Knut Tore Apeland (ur. 11 grudnia 1968 r. w Haukeli) – norweski narciarz, specjalista kombinacji norweskiej, dwukrotny medalista olimpijski, czterokrotny medalista mistrzostw świata, a także zdobywca Pucharu Świata.
Kariera
Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Knut Tore Apeland pojawił się 14 marca 1986 roku, kiedy zajął 25. miejsce w zawodach Pucharu Świata rozgrywanych metodą Gundersena. Był to jego jedyny start pucharowy w sezonie 1985/1986 i wobec braku zdobytych punktów (w sezonach 1993/1994-2001/2002 obowiązywała inna punktacja Pucharu Świata) nie został uwzględniony w klasyfikacji generalnej.
Przełom w karierze Apelanda przyszedł w sezonie 1988/1989. Już w pierwszym starcie - 17 grudnia 1988 roku w Saalfelden am Steinernen Meer zdobył swoje pierwsze pucharowe punkty, zajmując 14. miejsce w Gundersenie. W drugim starcie sezonu, 29 grudnia 1988 roku w Oberwiesenthal, nie tylko po raz pierwszy stanął na podium, ale od razu zwyciężył, wygrywając konkurs metodą Gundersena. W sześciu kolejnych startach pucharowych plasował się w czołowej dziesiątce, na podium stając jeszcze 3 marca 1989 roku w Oslo, gdzie zajął trzecią pozycję. W klasyfikacji generalnej pozwoliło mu to zająć piąte miejsce. W lutym 1989 roku wystąpił na mistrzostwach świata w Lahti zajmując indywidualnie 24. miejsce. W sztafecie nie wystąpił. Jeszcze lepiej prezentował się w sezonie 1989/1990, który ukończył na trzecim miejscu w klasyfikacji generalnej. Lepsi od niego okazali się tylko Austriak Klaus Sulzenbacher oraz reprezentant ZSRR Allar Levandi. Knut trzykrotnie stawał na podium konkursów tego sezonu, odnosząc jedno zwycięstwo - 2 marca 1990 roku w Lahti był najlepszy w Gundersenie.
Słabsza forma w sezonie 1990/1991 spowodowała, że nie wziął udziału w mistrzostwach świata w Val di Fiemme w 1991 roku. W rywalizacji pucharowej nie odniósł większych sukcesów. Ani razu nie stanął na podium, choć pięciokrotnie zajmował miejsce w czołowej dziesiątce. W klasyfikacji generalnej zajął ostatecznie ósme miejsce. Na podium zawodów Pucharu Świata Norweg powrócił już w sezonie 1991/1992. Dwukrotnie zajął wtedy trzecie miejsce: 21 grudnia 1991 roku w Courchevel oraz 28 lutego 1992 roku w Lahti. W klasyfikacji generalnej dało mu to tym razem szóstą pozycję. W lutym 1992 roku wystartował na igrzyskach olimpijskich w Albertville. W konkursie drużynowym Norwegowie w składzie: Knut Tore Apeland, Fred Børre Lundberg i Trond Einar Elden po skokach zajmowali dopiero szóste miejsce, co przełożyło się na stratę ponad 6 minut do prowadzących Japończyków. Na trasie biegu Norwegowie byli jednak najlepsi, dzięki czemu awansowali aż na drugie miejsce, na mecie tracąc do reprezentantów Japonii niecałe półtorej minuty. W konkursie indywidualnym Apeland zajmował po skokach dopiero 35. miejsce. Na trasie biegu, do którego przystąpił ze stratą ponad 4 minut zdołał jednak awansować. Na mecie stawił się na dziesiątej pozycji, tracąc do zwycięzcy Fabrice'a Guya z Francji blisko 3 minuty.
Także sezon 1992/1993 ukończył na szóstej pozycji w klasyfikacji generalnej. Tym razem dokonał tego nie stając w żadnym z konkursów na podium. Czterokrotnie plasował się w czołówce zawodów, zajmując między innymi dwukrotnie piąte miejsce. Mistrzostwa świata w Falun, które odbyły się w lutym 1993 roku były jedną z najbardziej udanych imprez w jego karierze. Osiągnął tam jeden ze swoich największych indywidualnych sukcesów zdobywając w konkursie metodą Gundersena srebrny medal, przegrywając tylko z Japończykiem Kenjim Ogiwarą i bezpośrednio wyprzedzając swego rodaka Tronda Einara Eldena. Ponadto wspólnie z Eldenem i Lundbergiem zdobył srebrny medal w sztafecie. We wszystkich swoich startach w sezonie 1993/1994 Pucharu Świata Apeland zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce. Dzięki temu zajął piąte miejsce w klasyfikacji generalnej. Wziął także udział w igrzyskach olimpijskich w Lillehammer, gdzie indywidualnie był jedenasty. W rywalizacji drużynowej wspólnie z Bjarte Engenem Vikiem i Lundbergiem wywalczył srebrny medal. Na drugiej pozycji Norwegowie znaleźli się już po skokach, jednak do prowadzących Japończyków tracili ponad 5 minut. W biegu odrobili tylko 18 sekund i tyle samo zyskali nad trzecimi na mecie Szwajcarami.
