Kirk Gibson
|
zapolowy
|
Pełne imię i nazwisko
|
Kirk Harold Gibson
|
Data i miejsce urodzenia
|
28 maja 1957 Pontiac
|
Odbijał
|
lewą
|
Rzucał
|
lewą
|
Debiut
|
8 września 1979
|
Ostatni występ
|
10 września 1995
|
Statystyki
|
Średnia uderzeń
|
0,268
|
Home runy
|
255
|
RBI
|
870
|
Kariera klubowa
|
|
Kariera menedżerska
|
|
Kirk Harold Gibson (ur. 28 maja 1957) – amerykański baseballista, który występował na pozycji zapolowego przez 17 sezonów w Major League Baseball.
Gibson po ukończeniu szkoły średniej został wybrany w 1978 roku w pierwszej rundzie draftu przez Detroit Tigers i początkowo grał w klubach farmerskich tego zespołu, między innymi w Evansville Triplets, reprezentującym poziom Triple-A[1][2]. W MLB zadebiutował 8 września 1979 w meczu przeciwko New York Yankees jako pinch hitter[3][4]. W 1984 zagrał we wszystkich meczach World Series, w których Tigers pokonali San Diego Padres 4–1[5].
W styczniu 1988 jako wolny agent przeszedł do Los Angeles Dodgers[1]. W World Series 1988 w meczu numer 1, w drugiej połowie dziewiątej zmiany przy stanie 3–4 dla Oakland Athletics wystąpił z konieczności jako pinch hitter i zdobył dwupunktowego home runa, dającego zwycięstwo drużynie Dodgers 5–4, będąc o jeden strike od przegranej[6][7]. Był to jego jedyny występ w finałach z powodu kontuzji kolana i kostki, której doznał w jednym ze spotkań w ramach National League Championship Series przeciwko New York Mets[8]. W tym samym sezonie został wybrany najbardziej wartościowym zawodnikiem i otrzymał nagrodę Silver Slugger Award[9][10].
Grał jeszcze w Kansas City Royals, Pittsburgh Pirates i ponownie w Detroit Tigers, w którym zakończył zawodniczą karierę w 1995 roku[1]. W latach 1998–2002 był sprawozdawcą z meczów Tigers, zaś od 2003 do 2005 był asystentem menadżera Tigers[11]. W 2007 dołączył do sztabu szkoleniowego Arizona Diamondbacks jako asystent menadżera[11]. 1 lipca 2010 po zwolnieniu ze stanowiska menadżera A. J. Hincha, pełnił tymczasowo tę funkcję do końca sezonu[11].
4 października 2010 podpisał stały, dwuletni kontrakt[12]. W sezonie 2011 po uzyskaniu przez Diamonbacks bilansu w sezonie zasadniczym 94–68 i zajęciu 1. miejsca w National League West, otrzymał nagrodę Manager of the Year Award[13]. 26 września 2014 został zwolniony z funkcji menadżera zespołu[14].
Przypisy
- 1980: Baker, Dawson, Hendrick
- 1981: Baker, Dawson, Foster
- 1982: Durham, Guerrero, Murphy
- 1983: Cruz, Dawson, Murphy
- 1984: Cruz, Gwynn, Murphy
- 1985: McGee, Murphy, Parker
- 1986: Gwynn, Parker, Raines
- 1987: Davis, Dawson, Gwynn
- 1988: Gibson, Van Slyke, Strawberry
- 1989: Davis, Gwynn, Mitchell
- 1990: Bonds, Bonilla, Strawberry
- 1991: Bonds, Bonilla, Gant
- 1992: Bonds, Van Slyke, Walker
- 1993: Bonds, Dykstra, Justice
- 1994: Alou, Bonds, Gwynn
- 1995: Bichette, Gwynn, Sosa
- 1996: Bonds, Burks, Sheffield
- 1997: Bonds, Gwynn, Walker
- 1998: Alou, Sosa, Vaughn
- 1999: Guerrero, Sosa, Walker
- 2000: Bonds, Guerrero, Sosa
- 2001: Bonds, Gonzalez, Sosa
- 2002: Bonds, Guerrero, Sosa
- 2003: Bonds, Pujols, Sheffield
- 2004: Abreu, Bonds, Edmonds
- 2005: Cabrera, Jones, Lee
- 2006: Beltrán, Holliday, Soriano
- 2007: Beltrán, Holliday, Lee
- 2008: Braun, Holliday, Ludwick
- 2009: Braun, Ethier, Kemp
- 2010: Braun, González, Holliday
- 2011: Braun, Kemp, Upton
- 2012: Braun, Bruce, McCutchen
- 2013: Bruce, Cuddyer, McCutchen
- 2014: McCutchen, Stanton, Upton
- 2015: González, Harper, McCutchen
- 2016: Blackmon, Céspedes, Yelich
- 2017: Blackmon, Ozuna, Stanton
- 2018: Markakis, Peralta, Yelich
- 2019: Acuña Jr., Bellinger, Yelich
- 2020: Acuña Jr., Betts, Soto
- 2021: Castellanos, Harper, Soto
- 2022: Betts, Schwarber, Soto
|
|
|