Od 1926 był członkiem PSL „Piast”. W latach 1931–1939 działał w SL. W okresie 1938–1939 zasiadał w Radzie Naczelnej SL. Od 1940 prowadził działalność konspiracyjną w SL „Roch”. Z ramienia SL „Roch” został w 1941 zastępcą Delegata Rządu na Kraj. W 1942, po ustąpieniu Cyryla Ratajskiego, został Delegatem Rządu na Kraj.
3 grudnia 1942 wydał w „Biuletynie Informacyjnym” odezwę o powszechnym obowiązku walki cywilnej. W grudniu 1942 zatwierdził powołanie Rady Pomocy Żydom „Żegota”. Następnie polecił dokumentowanie zbrodni niemieckich oraz objęcie opieką więźniów politycznych. W oświadczeniu zamieszczonym na łamach „Biuletynu Informacyjnego” z października 1942, napiętnował kolaborantów i osoby pomagające Niemcom w wyniszczaniu narodu polskiego jako zdrajców, ostrzegając ich przed konsekwencjami ich działalności (z karą śmierci włącznie).
19 lutego 1943 został aresztowany przez Gestapo (wcześniej odmówił dowódcy AK przydzielenia sobie ochrony osobistej[1]) i przewieziony do więzienia na Pawiaku. Następnie wywieziony do siedziby Gestapo w Alei Szucha, gdzie po torturach[1] został zamordowany w dniu 19 czerwca 1943.
25 listopada 1995 roku, w uznaniu wielkich historycznych zasług dla niepodległości i chwały Rzeczypospolitej Polskiej, został pośmiertnie odznaczony przez Prezydenta RP Lecha Wałęsę Orderem Orła Białego[6].
↑ abcPaweł Dubiel, Józef Kozak: Polacy w II wojnie światowej: kim byli, co robili. Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003, s. 123. ISBN 83-7399-054-2.
↑Inne źródła podają datę 15 czerwca. Por. Włodzimierz Bonusiak, Kto zabił profesorów lwowskich?, Rzeszów 1989, s. 109
↑ZbigniewZ.PuchalskiZbigniewZ., TadeuszT.WawrzyńskiTadeuszT., Krzyż i Medal Niepodległości, Warszawa: Bellona, 1994, s. 63–64, ISBN 83-11-08344-4, OCLC830099329.