Kamila Skolimowska podczas mistrzostw Polski 2007Kamila Skolimowska ze złotym medalem Letniej Uniwersjady w Izmirze (2005)Kamila SkolimowskaNagrobek Kamili Skolimowskiej
Swoją przygodę ze sportem zaczęła od wioślarstwa (medal mistrzostw Polski juniorów)[3] i podnoszenia ciężarów (brązowy medal mistrzostw Polski seniorów w 1994 w kategorii 59 kg z wynikiem 102,5 kg)[4]. Pierwsze lekkoatletyczne kroki stawiała na boisku warszawskiej Legii, gdzie pod okiem Zygmunta Jałoszyńskiego jej brat Robert trenował pchnięcie kulą. Do trenowania rzutu młotem zachęcił ją wówczas Zbigniew Pałyszko. W późniejszych latach kariery startowała w barwach Warszawianki oraz Gwardii Warszawa.
Już jako młodziczka osiągnęła poziom międzynarodowy (10. miejsce na listach światowych seniorek w 1997[6][7]). W tym samym roku zdobyła tytuł mistrzyni Europy juniorek, a dwa lata później złoty medal mistrzostw świata juniorów młodszych. Startując w wieku niespełna osiemnastu lat na Igrzyskach Olimpijskich w Sydney dość nieoczekiwanie została mistrzynią olimpijską z wynikiem 71,16 m.
Późniejsze jej starty w igrzyskach olimpijskich i mistrzostwach świata nie przyniosły już medalowych sukcesów. Najwyższe, czwarte lokaty zajęła podczas mistrzostw świata w Edmonton (2001) i Osace (2007). Na igrzyskach olimpijskich w Atenach (2004) wywalczyła 5. miejsce, natomiast cztery lata później w Pekinie start w finale zakończyła bez wyniku, paląc wszystkie trzy próby (był to jedyny występ w karierze Skolimowskiej, w którym uległa późniejszej rekordzistce świata[8] – Polce Anicie Włodarczyk[9]). Jedynie w mistrzostwach Starego Kontynentu udało się jej sięgnąć po medale – w 2002 wywalczyła srebro, zaś w 2006 brąz. 12-krotna mistrzyni Polski – ostatnio w 2008 (wyniki). Jej rekord życiowy – 76,83 m został uzyskany 11 maja 2007 w Dosze podczas mityngu Super Grand Prix IAAF. Zawodniczka osiągając ten rezultat pobiła poprzedni swój najlepszy wynik o 1,54 m. W historii kobiecego rzutu młotem lepszy rezultat zanotowało 10 zawodniczek (w momencie uzyskania wyniku Skolimowskiej lepsze rekordy życiowe miały 3 młociarki)[10][11].
Kamila Skolimowska zmarła niespodziewanie 18 lutego 2009 w czasie zgrupowania polskich lekkoatletów w Portugalii. Według informacji przekazanych PAP, zasłabła podczas treningu. Podczas transportu do szpitala w Vila Real de Santo António straciła przytomność. Mimo godzinnej reanimacji lekarzom nie udało się jej uratować[20]. Przyczyną śmierci okazał się zator tętnicy płucnej[21]. Zator był spowodowany nierozpoznaną zakrzepicą[22]. Nieco wcześniej zawodniczka uskarżała się na bolącą łydkę, lekarz nie rozpoznał wtedy zagrożenia, a zaordynowany przez niego masaż uruchomił zakrzep i doprowadził do zatoru[22].
Począwszy od maja 2009, co roku na różnych polskich stadionach lekokatletycznych, odbywa się mityng lekkoatletyczny Memoriał Kamili Skolimowskiej. Od 2022 roku zawody zostały włączone do Diamentowej Ligi, po IO i MŚ, najbardziej prestiżowego cyklu lekkoatletycznego na świecie[26].
W sierpniu 2009 we Władysławowie w tamtejszej Alei Gwiazd Sportu odsłonięto gwiazdę z jej imieniem[27].
Jedyną szkołą w Polsce, której patronką jest Kamila Skolimowska jest od 2010 V Liceum Ogólnokształcące Mistrzostwa Sportowego w Bytomiu[28][29]. Kamila została również patronką stadionu lekkoatletycznego przy Zespole Szkół nr 1 im. J. Śniadeckiego w Ełku[30]. 17 maja 2014 stadion Centralnego Ośrodka Sportu w Spale otrzymał imię Kamili Skolimowskiej[31].
Wyniki podane wytłuszczonym drukiem były jednocześnie rekordami świata juniorek[40], do 6 marca 2021 Skolimowska była rekordzistką Europy juniorek (71,71 m, Melbourne 2001)[41].
↑Beata Żurek, Tomasz Czoik: Kama. Historia Kamili Skolimowskiej. Warszawa: Agora SA, 2021. ISBN 978-83-268-3722-7. (pol.). Brak numerów stron w książce
.jpg)
.jpg)
