Jednym z jego osiągnięć było odkrycie talentu indyjskiego matematyka Srinivasy Ramanujana, z którym współpracował od 1914. Hardy znany jest także z wydanego w 1940 esejuA Mathematician's Apology opisującego jego życie i poglądy. Książka ukazała się również w Polsce pod tytułem Apologia matematyka.
Wczesne życie i kariera
Urodził się w rodzinie nauczycielskiej. Ojciec był kierownikiem i nauczycielem w szkole średniej Cranleigh School (Surrey), matka – nauczycielką w Lincoln Training College.
Od wczesnej młodości przejawiał uzdolnienia matematyczne i smykałkę do operacji na liczbach[4]. Po ukończeniu szkoły w Cranleigh, uzyskał stypendium w Winchester College, w roku 1896 został przyjęty do Trinity College w Cambridge. W 1903 uzyskał stopień magistra (Master of Art). Od 1906 był wykładowcą w Cambridge. W 1919 przeniósł się do Oksfordu, gdzie objął katedrę geometrii (Savilian Chair of Geometry) na tamtejszym uniwersytecie, opuszczoną przez usuniętego ze stanowiska Bertranda Russella. W 1928 i 1929 wykładał na Uniwersytecie w Princeton[5][6]. Do Cambridge powrócił w 1931 i objął profesurę (Sadlerian Professor of Pure Mathematics), którą piastował do 1942.
Po powrocie do Cambridge, młodzi matematycy byli zachwyceni: ich zdaniem był prawdziwym matematykiem. W pewnym sensie wówczas (1931 rok) Hardy miał cechy gwiazdora[7].
W 1939 roku dostał zakrzepicy naczyń wieńcowych, a II wojna światowa pogrążyła go w ciężkiej depresji. Po wojnie niedomagał fizycznie, tracił oddech po przejściu paru jardów. W szczególności w 1947 roku próbował popełnić samobójstwo (barbiturany), ale próba ta nie udała się. Po tym postanowił po prostu czekać na śmierć[8]. Za każdym razem w szpitalu (klinika Evelyn w Cambridge) mówił o śmierci, nie chciał dłużej znosić życia w takich warunkach. Nie bał się śmierci: "czego można bać się w nicości". Zmarł nad ranem 1 grudnia 1947 roku w klinice Evelyn mając 70 lat[7].
Parę tygodni przed śmiercią dowiedział się że, Royal Society przyznało mu najwyższe odznaczenie – medal Copleya[7].
Dorobek naukowy
Pozostawał pod wpływem matematyków z kontynentalnej Europy (Cours d'analyse de l'École PolytechniqueCamille'a Jordana), pasjonowała go matematyka czysta. Współpracował z Johnem E. Littlewoodem w rozwoju analizy matematycznej i teorii liczb[9]. Wspólnie opracowali uogólnienie problemu Waringa oraz systemy liczb bliźniaczych.
Wspólnie z Ramanujanem napisali pięć prac, w których Hardy dowiódł swej oryginalności (o ich współpracy więcej wiadomo, niż o współpracy Hardy’ego z Littlewoodem)[7].
Pomimo iż uważał się za czystego matematyka, którego dorobek nie znajdzie żadnego praktycznego zastosowania[10] jego prace zostały wykorzystane m.in. przez Nielsa Bohra przy konstruowaniu modelu atomu oraz w termodynamice i fizyce kwantowej, przy opisie statystyki Bosego-Einsteina.
Sformułował jedno z podstawowych praw genetyki populacji, udowadniając, że częstości genotypów w populacji diploidalnej nie zmieniają się z pokolenia na pokolenie, przy spełnieniu określonych warunków (prawo Hardy’ego-Weinberga).
Jego prace zostały wydane w siedmiu tomach przez wydawnictwo Oxford Univerisity Press.
Osobowość
Przyjaźnił się z G. E. Moore’em, Bertrandem Russellem i Johnem Maynardem Keynesem. Był fanem krykieta, w wieku pięćdziesięciu paru lat wygrywał w tenisa z drugą rakietą Uniwersytetu Cambridge[8]. Bardzo nieśmiały, nie lubił występować publicznie, nie akceptował swego wyglądu – podobno miał w zwyczaju zasłaniać ręcznikami lustra w hotelach, w których się zatrzymywał[11]
Nie uchylał się od służby wojskowej, wręcz przeciwnie, zgłosił się do wojska na ochotnika (I wojna światowa), ale komisja wojskowa odrzuciła go ze względu na mikrą posturę i chorowitość[7].
Przypisy
↑E.C.E.C.TitchmarshE.C.E.C., Godfrey Harold Hardy. 1877-1947, „Obituary Notices of Fellows of the Royal Society”, 6 (18), 1949, s. 446–461, DOI: 10.1098/rsbm.1949.0007, ISSN1479-571X(ang.).
.png)
