Nagroda Brunona Kreiskiego
Bruno-Kreisky-Preis für Verdienste um die Menschenrechte – nagroda przyznawana co dwa lata przez fundację Bruno Kreisky Stiftung. Jej celem jest uhonorowanie osób oraz organizacji szczególnie zasłużonych dla ochrony praw człowieka oraz działających na rzecz pokoju, tolerancji, wzajemnego zrozumienia i dialogu na różnych płaszczyznach.
Utworzona w październiku 1976, z okazji 65. rocznicy urodzin Brunona Kreiskiego. Laureaci nagradzani są za osiągnięcia na polu walki o prawa człowieka, otrzymując przy tym również nagrodę pieniężną w wysokości od 3500 do 15 000 euro. Zwycięzcy wybierani są przez międzynarodowy skład sędziowski.
Laureaci
2013
Ceremonia wręczenia nagród odbyła się 10 czerwca. Laureatami zostali:
2011
Ceremonia wręczenia nagród odbyła się 16 października. Laureatami zostali[1]:.
2007
Ceremonia wręczenia nagród odbyła się 14 września. Laureatami zostali:
2005
Ceremonia wręczenia nagród odbyła się 4 kwietnia. Laureatami zostali:
2002
Ceremonia wręczenia nagród odbyła się 27 września. Laureatami zostali:
2000
Ceremonia wręczenia nagród odbyła się 16 października. Podczas 10. edycji przyznawania nagród Brunona Kreiskiego jury zdecydowało się do ograniczenia liczby nagradzanych osób oraz organizacji do maksymalnej liczby czterech[2]. Laureatami zostali:
1997
Ceremonia wręczenia nagród odbyła się 27 listopada. Laureatami zostali:
1995
Ceremonia wręczenia nagród odbyła się 29 września. Laureatami zostali:
Nagrody przyznane w ramach specjalnego uznania dla Austriaków oraz organizacji działających na rzecz praw człowieka na świecie:
1993
Ceremonia wręczenia nagród odbyła się 11 czerwca. Podczas tej edycji podzielono przyznawane Nagrody Brunona Kreiskiego na dwie kategorie: praw człowieka oraz uznanie zasług. Zgodnie z tematem, który był akcentowany w poprzednich latach, krwawe konflikty, które towarzyszyły podziałowi Jugosławii skupiały coraz większą uwagę międzynarodowego jury. Jednocześnie w centrum uwagi były przestępstwa dokonywane przez wojskowe dyktatury w Nigerii[3].
Nagrody za działalność na rzecz praw człowieka
Nagrody w uznaniu szczególnych zasług
1991
Ceremonia wręczenia nagród odbyła się 18 stycznia, była to pierwsza uroczystość wręczenia nagród po śmierci Brunona Kreiskiego (zm. 29 lipca 1990 w Wiedniu). Laureatami zostali:
- Południowoafrykański Kongres Związków Zawodowych „za wieloletni nacisk na walkę z apartheidem”
- Austriacki Ruch przeciwko Apartheidowi
- Horst Kleinschmidt, sekretarz generalny Międzynarodowego Funduszu Ochrony i Pomocy dla Afryki Południowej z Londynu (ang. International Defence and Aid Fund for South Africa)
- Ja’el Dajan, Faisal Husseini, Międzynarodowe centrum na rzecz pokoju na Bliskim Wschodzie (Izrael / Palestyna) oraz Felicia Langer – za działania na rzecz pokoju na Bliski Wschodzie
- Tureckie stowarzyszenie na rzecz praw człowieka (Insan Haklari Dernegi) oraz Dżalal Talabani – za walkę o prawa człowieka w Turcji oraz prawa Kurdów Ceremonia wręczania nagród odbyła się na tle I wojny w Zatoce Perskiej. Zarówno Faisal Husseini jak Dżalal Talabani musieli odwołać obecność na ceremonii[4].
