Urodzony w religijnej rodzinie, gdzie rodzice aktywnie brali udział w życiu prześladowanej wówczas Cerkwi – w domu rodzinnym kapłani greckokatoliccy potajemnie odprawiali nabożeństwa[1]. W latach 1983–1989 uczył się w podziemnym seminarium duchownym[2], a od 1991 do 1992 uczył się w Centrum Studiów Filozoficzno-Teologicznym „Don Bosco” w Buenos Aires w Argentynie. W latach 1992–1994 był alumnem Lwowskiego Seminarium Duchownego UKGK.
Od 1994 do 1999 studiował na rzymskim uniwersytecie Angelicum. Studia zakończył doktoratem (z wyróżnieniem Summa cum laude) z antropologii teologicznej i podstaw teologii moralnej w teologicznej tradycji bizantyjskiej.
W latach 1999–2000 pełnił funkcję rektora, a od 2000–2007 – wicerektora Lwowskiego Seminarium Duchownego im. Świętego Ducha. Od 2001 był również wicerektorem Lwowskiej Akademii Teologicznej[1].
W tym samym dniu poprzedni zwierzchnik Cerkwi, kard. Lubomir Huzar, przekazał bp. Szewczukowi insygnia arcybiskupa większego: enkolpion, panagię i krzyż napierśny. Zostały one wręczone, wraz z omoforionem i pastorałem, w czasie uroczystej intronizacji[5].
Intronizacja w greckokatolickim soborze patriarszym w Kijowie odbyła się 27 marca 2011 w obecności 60 hierarchów UKGK i innych katolickich Kościołów wschodnich, przedstawicieli Stolicy Apostolskiej, Konferencji Biskupów europejskich, hierarchów Kościoła rzymskokatolickiego na Ukrainie oraz Kościołów prawosławnych tradycji kijowskiej, członków ukraińskiej Rady Kościołów i związków wyznaniowych[6].
[a] zwierzchnicy Kościoła unickiego pod zaborem pruskim.
[b] arcybiskupi "prawobrzeżni" – zależni od Rosji, nieuznający mianowanych przez papieża metropolitów rezydujących we Lwowie.
[c] przewodniczący greckounickiego kolegium w Petersburgu: likwidacja Kościoła unickiego na ziemiach zabranych, pod władzą Imperium Rosyjskiego pozostała jedynie unicka diecezja chełmska na terenie Królestwa Polskiego
[d] zwierzchnicy grekokatolików w Galicji – zabór austriacki do 1918 r.
