PROFILPELAJAR.COM

Ilja Miecznikow
Илья Ильич Мечников
	; Ilja Miecznikow; na portrecie autorstwa Nikołaja Kuzniecowa
Państwo działania	Imperium Rosyjskie, Francja
Data i miejsce urodzenia	15 maja 1845 ; Iwaniwka
Data i miejsce śmierci	15 lipca 1916 ; Paryż
	profesor
	Specjalność: zoologia, mikrobiologia
Alma Mater	Imperatorski Uniwersytet Charkowski
Uczelnia	Uniwersytet w Odessie,; Instytut Pasteura
	Nagrody
	Nagroda Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny; Medal Copleya
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ilja Iljicz Miecznikow (ros. Илья Ильич Мечников, fr. Élie Metchnikoff, ur. 3 maja^?/15 maja 1845 w Iwanówce^[1] koło Dworicznej, zm. 15 lipca 1916 w Paryżu) – rosyjski zoolog i mikrobiolog, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny w 1908 roku^[1]^[2].

Życiorys

Ukończył Imperatorski Uniwersytet Charkowski.

W latach 1870–1882 był profesorem zoologii i anatomii porównawczej na Uniwersytecie w Odessie, kierował także stacją bakteriologiczną. W 1883 został wybrany do Petersburskiej Akademii Nauk. Od 1887 prowadził badania na zaproszenie Louisa Pasteura w paryskim Instytucie Pasteura (w 1904 został zastępcą dyrektora).

Jako pierwszy – w trakcie badań nad larwami szkarłupni – zaobserwował zjawisko fagocytozy; wysunął teorię, że odgrywa ona kluczową rolę w odporności (1893). Za prace nad odpornością wraz z Paulem Ehrlichem otrzymał Nagrodę Nobla w 1908 roku.

W Warszawie nazwano jego imieniem jedną z ulic na Ochocie (prostopadła do ul. Żwirki i Wigury), przy której obecnie mieści się Wydział Biologii Uniwersytetu Warszawskiego i Budynek Radiochemii Wydziału Chemii.

Jego imię nosi Państwowa Akademia Medyczna im. I.I. Miecznikowa w Petersburgu i Odeski Uniwersytet Narodowy im. Ilji Miecznikowa.

Badania

Miecznikow zainteresował się badaniem drobnoustrojów, a zwłaszcza układu odpornościowego. W Messinie odkrył fagocytozę po eksperymentach na larwach rozgwiazdy. W 1882 roku po raz pierwszy zademonstrował proces, w którym przypinał małe kolce w larwy rozgwiazdy i odkrył niezwykłe komórki otaczające ciernie. Uświadomił sobie, że u zwierząt, które mają krew, białe krwinki gromadzą się w miejscu zapalenia i postawił hipotezę, że może to być proces, w którym bakterie zostały zaatakowane i zabite przez białe krwinki. Omówił swoją hipotezę z Carlosem Friedrichem, Wilhelmem Clausem, profesorem Zoologii na Uniwersytecie Wiedeńskim, który zaproponował mu określenie „fagocyt” dla komórki, która może otaczać i zabijać patogeny. Wyniki swoich badań przekazał na Uniwersytecie w Odessie w 1883 r.^[3]

Jego teoria, że niektóre białe krwinki mogły pochłaniać i niszczyć szkodliwe ciała, takie jak bakterie, spotkała się ze sceptycyzmem ze strony wiodących specjalistów, w tym Louisa Pasteura, Behringa i innych. W tym czasie większość bakteriologów uważała, że białe krwinki pochłonęły patogeny, a następnie rozprzestrzeniły je dalej przez ciało. Jego głównym zwolennikiem był Rudolf Virchow, który opublikował swoje badania w swojej Archiv für patologische Anatomie und Physiologie und für klinische Medizin (obecnie zwanej Virchows Archiv)^[2]. Jego odkrycie tych fagocytów ostatecznie przyniosło mu Nagrodę Nobla w 1908 roku. Pracował z Émile Roux nad kalomelą, maścią mającą na celu zapobieganie zarażeniu się kiłą, chorobą przenoszoną drogą płciową.

Pierwsze badania zabijania leukocytów w obecności specyficznej surowicy zostały wykonane przez Josepha Denysa i Josepha Leclefa, a następnie Leona Marchanda i Mennesa w latach 1895–1898. Almoth E. Wright jako pierwszy określił to zjawisko i zdecydowanie opowiedział się za jego potencjalnym terapeutycznym znaczeniem. Tak zwane ustalenie pozycji humoralistyczno-komórkowych przez pokazanie ich ról w ustawieniu zwiększonego zabijania w obecności opsonin zostało spopularyzowane przez Wrighta po 1903 r., Chociaż Metchnokoff uznał zdolność stymulacji sentyzowanej surowicy funkcji fagotycznej w przypadku nabytej odporności^[4].

