Marynarka wojenna NRD została utworzona dopiero w 1956 roku, łącznie z wojskami lądowymi (Landstreitkräfte der NVA) i lotnictwem (Luftstreitkräfte der NVA), co wynikało z ograniczeń politycznych nakładanych po II wojnie światowej na oba państwa niemieckie. Wywodziła się ona jednak z powołanej w lutym 1950 roku Policji Morskiej (Hauptverwaltung Seepolizei). W 1954 roku Seepolizei posiadała sześć trałowców typu Habicht i około 100 patrolowców[1]. W następnym roku NRD przyjęto do Układu Warszawskiego, po czym w marcu 1956 roku, po utworzeniu Narodowej Armii Ludowej (Nationale Volksarmee), Seepolizei przekształcono w Siły Morskie (Seestreikrafte). W ciągu następnych czterech lat siła marynarki NRD skokowo wzrosła, dzięki nabyciu okrętów w ZSRR (czterech fregat typu Riga, 12 ścigaczy okrętów podwodnych i 27 kutrów torpedowych) i projektowaniu oraz budowie dalszych jednostek w NRD (głównie trałowców)[1]. Z przyczyn politycznych zrezygnowano z posiadania okrętów podwodnych i niszczycieli[2] (istniały plany uzyskania okrętów podwodnych z ZSRR i podniesionych U-Bootów z okresu wojny, lecz je zarzucono)[1]. W listopadzie 1960 roku Seestreikrafte zostały przekształcone ostatecznie w Marynarkę Ludową (Volksmarine)[1].
W latach 60. marynarka, oprócz nowych okrętów już posiadanych klas, wzbogaciła się o budowane lokalnie okręty desantowe oraz pierwsze okręty rakietowe – 15 kutrów rakietowych projektu 205 (Osa I). Szczególnie licznie w NRD projektowano i budowano lekkie kutry torpedowe. Oprócz okrętów bojowych, budowano także różne jednostki pomocnicze. Po ukompletowaniu marynarki, od 1969 roku prowadzono program modernizacyjny, polegający na wymianie starszych typów okrętów na nowocześniejsze[1]. Pod koniec lat 70. rozpoczęto wymianę fregat typu Riga na fregaty projektu 1159 (Koni) (docelowo trzy okręty zakupione w ZSRR w latach 1978-1986) oraz wymieniono okręty desantowe na większe jednostki projektu 108 (Frosch I)[1].
Lata 80. przyniosły wprowadzenie nowocześniejszych korwet zwalczania okrętów podwodnych projektu 133 (Parchim), lokalnego projektu, eksportowanych także do ZSRR. Następnie, od 1984 roku, prowadzono modernizację sił uderzeniowych przez wprowadzenie 5 korwet rakietowych projektu 1241 (Tarantul I) i rozpoczęcie (w kooperacji z Polską) prac nad korwetami rakietowymi projektu 151 (późniejszy polski typ Orkan)[1].
W przeciwieństwie do marynarki Niemiec Zachodnich, Volksmarine była dostosowana jedynie do przybrzeżnego działania, lecz mimo to pod koniec lat 80. dysponowała sporym potencjałem, posiadając dość nowoczesne i liczne siły zwalczania okrętów podwodnych, lekkie siły uderzeniowe, siły desantowe i przeciwminowe[1]. W 1990 roku marynarka liczyła 12 300 ludzi, z tego 4700 załóg okrętów, 4100 w obronie brzegowej i 1000 w lotnictwie morskim[1].
Po zjednoczeniu Niemiec, Volksmarine została dołączona do marynarki niemieckiej (Deutsche Marine). Jedynie część okrętów została na krótko przejęta przez nową marynarkę (15 bojowych i 15 pomocniczych), natomiast większość została wycofana lub sprzedana za granicę (największa część – 39 okrętów, została zakupiona przez Indonezję)[1].
.svg){kind=small}
.jpg)
_Typ_Iltis.jpg)
.svg)
.svg)
.svg)
.svg)