Plac Jasne Błonia im. Jana Pawła II – szeroki zieleniec, znajdujący się na północ od gmachu szczecińskiegoUrzędu Miejskiego, ograniczony ulicami Michała Ogińskiego, Karola Szymanowskiego i Stanisława Moniuszki. Od północnego zachodu przechodzi w Park Kasprowicza.
Historia i urbanistyka
Rozległy teren zielony powstał w latach 1925-1927 na gruntach należących do rodziny Quistorpów (zob. Johannes Quistorp, Martin Quistorp). Po bokach rozległego trawnika z parterowymi kompozycjami kwiatowymi pośrodku, zaprojektowane zostały aleje z rzędami platanów klonolistnych. Jest to obecnie największe w Polsce skupisko tego gatunku drzew, których rośnie tu 213.
Plac otrzymał początkowo nazwę Quistorp-Aue. Prostokątny zieleniec zamykała od północy ulica, której po wojnie nadano nazwę ul. Piotra Skargi (niem. Roonstraße).
Ciągłość kompozycyjną na osi północny zachód-południowy wschód zapewnia aleja, ciągnąca się w kierunku Parku Kasprowicza (do 1945 niem.Quistorp Park) i dalej do Lasu Arkońskiego.
W 1946 roku odbywały się w tym miejscu masowe uroczystości, m.in. „Trzymamy Straż nad Odrą”, a w 1959 – spotkanie mieszkańców Szczecina z Nikitą Chruszczowem. Po wybudowaniu w 1979 roku Pomnika Czynu Polaków na przedłużeniu placu w kierunku Parku Kasprowicza stał się on jego dominantą. Pomnik wyobraża podrywające się do lotu trzy orły, symbolizujące trzy pokolenia Polaków zaangażowanych w odbudowę Szczecina.
Kiedy papieżJan Paweł II 11 czerwca 1987 odwiedził miasto (zob. III wizyta apostolska w Polsce, 8–14 czerwca), na Jasnych Błoniach odprawił mszę, gromadząc tu setki tysięcy wiernych (ołtarz polowy zbudowano bezpośrednio obok Pomnika Czynu Polaków)[1]. Wydarzenie zostało upamiętnione w 1995 roku nadaniem placowi „Jasne Błonia” imienia Jana Pawła II i ustawieniem pomnika Jana Pawła II. Ze względów architektonicznych pomnik nie został ustawiony na miejscu ołtarza polowego, lecz po przeciwnej stronie placu, w pobliżu Urzędu Miasta[2].