Jan Skorobohaty-Jakubowski

Dziadek, Fogel, Jur, Kaczmarek,
Jan Kaczmarek, Mohort, Rafał, Selim, Skupień, Topór, Truszkowski, Vogel

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	4 lipca 1878 Łomża, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	12 listopada 1955 Białystok, Polska
Przebieg służby
Lata służby	1914–1928 1939–1945
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Korpus Ochrony Pogranicza
Jednostki	II Korpus Polski w Rosji 43 Pułk Strzelców Kresowych 13 Dywizji Piechoty 3 Brygada Ochrony Pogranicza
Stanowiska	dowódca pułku piechoty dowódca piechoty dywizyjnej dowódca brygady komendant rezerw kadrowych KG AK
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa II wojna światowa kampania wrześniowa powstanie warszawskie
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Jan Skorobohaty-Jakubowski, ps. „Dziadek”, „Fogel”, „Jur”, „Kaczmarek”, „Jan Kaczmarek”, „Mohort”, „Rafał”, „Selim”, „Skupień”, „Topór”, „Truszkowski”, „Vogel” (ur. 4 lipca 1878 w Łomży, zm. 12 listopada 1955 w Białymstoku)^[1] – generał brygady Wojska Polskiego, tymczasowy Delegat Rządu na Kraj od 25 maja do 14 grudnia 1940, zastępca delegata Delegatury Rządu na Generalne Gubernatorstwo na początku 1941 roku^[2]. Odznaczony Orderem Orła Białego.

Syn Tomasza i Balbiny z Truszkowskich. Ukończył 7 klas gimnazjum filologicznego i szkołę handlową Franciszka Laskusa w Warszawie. Był członkiem Związku Młodzieży Polskiej „Zet”, Organizacji Bojowej PPS, Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego^[3]. W latach 1914–1917 walczył w Legionach Polskich, później w II Korpusie Polskim. Od 30 grudnia 1916 był mężem Danuty Marii Skorobohatej^[3]. W latach 1919–1920 przebywał na Syberii. Od września 1922 był dowódcą 43 pułku piechoty Strzelców Kresowych. 8 grudnia 1922 został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 13 Dywizji Piechoty w Równem^[4].

Rozporządzeniem Ministra Spraw Wojskowych z 8 maja 1926 r. przeniesiony został, w korpusie oficerów piechoty, do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy 3 Brygady Ochrony Pogranicza w Wilejce^[5]. W listopadzie 1927 przeniesiony został z KOP do kadry oficerów piechoty z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie^[6]. Z dniem 31 lipca 1928 został przeniesiony w stan spoczynku.

Został osadnikiem wojskowym w kolonii Szwoleżerów (osada Żuków, gmina Klewań, powiat rówieński)^[7]. Pełnił funkcję II wiceprezesa Związku Byłych Ochotników Armii Polskiej^[8]. 1 lipca 1928 został członkiem zarządu głównego założonego wówczas Związku Sybiraków^[9], od 1938 do 1939 był prezesem zarządu głównego ZS^[10][11]. Do 1939 działał w komitecie redakcyjnym organu prasowego tej organizacji, czasopisma „Sybirak”^[12].

W 1939 wziął udział w kampanii wrześniowej, w której wydawał rozkazy niestrzelania do sowieckiego agresora, udało mu się także jako jedynemu ze swojego oddziału wyjść z sowieckiej niewoli i przedostać się na Zachód^[13]. W 1940 został wysłany przez Władysława Sikorskiego z misją do okupowanej Polski. Od 1942 był komendantem rezerw krajowych Komendy Głównej Armii Krajowej. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera C15-4-10)^[14].

• chorąży – 29 września 1914
• porucznik – 12 października 1914 (z pominięciem stopnia podporucznika)
• kapitan – 20 sierpnia 1915
• pułkownik – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 (w 1924 zajmował 97 lokatę w korpusie oficerów piechoty)
• generał brygady – 1 października 1944

• Order Orła Białego (pośmiertnie, 29 listopada 1995)^[15][16]
• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 7009 (1922)^[17]
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1938)^[18][19]
• Krzyż Niepodległości z Mieczami (15 kwietnia 1932)^[20]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1927)^[21]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz pierwszy w 1921)^[22]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[3]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[3]
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę^[3]
• Odznaka za Rany i Kontuzje

• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2016-03-17].
• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 4
• Rocznik Oficerski z 1924, s. 71, 232, 340.
• Rocznik Oficerski z 1928, s. 887.
• Andrzej Krzysztof Kunert: Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939–1945 T.1. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1987, s. 143–144. ISBN 83-211-0758-3.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Warszawa 1991, s. 164.