Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.
Doliny GomeryMężczyzna komunikujący się w silboRozmowa w języku silbo
Silbo gomero, także: el silbo (hiszp.silbar „gwizdać”) – język gwizdów używany przez mieszkańców wyspy Gomera (Wyspy Kanaryjskie) do porozumiewania się na duże odległości w trudno dostępnych dolinach górskich i jarach (hiszp. barrancos). Użytkownik tego języka nazywany jest silbador. Silbo jest gwizdaną formą lokalnego dialektu języka hiszpańskiego; brzmienie słów jest naśladowane za pomocą gwizdanych dźwięków o różnej wysokości.
XV-wieczne teksty dokumentujące podbój Wysp Kanaryjskich przez Jeana de Béthencourta zawierają pierwsze wzmianki o języku gwizdów używanym przez Guanczów zamieszkujących wyspę La Gomerę[2]. Hiszpańscy osadnicy przejęli zastosowanie języka gwizdów dla języka hiszpańskiego[3]. W okresach represji język silbo umożliwiał tajną komunikację[4].
W latach 50. XX wieku wraz z rozbudową infrastruktury drogowej i telefonicznej silbo zaczęło tracić na znaczeniu[5]. Ponadto trudne warunki ekonomiczne spowodowały, że wiele osób posługujących się silbo wyemigrowało z wyspy[5][4]. Znajomość silbo zaczęła zanikać[5][4]. Aby zapobiec całkowitemu wymarciu silbo, w 1999 roku władze Gomery wprowadziły do szkół podstawowych i średnich jego obowiązkową naukę[2][4].
Poza Gomerą język gwizdany stosowany był na innych wyspach archipelagu, np. na El Hierro do lat 30. XX wieku[2]. Nie wiadomo jednak czy był to osobny język mieszkańców El Hierro czy też migrantów z Gomery[2].
Opis
Różnej wysokości gwizdy naśladują brzmienie słów lokalnego dialektu języka hiszpańskiego[2]. Język używany jest do porozumiewania się na duże odległości w trudno dostępnych dolinach górskich – średni dystans to 5 km[2], a przy sprzyjających warunkach najlepsi potrafią przekazać informacje na odległość 8 km[3]. Użytkownik tego języka nazywany jest silbador[6].
Językoznawca Ramón Trujillo stwierdził w roku 1978, że silbo ma tylko 2 samogłoski i 4 spółgłoski. Samogłoski mogą być wysokie lub niskie, a spółgłoski mogą być wznoszące lub opadające w linii melodycznej, która jest przerywana lub ciągła[7].
