Znaczącą rolę podczas Luperkaliów odgrywał kult Fauna – rzymskiego bóstwa, pół człowieka, pół kozła, z przydomkiem Lupercus (chroniący przed wilkami). Ze świętem związana była podanie o Faustulusie, pasterzu, który miał znaleźć Romulusa i Remusa w wilczym legowisku i zabrać do swojego domu, gdzie mieli zostać wychowani przez jego żonę Akkę Larentię.
Uroczystości
Święto obchodzono w grocie Luperkal na Palatynie, gdzie według wierzeń legendarni założyciele Rzymu, bliźnięta Romulus i Remus, byli karmieni przez wilczycę. Następnie składano ofiary ze zwierząt, a kapłani zwani luperkami (łac.lupercii, od lupus – wilk), okryci jedynie przepaskami ze skóry ściągniętej z zabitego ofiarnego kozła, obiegali wzgórze Palatynu i uderzali przechodniów rzemieniami (februa) z koźlej skóry[2]. Szczególnie chętnie uderzeniom poddawały się bezdzietne kobiety, co miało gwarantować płodność, a innym napotkanym – oczyszczenie od zmazy i skazy minionego roku. Praktyki luperków wprowadzać miały do organizmu ludzkiego nowy pierwiastek wzmacniający siły życiowe i twórcze[3][4]. Obrzęd miał charakter oczyszczający, a kobiety miał chronić przed bezpłodnością[1].
Przywróceniu tego pogańskiego święta pod koniec V wieku sprzeciwił się papież Feliks III[5].
Luperkalia stanowią prawdopodobnie pierwowzór dzisiejszych Walentynek[6].
↑Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 31. ISBN 83-7006-437-X.
↑Dla spragnionych miłości. W: Thomas J. Craughwell: Święci na każdą okazję. 101 najskuteczniejszych niebiańskich patronów. Sandomierz: Wydawnictwo Diecezjalne i Drukarnia w Sandomierzu, 2006, s. 359–360. ISBN 83-7300-747-4. (pol.).
Bibliografia
Słownik kultury antycznej. Grecja – Rzym (pod red. L. Winniczuk). Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1988, s. 270
Jan Parandowski: Mitologia. Wierzenia i podania Greków i Rzymian. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1989, s. 221
