PROFILPELAJAR.COM

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	czerwiec 1611
Konsekrator	Hipacy Pociej OSBM
Konsekrowani biskupi
Jozafat Kuncewicz	12 listopada 1617
Grzegorz Michałowicz	styczeń 1624
Anastazy Antoni Sielawa	1624
Leon Kreuza-Rzewuski	29 czerwca 1625
Teodor Mieleszko	29 czerwca 1626
Rafał Mikołaj Korsak	6 września 1626
Współkonsekrowani biskupi
Stanisław Nieborski	18 czerwca 1634

Józef Welamin Rutski
Jan Rutski
Kraj działania	I Rzeczpospolita
Data i miejsce urodzenia	1574 ; Ruta k. Nowogródka
Data i miejsce śmierci	5 lutego 1637 ; Dermań
Miejsce pochówku	Wilno
	Metropolita kijowski
Okres sprawowania	1613–1637
	Biskup halicki
Okres sprawowania	1611–1613
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	unicki
Prezbiterat	1608
Sakra biskupia	czerwiec 1611
	Multimedia w Wikimedia Commons

Józef Welamin Rutski OSBM herbu Wąż^[1]^[2] (też z Ruty, Rucki^[3], Rudzki^[4], imię świeckie Jan^[5], ur. 1574, zm. 5 lutego 1637) – greckokatolicki metropolita kijowski, organizator Kościoła unickiego w Rzeczypospolitej, reformator zakonu bazylianów.

Urodzony w Rucie^[6] k. Nowogródka na Białorusi. Pochodził z prawosławnej (w tym obrządku został ochrzczony), a następnie kalwińskiej, rodziny Korsaków, którzy od swojej posiadłości przyjęli nazwisko Rutski.

Wykształcenie zdobywał w szkołach kalwińskich w Nieświeżu, Wilnie i na dworach magnackich Zasławskich i Ostrogskich. Podczas studiów na uniwersytecie w Pradze (od 1590 r.) pod wpływem jezuitów zmienił wyznanie na katolicyzm obrządku łacińskiego. W latach 1593–1596 studiował filozofię w Würzburgu, a od 1603 r. w Kolegium Greckim św. Atanazego w Rzymie. Na życzenie papieża Klemensa VIII przyjął obrządek unicki.

Po powrocie do Rzeczypospolitej znalazł się w Wilnie (wówczas faktycznej stolicy Kościoła unickiego) u boku metropolity Hipacego Pocieja. Tu Rutski założył szkołę przygotowującą chłopców do stanu duchownego. W latach 1605–1606 przebywał w Moskwie z legatem papieskim Pawłem Symeonem, następnie udał się do Rzymu, by przedstawić nowemu papieżowi Pawłowi V program reform zakonnych w ramach Kościoła unickiego.

Po powrocie do Wilna wstąpił do klasztoru Świętej Trójcy (1607), gdzie przyjął święcenia zakonne i imię Józef (1608). Mianowany archimandrytą świętotroickim (1609) wraz z Jozafatem Kuncewiczem rozbudował monaster własnym kosztem, pracując też nad podniesieniem poziomu dyscypliny i wykształcenia mnichów.

Za te i inne zasługi otrzymał sakrę i tytuł biskupa halickiego, a po śmierci Hipacego Pocieja (1613) został mianowany przez Zygmunta III Wazę metropolitą.

W 1613 r. udał się do Rzymu, gdzie przedstawił Pawłowi V projekt reform w Kościele greckokatolickim, m.in. stypendia dla unitów w Kolegium Greckim i innych kolegiach papieskich, zrównanie szkół unickich i kolegiów jezuickich (by zapobiec latynizacji szlachty ruskiej).

Po powrocie kontynuował dzieło reformy zakonu bazylianów, tworząc monastery w Żyrowicach i Bytyniu. W 1616 r. autonomiczne dotąd klasztory połączył w kongregację pod wezwaniem Świętej Trójcy z dożywotnim protoarchimandrytą na czele, podlegającym jedynie metropolicie. Reforma bazylianów dokonana na wzór zakonu jezuitów w zakresie organizacji, reguły i działalności uczyniła ten zakon główną siłą Kościoła unickiego. Rutskiemu udało się pozyskać środowisko zakonne, będące dotąd centrum oporu wobec unii brzeskiej.

Metropolita zwalczał wpływy dyzunitów, jak i Kościoła rzymskokatolickiego, starając się u papieża o wydanie zakazu przechodzenia prawosławnych na obrządek łaciński. Po odtworzeniu hierarchii prawosławnej (misja patriarchy jerozolimskiego Teofanesa III w 1620 r.) podjął rozmowy z metropolitą prawosławnym Hiobem Boreckim (1623) na temat zjednoczenia obu unitów i dyzunitów i utworzenia wspólnego patriarchatu Rusi. Zabiegi te oraz podobne podejmowane w latach późniejszych (np. nieudany wspólny sobór w Kobryniu w 1629 r.) rozbiły się o mur nieufności prawosławnych wobec unitów i nieustępliwość Stolicy Apostolskiej, która domagała się, by prawosławni przyjęli unię brzeską.

Był elektorem Władysława IV Wazy z województwa nowogródzkiego w 1632 roku^[7].

Rutski zarządzał swoją metropolią w sposób scentralizowany, w oparciu o zakon bazylianów i ludzi wywodzących się z tego zakonu (Rafał Korsak, Metody Terlecki). Zmarł w klasztorze w Dermaniu. Pochowany został w Wilnie, gdzie jego grób stał się obiektem kultu.

W 1655 r. po zdobyciu Wilna przez wojska rosyjskie, szczątki Rutskiego zostały wywiezione w nieznane miejsce. W 1937 r. Kościół greckokatolicki w II Rzeczypospolitej podjął przygotowania do beatyfikacji Józefa Welamina Rutskiego.

Zobacz też

Przypisy

↑ Herbarz polski Kaspra Niesieckiego.
↑ Herby y familie rycerskie: tak w Koronie jako y Wielkim Xięstwie
↑ ValerV. Bulhakaŭ ValerV., Geopolityczne miejsce Białorusi w Europie i świecie, Fundacja Przestrzeni Obywat, 2006, ISBN 978-83-60694-02-2 [dostęp 2018-12-27] (pol.).
↑ Bibliografia polska...
↑ Edward Ozorowski: Rutski (Rucki, Rudzki, Rutskij, z Ruty) Welamin Józef Jan. W: Słownik polskich teologów katolickich. Warszawa: Wydawnictwo Akademii Teologii Katolickiej, 1982, s. 527–531.
↑ Ruta al. Babniewo, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X: Rukszenice – Sochaczew, Warszawa 1889, s. 42 .
↑ Suffragia Woiewodztw y Ziem Koronnych, y W. X. Litewskiego, Zgodnie ná Naiásnieyssego Władisława Zygmunta ... roku 1632 ... Woiewodztwo Krákowskie., [b.n.s.]