Sezon 1994/1995 rozpoczął od zwycięstwa 29 listopada 1994 roku w Steamboat Springs. W dalszej części sezonu czterokrotnie stawał na podium w tym jeszcze raz zwyciężył - 28 stycznia 1995 roku w Vuokatti. Tylko raz nie zmieścił się w pierwszej dziesiątce zawodów (10 grudnia 1994 roku w Štrbskim Plesie) dzięki czemu zajął trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej, za Ogiwarą i Vikiem. Na mistrzostwach świata w Thunder Bay w 1995 roku wraz z Halldorem Skardem, Bjarte Engenem Vikiem i Knutem Tore Apelandem wywalczył srebrny medal w sztafecie. Po raz kolejny Norwegowie musieli uznać wyższość Japończyków. Indywidualnie był szósty, tracąc do podium około 25 sekund. Szczyt formy Knut osiągnął jednak w sezonie 1995/1996. W trzynastu zawodach aż dziesięciokrotnie stawał na podium, odnosząc trzy zwycięstwa: 16 grudnia 1995 roku w Sankt Moritz oraz 4 lutego Seefeld i 23 lutego 1996 roku w Trondheim. Ponadto był czterokrotnie drugi i trzy razy trzeci. W klasyfikacji generalnej wyraźnie wyprzedził Ogiwarę i Fina Jariego Mantilę.
Po zakończeniu sezonu 1995/96 Apeland na podium zawodów Pucharu Świata znalazł się już tylko raz - 26 stycznia 1999 roku w Val di Fiemme zajął trzecie miejsce w Gundersenie. W czołowej dziesiątce klasyfikacji generalnej PŚ uplasował się tylko w sezonie 1996/1997, który ukończył właśnie na dziesiątym miejscu. Ostatni sukces osiągnął podczas mistrzostw świata w Trondheim w 1997 roku, gdzie razem z Skardem, Vikiem i Lundbergiem sięgnął po złoty medal w rywalizacji drużynowej. Norwegowie wyprzedzili drugich na mecie Finów o około 45 sekund, a trzecich Austriaków o ponad minutę. Indywidualnie był trzeci po skokach, jednak na trasie biegu minęło go czterech rywali i na mecie był siódmy. Norweg nie wystąpił na igrzyskach w Nagano w 1998 roku, ale znalazł się w kadrze Norwegii na rozgrywane rok później mistrzostwa świata w Ramsau. Wystąpił tam tylko w konkursie metodą Gundersena, który ukończył na 16. pozycji. Ostatni oficjalny występ Apeland zanotował 17 marca 2000 roku w Santa Caterina, gdzie był osiemnasty w Gundersenie. W 2000 roku zakończył karierę.
Osiągnięcia
Miejsce
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Konkurencja
|
Wynik zwycięzcy
|
Strata
|
Zwycięzca
|
24.
|
18 lutego
|
1989
|
Lahti
|
Gundersen K-90/15 km
|
37:10,7
|
+5:03,3
|
Trond Einar Elden
|
2.
|
18 lutego
|
1993
|
Falun
|
Gundersen K-90/15 km
|
46:47,5
|
+1:34,5
|
Kenji Ogiwara
|
2.
|
19 lutego
|
1993
|
Falun
|
Sztafeta K-90/3x5 km[3]
|
1:19:25,7
|
+3:46,3
|
Japonia
|
6.
|
22 lutego
|
1995
|
Thunder Bay
|
Gundersen K-90/15 km
|
41:16,9
|
+1:15,2
|
Fred Børre Lundberg
|
2.
|
10 marca
|
1995
|
Thunder Bay
|
Sztafeta K-90/4x5 km[4]
|
56:20,2
|
+1:54,6
|
Japonia
|
7.
|
22 lutego
|
1997
|
Trondheim
|
Gundersen K-90/15 km
|
43:43,1
|
+2:03,4
|
Kenji Ogiwara
|
1.
|
23 lutego
|
1997
|
Trondheim
|
Sztafeta K-90/4x5 km[4]
|
52:18,0
|
-
|
-
|
16.
|
20 lutego
|
1999
|
Ramsau
|
Gundersen K-90/15 km
|
37:04,8
|
+4:25,2
|
Bjarte Engen Vik
|
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca na podium chronologicznie
Linki zewnętrzne
Przypisy
Sztafeta 3 x 10 km/4 x 5 km (skocznia duża) |
|
---|
Sztafeta 4 x 5 km (skocznia normalna) |
- 2011: (Kreiner, Gruber, Gottwald, Stecher)
- 2013: (Braud, Laheurte, Lacroix, Lamy Chappuis)
- 2015: (Edelmann, Frenzel, Rießle, Rydzek)
- 2017: (Kircheisen, Frenzel, Rießle, Rydzek)
- 2019: (Bjørnstad, Schmid, Graabak, Riiber)
- 2021: (Bjørnstad, Graabak, Oftebro, Riiber)
|
---|
Sprint drużynowy (skocznia duża) |
|
---|
Identyfikatory zewnętrzne: