Wenus (także Wenera, łac.Venus, gr.ἈφροδίτηAphrodítē ‘wdzięk’, ‘urok’) – w mitologii rzymskiej bogini miłości.
Utożsamiana od II wieku p.n.e. z grecką Afrodytą. Wcześniej była italską boginią wiosny, roślinności i ogrodów warzywnych. Głównymi jej atrybutami były owoce i kwiaty. Towarzyszyły jej gołębie. W sztuce najczęściej była ukazywana naga lub do połowy obnażona, ale także jako piękna i młoda powożąca rydwanem zaprzężonym w gołębie.
Wenus była najbardziej czczona przez ród Juliuszów, zwłaszcza w czasach Juliusza Cezara, jako uważana za ich antenatkę. Ród ten wywodził swe pochodzenie od Julusa, syna Eneasza, protoplasty Rzymian, który z kolei miał być synem TrojaninaAnchizesa i Wenus.
Najstarsza świątynia Wenus znajdowała się na Kapitolu.
W sztuce najbardziej znane są jej przedstawienia:
Wenus z Milo (Afrodyta z Melos) – starożytny posąg bogini Wenus (Afrodyty)
