang.).
• Tadeusz Górski. Malutki ORP „Krakowiak”. „Okręty Wojenne”. Nr 4 (108), 2011. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X. 
• Witold Koszela: Okręty Floty Polskiej. T. I. Oświęcim: Wydawnictwo Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65746-67-2.
• M.B. Pietlewannyj: Korabli stran Warszawskogo dogowora. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2009. ISBN 978-5-8172-0127-7. (ros.).
• Jan Piwowoński: Flota spod biało-czerwonej. Warszawa: Nasza Księgarnia, 1989. ISBN 83-10-08902-3.
• Robert Rochowicz. Malutkie pod polską banderą. „Morze”. Nr 4 (19). III, 2017. ZBiAM. ISSN 2543-5469. 
• Robert Rochowicz. Małe okręty podwodne projektu 96 (M-XV). „Nowa Technika Wojskowa”. Nr 7, 1997. Magnum-X. ISSN 1230-1655. 
• Robert Rochowicz. Rok 1957. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 4 (11), 1998. Magnum-X. ISSN 1426-529X. 
• Mieczysław Serafin: Polska Marynarka Wojenna 1945–2007. Kronika wydarzeń. Gdynia: Zespół Redakcyjno-Wydawniczy Marynarki Wojennej, 2008. ISBN 978-83-88698-03-3.
• Henryk Sołkiewicz (red.): Ewolucyjny rozwój sił okrętowych Marynarki Wojennej w latach 1945–2010. Wyd. 2. Gdynia – Warszawa: Akademia Marynarki Wojennej/Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2018. ISBN 978-83-65409-84-3.
• Marek Soroka: Polskie Okręty Wojenne 1945-1980. Gdańsk: Wydawnictwo Morskie, 1986. ISBN 83-215-3249-7.
• Roman Volkov, Andrew Brichevsky: Small submarines – Project 96. RussianShips.info. [dostęp 2023-09-30]. (ang.).