Katedra w Nikorcmindzie

ნიკორწმინდის ტაძარი

katedra
Widok ogólny
Państwo	Gruzja
Miejscowość	Nikorcminda
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Gruziński Kościół Prawosławny
Historia Data zakończenia budowy ok. 1014 Aktualne przeznaczenie świątynia prawosławna
Dane świątyni Styl gruziński Kopuła • liczba kopuł 1 Ołtarz • liczba ołtarzy 1
Położenie na mapie Racza-Leczchumi i Dolnej Swanetii Katedra w Nikorcmindzie
Położenie na mapie Gruzji Katedra w Nikorcmindzie
42°27′33,84″N 43°05′16,08″E/42,459400 43,087800
Multimedia w Wikimedia Commons

Katedra w Nikorcmindzie – prawosławna cerkiew katedralna w Nikorcmindzie.

Świątynia została wzniesiona ok. 1014, za panowania króla Gruzji Bagrata III. Swoją formą architektoniczną wyróżnia się zdecydowanie na tle gruzińskiej architektury sakralnej swojej epoki, jedyną świątynią o zbliżonych cechach jest katedra w Kumurdo. Jest to budowla w formie rotundy z promieniście rozmieszczonymi sześcioma ramionami, z których pięć wykończonych jest absydami. Całość wieńczy kopuła wsparta na sześciu podporach. Od strony zachodniej i południowo-zachodniej cerkiew posiada narteksy. Wewnętrznie świątynia jest jednoprzestrzenna; wrażenia tego nie pomniejszają cztery niewielkie pomieszczenia po bokach pomieszczenia ołtarzowego i w zachodnim ramieniu^[1].

Na elewacjach budynku, w bębnie oraz w obydwu narteksach przetrwały fragmenty pierwotnych dekoracyjnych płaskorzeźb, w tym scena Wniebowstąpienia na fasadzie południowej oraz postacie świętych w otoczeniu fantastycznych zwierząt^[1].

Uległa zniszczeniu podczas trzęsienia ziemi w 1991 roku i została odrestaurowana^[2] .

W 2007 roku katedra została wpisana na gruzińską listę informacyjną UNESCO – listę obiektów, które Gruzja zamierza rozpatrzyć do zgłoszenia do wpisu na listę światowego dziedzictwa UNESCO^[3].

• Zaalishvili, V.; Sulberidze, O.; Chelidze, T.; Varazanashvili O. & Javakhishvili Z.: Seismicity and cultural monuments of Georgia. W: Balassanian S., Cisternas A. & Melkumyan M. (red.): Earthquake hazard and seismic risk reduction.. Springer Science & Business Media, 2013, s. 127–136, seria: Advances in natural and technological hazards research. ISBN 978-0-7923-6390-3. [dostęp 2020-07-06].