PROFILPELAJAR.COM

Stanisław Kamieński
	komandor porucznik
Data i miejsce urodzenia	14 marca 1892 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	1940 ; Katyń
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Rosyjska Carska MW; Marynarka Wojenna (II RP)
Jednostki	Kierownictwo Marynarki Wojennej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa; kampania wrześniowa
	Odznaczenia

Stanisław Kamieński (ur. 14 marca 1892 w Warszawie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – komandor porucznik inżynier Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Walecznych, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Franciszka i Heleny z Preissów. Absolwent Wydziału Mechanicznego Morskiej Szkoły Inżynierii^[1] w Kronsztadzie Politechniki Moskiewskiej. Wcielony do armii rosyjskiej, walczył w I wojnie światowej. W 1919 wstąpił do Wojska Polskiego. Uczestnik wojny 1920.

30 kwietnia 1921 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu kapitana porucznika i 8. lokatą w korpusie technicznym^[2]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana-porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 5. lokatą w korpusie oficerów marynarki wojennej, korpus techniczny, a jego oddziałem macierzystym było Kierownictwo Marynarki Wojennej^[3]. W 1923 roku był wykładowcą w Oficerskiej Szkole Marynarki Wojennej^[4]. Brał (od 20 grudnia 1926) udział w pracach komisji powołanej przez kontradmirała Jerzego Świrskiego w celu wyłonienia ofert na zakup okrętów podwodnych. W 1928 przebywał we Francji jako członek komisji przy budowie okrętów podwodnych Marynarki Wojennej^[5]. W 1929 rozkazem Kierownictwa Marynarki Wojennej Nr 99 z 25 października 1929 został wyznaczony do składu komisji do odbioru ORP „Ryś”. W 1932 służył w Kierownictwie Marynarki Wojennej, uczestniczył w pracach Komisji Nadzwyczajnej do spraw okrętów podwodnych^[6]. 27 czerwca 1935 roku został awansowany na stopień komandora porucznika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów marynarki wojennej, korpus techniczny^[7]. W 1935 roku był w komisji która opracowała nowe warunki oferty na zakup okrętów podwodnych. Od lipca 1936 roku do 1939 roku był kierownikiem Wydziału Budowy Okrętów w Kierownictwie Marynarki Wojennej w Warszawie.

Podczas kampanii wrześniowej podjęto decyzję o ewakuacji KMW z Warszawy. Zgodnie wytycznymi Naczelnego Dowództwa z 5 września admirał Jerzy Świrski wydał rozkazy dotyczące ewakuacji KMW do Pińska. Skład Kierownictwa został podzielony na dwie grupy. Stanisław Kamieński był w grupie, która ewakuowała koleją, pod dowództwem kontradmirała Xawerego Czernickiego. Po przybyciu do Pińska 8 września 1939 KMW znów podzieliło się. Większa część stanu osobowego, udała się pociągiem do Brodów, a następnie do Równego. Wobec uszkodzenia torów transport skierowano na stację Klewań. Ze stacji już pieszo grupa udała się w kierunku Łunińca. W miejscowości Deraźne, do kontradm. Czernickiego dotarła wiadomość o agresji sowieckiej na Polskę. Zezwolił on kilku oficerom by dołączyli do oddziałów KOP walczących z wojskami radzieckimi. Pozostała część zespołu KMW (około 160 osób) pozostała w Deraźnym. Nawiązano rozmowy z Armią Czerwoną. W skład delegacji prowadzącej negocjacje z Rosjanami został włączony Stanisław Kamieński. Wszyscy, na czele z Czernickim (11 osób) zostali aresztowani i wywiezieni w głąb ZSRR, a następnie zamordowana w Katyniu^[1]. Według stanu 20 marca 1940 Kamieński był jeńcem obozu w Kozielsku. Między 7 a 9 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD^[8] – lista wywózkowa 017/1 z 05.04.1940. Został zamordowany między 9 a 11 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, zapis w dzienniku ekshumacji pod datą 24.04.1943. Przy szczątkach znaleziono kilka wizytówek, okulary i fotografie^[9]^[10]. Figuruje na liście AM-177-460 i liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 0460. Nazwisko Kamieńskiego znajduje się na liście ofiar (pod nr 460) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 101 i w Nowym Kurierze Warszawskim nr 105 z 1943. Krewni do 1957 poszukiwali informacji przez Biuro Informacji i Badań Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie. W Archiwum Robla (pakiet 0867-05) znajduje się kalendarzyk, znaleziony przy szczątkach kpt. Józefa Trepiaka, w którym pod datą 20 marca 1940 w spisie oficerów figuruje Kamieński.

Był żonaty z Agnieszką Gimbuttówną, z którą miał syna Stanisława i córkę Halinę^[11].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień komandora^[12]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[13].

Ordery i odznaczenia

Krzyż Walecznych^[14]
Srebrny Krzyż Zasługi (2 marca 1925)^[15]^[5]
Krzyż Kampanii Wrześniowej – pośmiertnie 1 stycznia 1986^[16]
Kawaler Orderu Legii Honorowej (Francja)^[17]

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b DariuszD. Nawrot DariuszD., Zbrodnia katyńska w dziejach Polskiej Marynarki Wojennej, „Zeszyty Naukowe Akademii Marynarki Wojennej” (R. LI, Nr 1 (180)), 2010, s. 138–141 .
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 7 maja 1921 roku, s. 900.
↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 417.
↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1447, 1539.
↑ ^a ^b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 853.
↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 401, 893.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 81.
↑ УБИТЫ В КАТЫНИ, Moskwa 2015, s. 362 .
↑ Auswaertiges Amt - Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 177 .
↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie [online], lublin.ap.gov.pl [dostęp 2018-01-11] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-07] (pol.).
↑ Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000, s. 246 .
↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2024-05-05].
↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1316.
↑ M.P. z 1925 r. nr 62, poz. 234 „za zasługi, położone w dziedzinie wyszkolenia armji Rzeczypospolitej Polskiej”.
↑ Zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych Nr 1/86 w sprawie nadania odznaki pamiątkowej „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939”. „Dziennik Ustaw RP”. 2, s. 30, 1986-04-10. Londyn: Minister Sprawiedliwości. .
↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 336.

Bibliografia

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Auswaertiges Amt - Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.
Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.