Willa Lentza

nr rej. A-893 z 20.12.1974[1]
Willa Lentza w Szczecinie
Państwo	Polska
Miejscowość	Szczecin
Adres	Al. Wojska Polskiego 84
Typ budynku	willa
Architekt	Max Drechsler
Rozpoczęcie budowy	1888
Ukończenie budowy	1889
Pierwszy właściciel	August Lentz
Położenie na mapie Szczecina Willa Lentza
Położenie na mapie Polski Willa Lentza
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego Willa Lentza
53°26′13,40″N 14°32′10,50″E/53,437056 14,536250
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Willa Lentza – zabytkowa willa znajdująca się przy al. Wojska Polskiego 84 w Szczecinie.

Wzniesiona w latach 1888–1889 w eklektycznym stylu II Cesarstwa według projektu Maxa Drechslera dla Augusta Lentza (1830–1895), dyrektora Szczecińskiej Fabryki Wyrobów Szamotowych (Stettiner Chamotte Fabrik Aktien Gesellschaft)^[2][3]. W 1899 roku właścicielem willi stała się jego córka – Margareta Tegeder^[3]. W 1911 roku willę nabył Wilhelm Doring^[3]. W latach trzydziestych XX w. właścicielem willi stało się miasto Szczecin. Z willi korzystało NSDAP oraz wojsko (w czasie drugiej wojny światowej użytkownikiem willi był Trzeci Zwiadowczy Pułk Lotnictwa)^[3]. Przez pierwsze dwa powojenne lata willę zajmowały wojska radzieckie, a w latach 1947–49 znajdowała się tu delegatura administratury apostolskiej Kościoła katolickiego z siedzibą w Gorzowie Wielkopolskim^[3]. W latach 1950–2008 willa należała do Pałacu Młodzieży^[2][4]. Po jego wyprowadzce przez pewien czas działała w niej instytucja „Szczecin 2016”, po jej likwidacji budynek wrócił w październiku 2011 roku do zasobów miasta i długo stał pusty^[5][6][7]. Wiosną 2018 roku rozpoczął się kompleksowy remont willi^[8].

Od 2021 roku w budynku funkcjonuje miejska instytucja kultury „Willa Lentza”^[9].

Elewacja w dolnej części pokryta okładziną ze śląskiego piaskowca, w górnej czerwoną cegłą klinkierową. Fasadę zdobi balkon z bocznymi kolumnami wykonanymi ze szwedzkiego granitu, podtrzymującymi masywny naczółek. Na parterze willi znajduje się dwukondygnacyjny hall z marmoryzacjami i stiukami, zdobione stiukami bawialnie oraz jadalnia z rzeźbionymi boazeriami. Na piętrze ulokowano pokój śniadaniowy z drewnianą wykładziną ścian i stropów, sypialnię pani i pana oraz pomieszczenie w stylu mauretańskim^[2] (pierwotnie była to łazienka przerobiona w 1912 roku na pokój mieszkalny^[3]). Wykładziny sufitowe i boazerię wykonały berlińskie firmy Vogt i S-ka oraz O. Völcker, sztukaterie Zeyer i Drechsler, marmoryzację ścian A. Detoma, niezachowane zaś polichromie malarz Hans Koberstein^[2].

Po II wojnie światowej połączono znajdujące się na parterze pokoje pana, pani oraz salon tworząc salę teatralną^[3].

• 
  Fasada od strony ulicy
• 
  Strop bawialni
• 
  Strop jadalni
• 
  Strop holu
• 
  Holl
• 
  Pokój mauretański