Około 85 lat po tej doniosłej obserwacji, badania laboratoryjne wykazały, że pierwiastki te miały niską masę cząsteczkową (od 150 do 1500 daltonów (jednostka) s) N-formylowane oligopeptydy, w tym najbardziej znaczący członek tej grupy, N-Formylmethionine-leucyl-fenyloalanina, które są wytwarzane przez różne rosnące bakterie Gram-dodatnie i Gram-ujemne^[5]^[6]^[7]^[8]. Wczesna obserwacja Miecznikowa była podstawą do badań, które określiły krytyczny mechanizm, dzięki któremu bakterie przyciągają leukocyty do inicjowania i kierowania wrodzoną odpowiedzią immunologiczną ostrego zapalenia w miejscu inwazji gospodarza przez patogeny.

Miecznikow rozwinął także teorię, że starzenie się jest spowodowane przez toksyczne bakterie w jelitach i że kwas mlekowy może przedłużyć życie. Opierając się na tej teorii, pił codziennie kwaśne mleko. Napisał The Prolongation of Life: Optimistic Studies, w którym opowiedział o potencjalnych przedłużających życie właściwościach bakterii kwasu mlekowego (Lactobacillus delbrueckii subsp. bulgaricus)^[9]^[10]. Przypisał długowieczność bułgarskich chłopów do konsumpcji jogurtów.

Wybrane prace

Matieriały k poznaniu sifonofor i mieduz (1872; Studies about the Development of the Medusa and Siphonophoren)
Studien über die Entwicklung der Medusen und Siphonophoren (1872)
Leçons sur la pathologie comparée de l’inflammation (1892; Lectures on the Comparative Pathology of Inflammation)
L’immunité dans les maladies infectieuses (1901; Immunity in Infectious Diseases)
Études sur la nature humaine (1903; The Nature of Man)
Immunity in Infective Diseases (1905)
The New Hygiene: Three Lectures on the Prevention of Infectious Diseases (1906)
Médicaments microbiens: bactériothérapie, vaccination, sérothérapie (1912)

Przypisy

↑ ^a ^b Miecznikow Ilja I., [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2024-11-01] .
↑ ^a ^b Elie Metchnikoff facts, information, pictures | Encyclopedia.com articles about Elie Metchnikoff [online], www.encyclopedia.com [dostęp 2024-11-01] (ang.).
↑ Ilya Mechnikov – Biographical [online], www.nobelprize.org [dostęp 2018-05-11] .
↑ Tauber & Cherniak (1991). Metchnikoff and the Origins of Immunology: From Metaphor to Theory. Oxford UK: Oxford University Press. s. 155.
↑ P.A.P.A. Ward P.A.P.A., I.H.I.H. Lepow I.H.I.H., L.J.L.J. Newman L.J.L.J., Bacterial factors chemotactic for polymorphonuclear leukocytes, „The American Journal of Pathology”, 52 (4), 1968, s. 725–736, PMID: 4384494, PMCID: PMC2013377 [dostęp 2023-01-20] .
↑ H.J.H.J. Showell H.J.H.J. i inni, The structure-activity relations of synthetic peptides as chemotactic factors and inducers of lysosomal secretion for neutrophils, „The Journal of Experimental Medicine”, 143 (5), 1976, s. 1154–1169, DOI: 10.1084/jem.143.5.1154, PMID: 1262785, PMCID: PMC2190180 [dostęp 2023-01-20] .
↑ E.L.E.L. Becker E.L.E.L., H.J.H.J. Showell H.J.H.J., The ability of chemotactic factors to induce lysosomal enzyme release. II. The mechanism of release, „Journal of Immunology (Baltimore, Md.: 1950)”, 112 (6), 1974, s. 2055–2062, PMID: 4825785 [dostęp 2023-01-20] .
↑ E.E. Schiffmann E.E. i inni, The isolation and partial characterization of neutrophil chemotactic factors from Escherichia coli, „Journal of Immunology (Baltimore, Md.: 1950)”, 114 (6), 1975, s. 1831–1837, PMID: 165239 [dostęp 2023-01-20] .
↑ Philip A.P.A. Mackowiak Philip A.P.A., Recycling metchnikoff: probiotics, the intestinal microbiome and the quest for long life, „Frontiers in Public Health”, 1, 2013, s. 52, DOI: 10.3389/fpubh.2013.00052, PMID: 24350221, PMCID: PMC3859987 [dostęp 2023-01-20] .
↑ Scott H.S.H. Podolsky Scott H.S.H., Metchnikoff and the microbiome, „The Lancet”, 380 (9856), 2012, s. 1810–1811, DOI: 10.1016/s0140-6736(12)62018-2, PMID: 23189332 [dostęp 2023-01-20] .