Flora – rzymska bogini kwiatów i wiosny[1][2], uosobienie siły życiodajnej, dzięki której przyroda rozkwita[3].
Pierwotnie czczona przez Sabinów[1][3], którzy poświęcili jej miesiąc odpowiadający w kalendarzu rzymskimkwietniowi[3]. Według mitu została wprowadzona do Rzymu przez Tytusa Tacjusza[3]. Posiadała w mieście swojego kapłana, jednego z dwunastu mniejszych flaminów[3]. Na jej cześć obchodzono Floralia, przypadające na okres od 28 kwietnia do 3 maja, w trakcie których ludzie przystrajali się kwiatami, a w cyrku odbywały się igrzyska[2][3]. W święcie tym brały udział kurtyzany[3].
W okresie hellenistycznym często wiązana z grecką Afrodytą[2]. Owidiusz utożsamił ją z nimfąChloris, której zakochany w niej Zefir oddał władzę nad kwiatami[1][3]. Powiązał ją także z mitem o narodzeniu Marsa. Junona, oburzona cudownymi narodzinami Minerwy, która wyskoczyła z głowy Jowisza, otrzymała w podarunku od Flory cudowny kwiat, dzięki któremu stała się brzemienna bez udziału męża. Wydała wówczas na świat boga, którego imieniem nazwano pierwszy miesiąc wiosny (Martius)[1][3].
W Rzymie Flora posiadała dwie świątynie: starszą na Kwirynale i młodszą w pobliżu Circus Maximus, wzniesioną w 238 roku p.n.e.[2] Zachowały się liczne wizerunki bogini z okresu starożytnego, w tym m.in. rzeźba znana jako Flora Farnese, będąca przypuszczalnie rzymskim naśladownictwem greckiego oryginału z IV wieku p.n.e., fresk ze Stabii z około 60 n.e. i mozaikaFlora z Baccana z ok. 300 n.e.[2]
Przypisy
↑ abcdJoël Schmidt: Słownik mitologii greckiej i rzymskiej. Katowice: Wydawnictwo „Książnica”, 2001, s. 108. ISBN 83-7132-526-6.
↑ abcdeVojtech Zamarovský: Bogowie i herosi mitologii greckiej i rzymskiej. Warszawa: Świat Książki, 2003, s. 154–155. ISBN 83-7183-239-7.
↑ abcdefghiPierre Grimal: Słownik mitologii greckiej i rzymskiej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 2008, s. 104. ISBN 978-83-04-04673-3.
