Luperkal

Wyobrażenie groty Luperkal na płycie reliefowej (panelu) tzw. ołtarza Marsa i Wenery z początku II w.: wilczyca (Lupa) karmiąca Romulusa i Remusa w otoczeniu leżącego boga rzeki Tyber (po prawej) i orła czuwającego na Palatynie (z lewej), powyżej pasterze (Faustulus z towarzyszami); scena zwieńczona symbolicznymi aegikranionami

Luperkal (łac. Lupercal od lupus – wilk) – grota, w której według mitologicznej rzymskiej tradycji wilczyca miała wykarmić Romulusa i Remusa[1], synów Marsa i Rei Sylwii. Później w tamtym miejscu bracia mieli założyć miasto Rzym[2].

Corocznie podczas świąt Luperkaliów w lutym, w miejscu tym kapłani, zwani luperkami (lupercii) zabijali w ofierze psa i dwie kozy. Obrzęd ten kultywowano do 494 roku n.e.[3]

Odkrycie

Podczas prac konserwatorskich na Palatynie w styczniu 2007 roku, mających na celu odrestaurowanie siedziby cesarza Augusta, robotnicy natrafili na grotę ozdobioną freskami i motywami muszli. Włoska archeolog Irene Iacopi ogłosiła, iż może to być legendarne miejsce kultu – Luperkal. Przemawiałby za tym fakt, że odnaleziona grota, zgodnie z historycznym przekazem, znajduje się w pobliżu pałaców cesarskich[3].

Przypisy

  1. ↑ Słownik kultury antycznej. Grecja–Rzym (red. L. Winniczuk). Warszawa: Wiedza Powszechna, 1988, s. 270.
  2. ↑ Jan Parandowski: Mitologia. Wierzenia i podania Greków i Rzymian. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1989, s. 221.
  3. ↑ a b Sacred Cave of Rome's Founders Found, Scientists Say. [w:] National Geographic News [on-line]. 2007-01-26. [dostęp 2017-08-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-22)]. (ang.).