Fregata „Berlin – Hauptstadt der DDR” należała do trzech jednostek radzieckiego projektu 1159 (w kodzie NATO: Koni I) zakupionych przez marynarkę NRD pod koniec lat 70. XX wieku (pozostałe to „Rostock” i „Halle”)[1]. Stanowiły one typ małych fregat rakietowych budowanych na eksport dla zaprzyjaźnionych państw. W marynarce NRD klasyfikowane były jako okręty obrony wybrzeża (niem. Küstenschutzschiff) 2. rangi i zastąpiły w służbie fregaty projektu 50 (typu Riga)[2]. Przygotowania do ich przejęcia marynarka NRD rozpoczęła jeszcze w 1975 roku[3]. Planowano zakup czwartego okrętu, lecz zrezygnowano z niego[1].
Stępkę pod budowę okrętu położono 19 stycznia 1977 roku w stoczni Krasnyj Mietallist w Zielonodolsku, a kadłub wodowano 3 lipca 1978 roku, po czym jednostkę ukończono i oddano do służby z końcem tego roku[4].
Okręt miał kadłub gładkopokładowy, stalowy, z nadbudówką na śródokręciu ze stopów lekkich[4]. Na pokładzie dziobowym i rufowym umieszczone były pojedyncze wieże artylerii uniwersalnej, a na pokładówce przed rufową wieżą, wysuwana wyrzutnia rakiet przeciwlotniczych Osa-M[4]. Wyporność standardowa wynosiła 1440 ton, a pełna 1600 ton[5]. Długość wynosiła 96,4 m, szerokość 12,55 m, a zanurzenie 3,48 m[5].
Główne uzbrojenie artyleryjskie stanowiły cztery armaty uniwersalne kalibru 76 mm w dwóch dwudziałowych wieżach AK-726, z zapasem 1600 nabojów[5]. Ich ogniem kierował radar artyleryjski Fut-B[5]. Uzbrojenie artyleryjskie uzupełniały cztery działka przeciwlotnicze kalibru 30 mm w dwóch dwudziałowych wieżach AK-230, z zapasem 6000 nabojów, umieszczone na każdej z burt na śródokręciu, sprzężone z radarem kierowania ogniem Rys′[4]. Uzbrojenie rakietowe stanowiła dwuprowadnicowa wyrzutnia ZIF-122 dla rakiet przeciwlotniczych bliskiego zasięgu systemu Osa-M, z zapasem 20 pocisków 9M-33[5]. Do naprowadzenia pocisków służył radar 4R-33[5].
Do zwalczania okrętów podwodnych służyły dwie dwunastoprowadnicowe wyrzutnie RBU-6000 rakietowych bomb głębinowych RGB-60, z zapasem 120 bomb, umieszczone na dziobie na dolnym piętrze nadbudówki, dysponujące systemem kierowania Buria[4]. Uzupełniały je dwie zrzutnie bomb głębinowych[4]. Okręt mógł zabrać 22 miny na torach minowych[4].
Wyposażenie radiolokacyjne, oprócz systemów kierowania ogniem, stanowiła stacja radiolokacyjna dozoru ogólnego MR-302[5]. Ponadto okręt miał radar nawigacyjny Don-2[5]. Do wykrywania okrętów podwodnych służyła stacja hydrolokacyjna Argun′[5]. Okręt miał też wyposażenie walki radioelektronicznej w postaci stację rozpoznawczej Bizan′-4B i dwóch szesnastoprowadnicowych wyrzutni celów pozornych PK-16[5]. Według źródeł zachodnich, wyrzutnie celów pozornych zamontowano dopiero w 1987 roku[1].
Siłownia była w układzie CODAG i składała się z dwóch marszowych silników wysokoprężnych B-68 o mocy łącznej 15 820 KM, napędzających dwie śruby, oraz turbiny gazowej mocy szczytowej M-8B o mocy 18 000 KM, napędzającej środkową śrubę o stałym skoku[4]. Napęd pozwalał na osiągnięcie prędkości maksymalnej 30 węzłów oraz zasięgu 4500 mil morskich przy prędkości ekonomicznej 14 w[4].
Służba
„Berlin – Hauptstadt der DDR” w 1985 roku, obserwujący manewry NATO Baltops
Pierwotnie okręt wszedł tymczasowo 31 grudnia 1978 roku do służby w marynarce ZSRR pod nazwą „Krieczet” (Кречет)[4]. Został następnie przekazany finalnemu odbiorcy i 10 maja 1979 roku wszedł do służby w marynarce NRD pod pełną nazwą „Berlin – Hauptstadt der DDR” (pol. „Berlin – Stolica NRD”)[4]. W literaturze używana jest też skrócona nazwa: „Berlin”[1]. W służbie niemieckiej nosił numer burtowy: 142[1].
Przed zjednoczeniem Niemiec 3 października 1990 roku strona radziecka wymogła zdemontowanie z okrętów systemu przeciwlotniczego Osa-M[1]. W odróżnieniu od okrętów bliźniaczych, „Berlin” nie został przyjęty w skład marynarki zjednoczonych Niemiec Bundesmarine, lecz został wycofany ze służby[1].
M. Pietlewannyj: Korabli stran Warszawskogo dogowora. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2009. ISBN 978-5-8172-0127-7. (ros.).
Robert Rochowicz. Fregaty na eksport. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 1-2/2020. XXV (196), s. 44-54, styczeń – luty 2020. ISSN1426-529X.
Conway’s All the world’s fighting ships, 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1995. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
.jpg)