- Paulinho Paiakan przywódca rdzennej ludności w Kayapoo oraz biskup Altamiry, Erwin Kräutler – za działalność na rzecz rdzennej ludności Ameryki Środkowej i Ameryki Południowej
- Stały komitet na rzecz narodowego dialogu w Salwadorze oraz kolumbijski specjalista ds. praw człowieka, dyplomata oraz polityk Alfredo Vázquez Carrizosa
- Bärbel Bohley – „za długoletnią walkę przeciwko nadużyciom praw człowieka” w Niemieckiej Republice Demokratycznej i „jej zaangażowanie w sprawach ofiar sądowego prześladowania przez przestępców ze Stasi”
- Poznańskie Centrum Praw Człowieka
- Komitee Cap Anamur, Pomoc społeczna z lotniska w Schwechat, Komitet pomocy dla uchodźców w Austrii, Stowarzyszenie solidarności kobiet oraz dziennikarka Liesl Frankl – za aktywną działalność w celu poprawy ochrony praw człowieka w stosunku do imigrantów z Europy
- Towarzystwo dla zagrożonych ludzi w Wiedniu (ang. the Society for Endangered Peoples Vienna), CARE Austria, Austriacki Czerwony Krzyż, Sciencestore
1998
Ceremonia wręczenia nagród odbyła się 8 lipca. Laureatami zostali:
- Frei Betto, brazylijski dominikanin
- Izraelsko-Palestyńska osada Neve Shalom / Wahat al-Salam, Latif Dori z Komitetu na rzecz dialogu izraelsko-palestyńskiego oraz Komitet społecznej i medycznej pomocy dla Palestyńczyków
- studentka Claudia Vilanek „za jej charytatywną pracą w Indiach i Austrii”
- austriackimi zdobywcami nagrody byli: Helsińska Fundacja Praw Człowieka, austriacka Społeczna Akademia Katolicka, Towarzystwo Przyjaciół Centrum Medycznego Chaima Sheby, Towarzystwo ds. Stosunków Austriacko-Arabskich, Greenpeace Austria oraz Stowarzyszenie dla historii ruchu robotniczego (ang. the Association for the History of the Labour Movement)
- Anton Lubowski, namibijski prawnik, specjalista ds praw człowieka, niezależny aktywista[5].
- Benazir Bhutto – przywódczyni Pakistańskiej opozycji
- „Justitia et Pax”, Koreańska Komisja ds Praw Człowieka
- biskup Leonidas Eduardo Proaño Villalba z Ekwadoru, gwatemalska Organizacja Praw Człowieka (GAM), nikaraguański pisarz i polityk Sergio Ramírez Mercado oraz Unidad Nacional de Trabajadores Salvadorenos (UNTS)
1996
Ceremonia wręczenia nagród odbyła się 22 stycznia. Laureatami zostali:
- Wiedeński Instytut dla Rozwoju i Współpracy (ang. the Vienna Institute for Development and Cooperation)
- Austriacki Instytut Badań nad Pokojem i Edukacją
- Fundacja Brunona Kreiskiego
- Erich Weisbier
- Międzynarodowa Konferencja Historyków Ruchu Pracowniczego (ang. International Conference of Historians of the Labour Movement)
- ambasador Herbert Amry (nagrodzony pośmiertnie)
- Austriackie „Kuratorium” dla pomocy uchodźcom (ang. Austrian Kuratorium for Refugee Aid)
- Gwatemalska Komisja Praw Człowieka oraz Komitet dla matek i krewnych więźniów politycznych, „zaginionych” oraz zamordowanych w Salwadorze (ang. Committee of Mothers and Kindred of Political Prisoners, the „Disappeared” and Murdered in El Salvador)
- Żydowsko-Arabski Dom w Beth Berl oraz Izraelska Federacja Związków Zawodowych Histadrut działające na rzecz „większego zrozumienia między żydowską większością a arabską mniejszością w Izraelu”
1984
Ceremonia wręczenia nagród odbyła się 23 listopada. Laureatami zostali:
- Luiz Inácio Lula da Silva, „za odważną działalność w czasie wojskowej dyktatury w Brazylii” oraz Vicaría de la Solidaridad za prowadzenie działalności wspierającej więźniów politycznych i ich rodziny w Chile.
- Yolanda Urízar Martínez de Aguilar, gwatemalski prawnik, działaczka na rzecz praw człowieka[6]
- Asutriacki Komitet Pomocy dla Nikaragui – za „ambitną pracę przy odbudowie Nikaragui”
- Marianella García Villas (nagrodzona pośmiertnie), prawniczka z Salwadoru, działająca na rzecz praw człowieka, zamordowana w 1983
- Union of Concerned Scientists (UCS), „grupa międzynarodowych naukowców, którzy orędowali za wszechstronnie pojmowaną wspólną ekologiczną, społeczną i pokojową polityką bezpieczeństwa”; nagroda została im przyznana „za ich konsekwentne żądanie nuklearnego rozbrojenia” oraz Raymond G. Hunthausen (katolicki biskup Seattle), który nagrodę otrzymał za „wzywanie do nuklearnego rozbrojenia”
- Muzaffer Saraç turecki opozycjonista; nagroda przyznana przez Fundację Kreiskiego miała wspomóc jego pracę na rzecz praw człowieka i demokracji oraz ochronić go przed dalszymi represjami za strony władz tureckich[7]
- Austriacka Liga dla Praw Człowieka – założona w 1926 była jedną ze 105 organizacji wchodzących w skład Międzynarodowej federacji na rzecz praw człowieka (fr. Fédération internationale des droits de l’homme) z siedzibą główną w Paryżu. Liga otrzymała nagrodę za „wybitny wkład w rozprzestrzenianie świadomości na temat praw człowieka w Austrii”
- Leopold Ungar – wieloletni kierownik austriackiego Caritasu. Inni Austriacy oraz austriackie organizacje uhonorowane Nagrodą Kreiskiego to: Austriacki Komitet Pomocy dla Nikaragui, Towarzystwo Przyjaciół Uniwersytetu w Tel Awiwie w Austrii, the Austrian Volkshilfe and Oswald Amstler
- Szulammit Alloni – aktywistka na rzecz dialogu izraelsko-palestyńskiego, późniejsza izraelska minister
1981
Ceremonia wręczenia nagród odbyła się 27 listopada. Laureatami zostali:
- Kim Chi-ha oraz Kim Dae-jung, przywódcy ruchu na rzecz demokracji oraz praw człowieka w Korei Południowej
- Nelson Mandela – nie mógł on przyjąć nagrody osobiście i musiała być ona dostarczona jego rodzinie pod innym pretekstem[8].
- Izraelska Federacja Związków Zawodowych Histadrut – „za projekt promujący koegzystencję Palestyńskich Arabów oraz Żydów w północnym Izraelu”, Raymonda Tawil, palestyńska dziennikarka oraz aktywistka na rzecz praw kobiet oraz Symcha Flapan, izraelski historyk oraz dziennikarz.
- Orlando Fals Borda (nagroda przyznana pośmiertnie) – kolumbijski socjolog, nagrodzony został „za walkę przeciwko biedzie oraz wyzyskiwaniu chłopów”; Enrique Álvarez Córdoba, minister rolnictwa w Salwadorze. Aresztowany 29 listopada 1980, torturowany i zamordowany[8]; Domitila Barrios de Chungara z Boliwii, jedna z czołowych aktywistek na rzecz praw kobiet w Ameryce Łacińskiej
- Fondation pour une entraide intellectuelle Européenne w Paryżu za pracę na rzecz wspierania szkolnictwa i intelektualistów z Europy Wschodniej
- Rosa Jochmann za „niesłabnący głos przeciwko faszyzmowi, walkę oporu przeciwko Austriackiemu faszyzmowi i nazizmowi oraz wiele lat zaangażowania”.
- Felix Ermacora, duchowy przywódca austriackiej polityki oraz badań nad prawami człowieka po 1945.
1979
Ceremonia wręczenia nagród odbyła się 19 października. Laureatami zostali:
Przypisy
- ↑ 13. AWARD CEREMONY, 16. OKTOBER 2000. [dostęp 2012-10-18]. (ang.).
- ↑ 10. AWARD CEREMONY, 16. OKTOBER 2000. [dostęp 2008-07-13]. (ang.).
- ↑ 7. AWARD CEREMONY, 11 JUNE 1993. [dostęp 2008-07-13]. (ang.).
- ↑ 6. AWARD CEREMONY, 18. JANUARY 1991. [dostęp 2008-07-13]. (ang.).
- ↑ Został zamordowany kilka miesięcy po otrzymaniu Nagrody Kreiskiego, na krótko przed wolnymi wyborami. Źródło: 5. AWARD CEREMONY, 8. JULI 1988. [dostęp 2008-07-13]. (ang.).
- ↑ Została porwana przez gwatemalskie władze w 1983, w 1975 zamordowani zostali jej mąż oraz siedmioletni syn, zaś w 1979 jej szesnastoletnia córka była więziona oraz torturowana. Źródło: 3. AWARD CEREMONY, 23. NOVEMBER 1984. [dostęp 2008-07-13]. (ang.).
- ↑ 3. AWARD CEREMONY, 23. NOVEMBER 1984. [dostęp 2008-07-13]. (ang.).
- ↑ a b 2. AWARD CEREMONY, 27. NOVEMBER 1981. [dostęp 2008-07-13]. (ang.).
Linki zewnętrzne
|
|